Η χώρα μας σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat για το έτος 2022 ήταν τρίτη από το τέλος από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε ότι αφορά το κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε μονάδες αγοραστικής δύναμης των πολιτών, δηλαδή είναι μια από τις φτωχότερες χώρες της Ε.Ε.
Αυτό όμως φαίνεται ότι βολεύει καλύτερα τους Κυβερνώντες, διότι όσο πιο φτωχοί είναι οι πολίτες τόσο με λιγότερες παροχές ικανοποιούνται. Αν για παράδειγμα ένας πολίτης έχει μηνιαίο εισόδημα τέσσερις και πέντε χιλιάδες ευρώ και του δώσεις ένα επίδομα εκατό ευρώ, νομίζει ότι του δίνεις ένα τίποτα, ενώ αν δώσεις το ίδιο ποσό σε ένα που έχει μηνιαίο εισόδημα πεντακόσια ευρώ, νομίζει ότι του παρέχεις μια μεγάλη οικονομική ενίσχυση, διότι ο φτωχός ικανοποιείται με λίγα, ενώ ο πλούσιος με πολλά.
Έτσι λοιπόν τα διάφορα «pass» που δίνονται κατά καιρούς στους πολίτες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν σοβαρό οικονομικό πρόβλημα ακόμη και επιβίωσης, αλλά και τα «καλάθια» των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς που ήδη άρχισαν να εφαρμόζονται, φαίνεται ότι σε μια μερίδα του πληθυσμού αλλά και με την προπαγάνδα που γίνεται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, βρίσκουν θετική ανταπόκριση, αφού όταν τους χωρίζουν μερικές δεκάδες Ευρώ από την ανέχεια και την απόλυτη φτώχεια, όλα αυτά θεωρούνται ως μεγάλη οικονομική ενίσχυση.
Όμως αυτά μας θυμίζουν άλλες εποχές του όχι και πολύ μακρινού παρελθόντος, δηλαδή το τέλος της δεκαετίας του 1940 και τις αρχές της δεκαετίας 1950, που οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής εφάρμοσαν το σχέδιο του Γερουσιαστή Μάρσαλ, το οποίο προέβλεπε οικονομική βοήθεια στις ευρωπαϊκές χώρες οι οποίες είχαν κατακτηθεί από τους Ναζί και είχαν τεράστια οικονομικά προβλήματα.
Η βοήθεια αυτή προσέφερε τρόφιμα και είδη ένδυσης και υπόδησης στους πολίτες, οι οποίοι είχαν περιέλθει σε κατάσταση μεγάλης φτώχειας, αφού τα παιδιά περπατούσαν ξυπόλυτα στους δρόμους, σκελετωμένα από την πείνα και τα ρούχα που φορούσαν ήταν γεμάτα μπαλώματα.
Οι σημερινοί ηλικιωμένοι άνω των ογδόντα ετών θα θυμούνται τα συσσίτια, που γίνονταν στα Σχολεία και ότι οι μαθητές κρατούσαν ένα δοχείο και περίμεναν στη σειρά, για να πάρουν λίγο γάλα που παρασκευαζόταν από σκόνη, για να αντιμετωπίσουν την πείνα τους. Ενώ για τους πολίτες υπήρχε η UNRRA που χορηγούσε αλεύρι, τη λεγόμενη Μπραϊλα, καθώς και είδη ένδυσης και υπόδησης που μοιράζονταν, για να αντιμετωπίσουν μερικές από τις πληγές που είχε αφήσει πίσω του ο καταστροφικός Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος.
Όλα αυτά όμως γίνονταν σε μια πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση, που είχε δημι- ουργήσει η Γερμανική κατοχή, σήμερα όμως σε ειρηνική περίοδο τα οικονομικά προβλήματα των πολιτών δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται ούτε με τα «pass», ούτε με τα «καλάθια», αλλά με μέτρα που θα προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια στους πολίτες οι οποίοι έχουν πραγματική ανάγκη. Έτσι λοιπόν επειδή τα έσοδα του Κράτους προέρχονται από τη σκληρή φορολογία των Ελλήνων πολιτών, η Πολιτεία οφείλει τα ποσά που εισπράττει να τα επιστρέφει στους πολίτες που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και όχι να δίνονται επιδόματα, όπως τα εκατό ή εκατό πενήντα ευρώ σε όλους τους νέους ηλικίας δεκαοκτώ και δεκαεννέα ετών ανεξαρτήτως της οικονομικής κατάστασης των οικογενειών τους, των οποίων αποτελούν μέλη, διότι έτσι δημιουργούνται υπόνειες, ότι η χορήγηση των επιδομάτων αυτών, μπορεί να θεωρηθεί ότι εξυπηρετεί πολιτικούς σκοπούς.
Μήπως όμως δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις παροχές που δίνονται στους πολίτες κατά την προεκλογική περίοδο, αφού όταν πλησιάζει ο χρόνος διεξαγωγής των εκλογών, οι Κυβερνήσεις ανοίγουν το πουγκί του κρατικού κορβανά και μοιράζουν χρήμα στους πολίτες, το οποίο προφανώς έχει απώτερο σκοπό στην πολιτική τους στήριξη; Οι πολίτες όμως πρέπει να γνωρίζουν ότι το επόμενο χρονικό διάστημα, δηλαδή μετά τις εκλογές, θα κληθούν να πληρώσουν στο πολλαπλάσιο το ποσό που εισέπραξαν προεκλογικά.
*Ο κ. Ξηρουχάκης Ιωάννης είναι πρώην δ/ντής ΕΛΤΑ
γιάν