Τώρα και πολύν καιρό, ακούγοντας καθημερινά το θόρυβο των αεροπλάνων μας που πετούν, σκεφτόμαστε πως αναχαιτίζουν τα τούρκικα αεροπλάνα, που κατάντησαν «τα αποτελεσματικότερα» διπλωματικά μέσα του Ερντογάν.
Τελευταία οι συμφωνίες της Λιβύης, οι συνεχείς δηλώσεις των Τούρκων στρατιωτικών, το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Αμερική και ο αποκλεισμός τη Ελλάδας από την συνάντηση του Βερολίνου, ανάβουν τις τηλεοπτικές αλλά και τις μεταξύ μας συζητήσεις.
Ποια άραγε μυστικά συμφέροντα παίζονται και τι περιμένει αυτή την ταλαίπωρη χώρα, λένε κάποιοι. Και άλλοι εφησυχάζουν, γιατί περιμένουν τους συμμάχους να δώσουν μεσσιανικές λύσεις, σαν αυτές που περίμεναν οι Έλληνες στην τουρκοκρατία από το «Μόσκοβο», την «κραταιά δύναμη», που σκόπιμα υπονοούσε η Φιλική Εταιρεία.
Βέβαια, δεν υπάρχει κόσμος που παραξενεύεται ή γελά, ακούγοντας την κραυγή του κινδύνου μιας ανάφλεξης στο Αιγαίο, στη Συρία, οπουδήποτε της γης. Όμως δεν βρίσκεται στον τύπο κάτι ανάλογο με το αντιπολεμικό μανιφέστο των διανοουμένων, που δημοσιεύθηκε τον Ιουλίου του 1932, με τις υπογραφές του Δ. Γληνού, της Κοτοπούλη, της Γαλάτειας, του Αυγέρη, του Πανσέληνου κλπ.
Δεν υπάρχει ένα συλλογικό κείμενο πνευματικών ανθρώπων, που πρέπει να είναι η φωνή της συνείδησης, η «αλογόμυγα» που συνεχώς ενοχλεί και δεν αφήνει τον κόσμο να αποκοιμηθεί, κατά τον Σωκράτη. Ένα κείμενο, που να λέει πως:
α) Ο καθείς πορεύεται μόνος του.
β) Πως στις συμμαχίες ανέκαθεν με προσεκτικά μελετημένες κινήσεις κάθε συμμετέχον κράτος προσπαθεί να κερδίσει, όταν συμπίπτουν τα συμφέροντα όλων των συμμάχων και να μην συντριβεί, όταν διαφοροποιηθούν, όπως έγινε με μας τους Έλληνες στην Μικρά Ασία.
γ) Πως έχει χρέος να μελετά και να ξέρει πότε διαφοροποιούνται.
δ) Πως η πολιτική με την ηθική θα πρεπε, αλλά δεν συμβαδίζουν ε’ Πως ισχύει και κυβερνά ανέκαθεν στον κόσμο το δίκαιο της πυγμής, δηλαδή ο νόμος της ζούγκλας, που ισχυροποιεί ακόμα περισσότερο η υπεραναπτυγμένη τεχνοεπιστήμη.
στ) Πως περισσότερο παρά ποτέ σήμερα η πολιτική είναι «μπίζνα» και επομένως επικρατεί «η ηθική του συμφέροντος».
ζ) Και πως ,συνεπώς, για να μην εξοντωθούμε οι μικρές χώρες από τις μεγάλες, οφείλουμε να μην εφυσυχάζουμε, αλλά αγνοί πατριώτες και συγχρόνως πολίτες του κόσμου, να έχουμε «πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας».
Αυτό, κυρίως στις μέρες μας, εποχή των ευφημισμών, που «η παγκοσμιοποίηση της Αγοράς» βαφτίζεται διεθνισμός, η Ευρώπη των ισχυρών «Ευρώπη των λαών», η χειραγώγηση «ανεξαρτησία», ο λαϊκισμός «λαϊκότητα» και ο χυδαίος ατομικισμός «φροντίδα για τους άλλους».
