Η λύπη από τις προηγηθείσες καλοκαιρινές πυρκαγιές, ανείπωτη. Τα ίδια με τις πρόσφατες πλημμύρες στον θεσσαλικό κάμπο. Πολυήμερο εθνικό πένθος, στην ουσία, θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε την οικτρή κατάσταση των τελευταίων εβδομάδων. Άνθρωποι, ζώα, περιουσίες, απέραντη οικολογική καταστροφή. Τι σημαίνουν όλα αυτά, λοιπόν; Οι γενόμενες άφθονες συζητήσεις, οι περιρρέουσες αναλύσεις, οι εξηγήσεις του πρωθυπουργού και των αρχηγών των πολλών, δόξα τω Θεώ, άλλων πολιτικών κομμάτων, ουδόλως μας διαφώτισαν, κατά τα ειωθότα, άλλωστε! Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η καταστροφή στις εσχατιές της Ελλάδας, στην πανέμορφη περιοχή του Έβρου και στη Ρόδο, συνεχίζεται, κάτι που θα συνεχιστεί, με άλλο τρόπο, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το ίδιο θα συμβεί, φυσικά, και στα πάτρια εδάφη του θεσσαλικού κάμπου.
Όμως, ότι συνέβη, έχει το υπόβαθρο σε όλες τις παρελθούσες δεκαετίες με την ευθύνη να βαραίνει όλες τις κυβερνήσεις, στο βαθμό που αναλογούν την κάθε μια. Φυσικά, κι αυτό δεν το ξεχνάμε, για τα τελευταία επεισόδια του δράματος την ακέραιη ευθύνη έχει αποκλειστικά η παρούσα κυβέρνηση.
Δυστυχώς, για να συνεχίσουμε, όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου δεν κατάφεραν, διαχρονικά, να δημιουργήσουν ένα αποτελεσματικό σύστημα πρόληψης και αντιμετώπισης κάποιων καταστροφών. Έβλεπαν μπροστά τους την κλιματική αλλαγή που έρχεται, τους είχαν προειδοποιήσει οι καθ’ ύλην αρμόδιοι επιστήμονες γι’ αυτό, αλλά αυτοί αλαζονικά και αδιάφορα άφησαν τον ελληνικό λαό και τη φύση ανυπεράσπιστους, ωσάν η προστασία του να αποτελούσε πάρεργο.
Δεν έχει άδικο λοιπόν ο λαός να τρέφει απέραντη θλίψη, κάποιοι να νιώθουν απέχθεια για πολλούς και πολλά που συμβαίνουν, άλλοι να δέχονται τα γεγονότα στην κυριολεξία μοιρολατρικά, σαν τους παλιούς ραγιάδες της ελληνικής ιστορίας.
Σύστησαν υπουργεία, τοποθέτησαν υπουργούς, αρμόδιους και το αποτέλεσμα είναι ότι ακόμα υφίστανται διχογνωμίες και αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις όσον αφορά τις αρμοδιότητες ενός εκάστου στο επίμαχο θέμα των πυρκαγιών και των πλημμυρών στα διάφορα σημεία της επικράτειας. Δεν υπάρχει λοιπόν ευθύνη κανενός στο θέμα αυτό; Προφανώς όχι, απαντούν οι περισσότεροι, αφού, ας μην τρέφουμε αυταπάτες, δεν αποδίδεται δικαιοσύνη!
Κλείνουν δρόμοι στην πρωτεύουσα τη μια μέρα, την άλλη καίγεται το σύμπαν, την άλλη πνίγονται σε κεντρικούς δρόμους συνάνθρωποί μας, και το αποτέλεσμα; Το ίδιο, πάντα! Η μόνη τιμωρία που επιβάλλεται με περισσή ευκολία είναι σε κάποιον φτωχό γείτονα που έκοψε ένα κλαδί πεύκου που έμπαινε στο παράθυρό του!
