Κατατρομαξαμε, επειδή μπήκαν στη Βουλή οι φασίστες που καπηλεύτηκαν το όνομα των Σπαρτιατών.
Και αναρωτηθηκαμε μα που κρύβονταν, τόσα χρόνια;
Λες και… εξέλιπε από την κοινωνία μας η ξενοφοβία, η κάθε λογής βία με προεξαρχουσα την ενδοοικογενειακη και το μπουλινγκ σε κάθε αδύναμο και διαφορετικό, ο ρατσισμός, ο σεξισμός και όλες οι τραμπουκικες εκφάνσεις, των ψευτοπαλικαραδων.
Λες και… ότι αυτός ο ακροδεξιοσυμπεριφορισμος δεν ψηφίζει κόμματα που ψηφίζουμε κι εμείς οι ίδιοι, που ειρήσθω εν παρόδω θεωρεί τους εαυτούς τους δημοκράτες, προοδευτικους και άξιους συνεχιστές του Λεωνίδα.
Λες και… ότι όλοι οι παραπάνω δεν είναι οι γνωστοί ακραιφνείς θιασώτες της θεωρίας των δυο άκρων, προκειμένου να κρύβουν τις προσωπικές τους ντροπές και να αυτοπαρουσιαζονται σαν οι προστάτες του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Ασφαλώς και δεν είναι η πλειοψηφία, κι ευτυχώς ούτε καν πολλοί, όλοι αυτοί οι λεβέντες, αλλά είναι σίγουρα κι άλλοι.
Αυτό που πρέπει να δούμε και να επαναπροσδιορισουμε είναι ο εάν ο φασισμός είναι ιδεολογία ή εγκληματικής μορφής συμπεριφορά.
Άποψή μας είναι ότι το καλύτερο δώρο που κακώς προσφέρει ο πολιτικός κόσμος στους φασίστες είναι ο όρος της φασιστικής “ιδεολογίας”.
Για να τελειώνουμε ως κοινωνία από αυτό το συμφερτό, οφείλουμε να ξαναδούμε, τα της ανθρώπινης υπόστασης, ξανά.
Να καταλάβουμε ότι η δημοκρατία μας δεν μπορεί να είναι εκδικητική και να λειτουργεί με απαγορεύσεις.
Και να δει η πολιτεία και εμείς ως κοινωνία ότι ο πραγματικός αντίπαλος του ακροδεξιοσυμπεριφορισμου είναι η διεύρυνση των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και η άνοδος του μορφωτικου, κοινωνικού και βιοτικού επιπέδου.
* Ο Γιώργος Μυλωνάκης είναι συνταξιούχος δάσκαλος