Ας «μιλήσει» από τις πάντοτε φιλόξενες στήλες της εφημερίδας «Πατρίς» η διαχρονικά παιδαγωγική και διδακτική ιστορία, μέσα από τα αρχεία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου της πιο μεγάλης μας συμμάχου Αγγλίας, της αυτοκρατορικής και αποικιοκρατικής Μεγάλης Βρετανίας.
Ας θυμηθούμε ένα απόσπασμα της επιφυλλίδας «Πνευματική Περισσυλογή» του ΚΘ Δημαρά (Ελεύθερο Βήμα, 31/5/1941). «Είναι ανάγκη επείγουσα να συνειδητοποιήσομε οι πνευματικοί άνθρωποι ότι δεν ανήκουμε στον εαυτό μας, αλλά σε μιαν ολότητα… Ίσως όμως τον πρώτο λόγο να τον έχει αυτή τη στιγμή ο ιστορικός.. Μέσα από τη χιλιόχρονη ιστορία θα αντλήσουμε τα διδάγματα που μας χρειάζονται σήμερα»
Το κείμενο που ακολουθεί αποδεικνύει την στάση των συμμάχων μας Βρεττανών, τους εναπομείναντες στρατιώτες των οποίων ο πεινασμένος κρητικός λαός στην κατοχή έκρυψε και τάισε, κόβοντας το ψωμί από το στόμα των παιδιών του. Και κάποιοι το πλήρωσαν με την ζωή τους αυτό. Δείχνει την αποικιοκρατική τους συμπεριφορά προς την Ελλάδα, την οποία ανέκαθεν θεωρούσαν προτεκτοράτο τους.
Κι ας νίκησε πρώτη τον Άξονα και ας έδειξε πρώτη αυτή τον δρόμο της Αντίστασης στου γονατισμένους λαούς της Ευρώπης.
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε στις 12/8/1943, εποχή που ο Άξονας είχε ηττηθεί στο αφρικανικό και στο ρωσικό μέτωπο, οι Βρετανοί είχαν διχάσει το ελληνικό αντάρτικο για να επαναφέρουν στην Ελλάδα την προπολεμική πολιτική κατάσταση και το βασιλιά Γεώργιο Β και το τέλος του πολέμου ήταν κοντά με τη σίγουρη ήττα του Άξονα.
Το κείμενο έγραψε ο Άγγλος ταξίαρχος, αρχηγός της αγγλικής στρατιωτικής αποστολής στην Ελλάδα, Έντι Μάγιερς. Είναι τμήμα της μυστικής του έκθεσης προς τον στρατηγό Ουίλσον και τον ενημερώνει ότι καταδίδουν στους Γερμανούς προσωπικότητες του ΕΛΑΣ για να μην αντιταχθούν μεταπολεμικά στα βρετανικά συμφέροντα..:
Το απόσπασμα της έκθεσης του Έντι Μάγιερς προς τον στρατηγό Ουίλσον (12/8/1943)
“…έχω την αντίληψη ότι θα ήταν χρήσιμο στους πράκτορές μας να έρθουν σε επαφή με τους εκπροσώπους της Κυβερνήσεως, δηλαδή με τους ανώτατους αξιωματικούς του Στρατού, της Χωροφυλακής και λοιπούς, με σκοπό να τους ενθαρρύνουν στην ιδέα ότι έχουν καθήκον και δικαίωμα να καταδίδουν στις Αρχές Κατοχής τους αρχηγούς του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ και να υποβοηθούν τη σύλληψη των πρακτόρων τους σε βαθμό που αυτές οι οργανώσεις, όταν θα ρθει η ώρα, να μην είναι σε θέση να αντιταχθούν στα βρετανικά συμφέροντα.
Στο σημείο αυτό ο ΕΔΕΣ μας βοήθησε ήδη. Κατέδωσε στο γερμανό συνταγματάρχη Ντέρτελε και στον υπουργό Ταβουλάρη πολλές προσωπικότητες του ΕΑΜ, που τώρα βρίσκονται στα χέρια των Γερμανών”.