Έτσι τις τελευταίες μέρες, βλέπουμε να παρελαύνουν στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά μέσα επικοινωνίας, πολιτικοί οι οποίοι απλώς εκφέρουν ένα πολιτικό λόγο που ομοιάζει σε δραματικό βαθμό με έκθεση ιδεών λυκείου στην οποία, όπως εικάζω, δεν θα είχαν διαπρέψει βαθμολογικά και τώρα παίρνουν την ρεβάνς!
Φυσικά υπάρχουν και ελαφρυντικά. Κι αλλού γίνονται πυρκαγιές και παρόμοιες καταστροφές. Σε Ευρώπη και Αμερική, ναι. Η Καλιφόρνια κάθε χρόνο καίγεται, ο Καναδάς και πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης. Όμως εδώ υπάρχει κάποια ειδοποιός διαφορά! Και μάλιστα, πολύ μεγάλη! Εδώ λαμπάδιασε στρατόπεδο στη Νέα Αγχίαλο, με εκρήξεις πυρομαχικών, δίπλα στα πολεμικά μας αεροσκάφη, κατάσταση που παραπέμπει σε ξεχαρβαλωμένο έλεγχο της τόσο ευαίσθητης γεωγραφικά στρατιωτικής τοποθεσίας.
Παρεμφερές με αυτό το γεγονός είναι ένα άλλο, με ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Εδώ και πολλά χρόνια επελέγη από τις συμμαχικές δυνάμεις των ΗΠΑ, η πόλη της Αλεξανδρούπολης ως κρίσιμος κόμβος πολλαπλών στρατιωτικών και γεωπολιτικών δραστηριοτήτων και μάλιστα σε μακροχρόνια βάση, με δεδομένη την συνεχιζόμενη πολεμική αναμέτρηση στην Ουκρανία και όχι μόνο, φυσικά.
Στην ουσία η περιοχή προαλείφεται ως δεύτερη Σούδα, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την ευρύτερη περιοχή του Έβρου. Η χώρα, το λιγότερο που θα μπορούσε να πράξει ως δείγμα καλής αποδοχής της κατάστασης ήταν η με κάθε τρόπο προστασία της περιοχής η οποία επελέγη για την γνωστή γεωπολιτική παράκαμψη των Δαρδανελίων. Αντ’ αυτού, όμως; Βιβλικές καταστροφές σε μια τοποθεσία κρίσιμη για την ανάπτυξη όλων των προαναφερόμενων αναβαθμίσεων, εγκαταστάσεων, συγκοινωνιών, κλπ.
Σαν να μην έφτανε όλο αυτό, πυρκαγιές να πλησιάζουν απειλητικά τα νοσοκομεία της πόλης που αναγκάστηκαν να κάνουν τα χιλιοειπωμένα και όσα είδαμε στους δέκτες μας με λύπη και παρομοίαζαν με εκείνα στο μαρτυρικό Χαλέπι, κάποτε.
Που βρίσκεται λοιπόν η περιβόητη αξιοπιστία της χώρας μας σε συμμάχους, φίλους και συνοδοιπόρους, σήμερα; Ας μαζέψουμε τις δηλώσεις πολιτικών και στρατιωτικών, γιατί ίσως χρειασθούν στα σχολεία μας όλων των βαθμίδων. Όσον αφορά τέλος στον ελληνικό λαό, το κύμα θλίψης και αδιαφορίας για τα κοινά, ολοένα και μεγαλώνει με τα γνωστά αποτελέσματα που παρατηρήσαμε στη Βουλή, τελευταία.
Δεν θα ήμουν υπερβολικός αν μέσα σ’ όλα αυτά έδινα το επίθετο του ραγιά σε μεγάλη μερίδα πληθυσμού. Για τον απλούστατο λόγο ότι αποδέχεται με μοιρολατρία όλα αυτά! Ίσως ένας νέος τύπος ραγιαδισμού να έχει ριζώσει για καλά μέσα στους κόλπους της κοινωνίας μας. Κάτι άλλο δραστικό χρειάζεται, αλλά δεν είμαι σε θέση να προβλέψω ποιο μπορεί να είναι!