Κάθε Καλοκαίρι, τα ίδια. Και φέτος, οι θερινοί μήνες κυλούν όμοιοι με εκείνους των περασμένων ετών.
Όλη η Ελλάδα, από τη μια άκρη ως την άλλη, κατακαίγεται από πυρκαγιές. Κάποιες εξ αυτών προήλθαν από αμέλεια ή/και απροσεξία ορισμένων περιοίκων, ενώ, όπως είναι από κάθε προηγούμενο χρόνο ήδη γνωστό, δεν είναι λίγες και εκείνες που αποδίδονται σε σκόπιμους δόλιους εμπρησμούς.
Καθώς, όμως, η κατάσταση δεν φαίνεται να διορθώνεται, αλλά κοντεύει, μέρα με τη μέρα, όλη η χλωρίδα της πατρίδας μας να συρρικνωθεί και τα δάση μας κινδυνεύουν σοβαρά με ολοκληρωτικό αφανισμό, με οτιδήποτε αυτό μπορεί να σημαίνει για όλους μας, η μόνη λύση, που ίσως θα φόβιζε και θα απέτρεπε κάθε υποψήφιο εμπρηστή, θα μπορούσε να ήταν να ψηφιστεί ένας νόμος που να καταδικάζει εν τη γενέσει της ως κακούργο κάθε… σπίθα που κατακαίει κάθε εστία πρασίνου και στερεί το οξυγόνο και όλα τα οφέλη της από την ανθρωπότητα!
Επειδή, λοιπόν, τούτη η λύση ούτε κατά διάνοια δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί έμπρακτα, προτείνω, σε πρώτο χρόνο, να φροντίζουμε πάντα και με συνεργασία όλοι – ο καθένας όπως και όσο μπορεί – για τον καθαρισμό και την αποψίλωση όλων των περιοχών εκείνων που, εάν αρπάξουν φωτιά, θα υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να επεκταθεί σε πυκνοκατοικημένες περιοχές.
Ως επόμενο βήμα, να είμαστε διαρκώς όλοι σε επαγρύπνηση όπου κι αν είμαστε, πολύ περισσότερο στις μη αστικές περιοχές και εφοδιασμένοι με τα κατάλληλα μέσα και – σε καιρούς ανυδρίας και ξηρασίας – με άφθονο νερό για την κατάσβεση μιας φωτιάς.
Μα και μόλις δούμε ή αντιληφθούμε το παραμικρό που θα μπορούσε να μας κινήσει την υποψία, ας αφήνουμε τον ωχαδελφισμό και τη μιζέρια σε μιαν άκρη και ας επικοινωνούμε χωρίς χρονοτριβή και ιδιοτέλεια με τους συνανθρώπους μας και με τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας, για να σπεύδουμε όλοι στον κοινό αγώνα, αφού – όπως είπαμε- τα δάση ωφελούν όλους μας και η έλλειψή τους βλάπτουν τον καθένα μας.
Αν η με κρατική επίβλεψη ή/και κοινωνική φροντίδα πυροπροστασία μια συγκεκριμένη χρονιά θα μπορούσε να παράσχει προσωρινή “βοήθεια” στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών και η δενδροφύτευση να ωφελήσει τις πληγείσες περιοχές μακροπρόθεσμα, τίποτα δεν γίνεται αν δεν έχει χαρακτήρα μακράς και ουσιαστικής πνοής από τα άτομα και την Πολιτεία.
Προς ώρας, δεν αρκούν, δηλαδή, μόνο η ηθική και η υλική κρατική ενίσχυση και στήριξη των κατοίκων τους, αν και μοιάζουν χρήσιμα στηρίγματα.
Χρειάζεται, με άλλα λόγια, να εμπεδώσουν όλοι οι (συμ)πολίτες (μας) πως η άδολη και ανιδιοτελής συνεργασία θα μπορούσε να αποτρέψει μεγαλύτερες ζημιές από τους εμπρησμούς και η προνοητικότητα θα εξασφάλιζε την προστασία του περιβάλλοντος από όσους θέλουν για το συμφέρον τους να το καταστρέψουν με φωτιές ή άλλους τρόπους.
Συμφωνείτε;