Ξεκίνησαν μιαν αυγή να δώσουν πνοή στα όνειρά τους οι γονείς μας, οι γονείς σας, οι άνθρωποι. Τα κατάφεραν, έκαναν παιδιά, τα μεγάλωσαν, τα σπούδασαν, τους δυνάμωσαν τα φτερά τους και τ’ άφησαν να πετάξουν για το δικό τους όνειρο, τα δικά τους παιδιά και τη δικιά τους ζωή.
Και τώρα που η ζωή αλλιώς τα κλωθογύρισε και οι γέροντες πλέον γονείς μας έχουν ανάγκη από λίγη αγάπη, ίσως αδιόρατα και απροσδιόριστα και ακαθόριστα εκείνοι που έδωσαν στο χάραμα της ζωής τους… ζωή, άλλο δεν μπορούν… Τα γέρικα χέρια τους χαραγμένα από το πέρασμα του πανδαμάτορα χρόνου αδύναμα πλέον ζητούν ένα “σ’ αγαπώ” από σένα, από μένα, από τον άνθρωπο.
Στο κατώφλι του παλιού σπιτιού περιμένουν… ένα χαμόγελο, ένα χαιρετισμό κάτι σαν “Γεια σου, γιαγιά Μαρία, τι κάνεις; Πώς πάει ο καιρός”; Κι εκείνη πρόσχαρα να κεράσει το γλυκό του κουταλιού -της άνοιξης καλούδι – και αρχίζει να λαγαρίζει ο λόγος της, αφήγηση της ιστορίας μιας ζωής.
Δεν θέλουν πολλά, λίγο φως στη δύση λίγο πριν το σούρουπο, λίγο πριν τη νύχτα. Αυτό το φως το απρόσμενο το δίνουν κάποιοι άνθρωποι που πιστεύουν ακόμα σε αξίες. Το κοινωνικό πρόγραμμα του Δήμου Φαιστού “ Βοήθεια στο Σπίτι” προσφέρει από το 1999 υπηρεσίες ανθρωπιάς ανεκτίμητες.
Είναι εκεί που υπάρχει μοναξιά – αφόρητη μοναξιά – για ν’ απλώσουν το χέρι τους, για να δώσουν το χαμόγελο της ψυχής τους. Είναι εκεί που υπάρχουν άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, είναι εκεί για να κάνουν το πρόβλημα να είναι ευκαιρία για να δουν τον εσωτερικό τους κόσμο. Όπως η περίπτωση του 8χρονου Σάββα από το Τυμπάκι.
Το παιδί έχει υποβληθεί σε 3 χειρουργικές επεμβάσεις στο πόδι του δίχως αποτέλεσμα, μένει στο σπίτι του με τη μητέρα του στο πλευρό του νυχθημερόν, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εργαστεί, και φυσικά ο μικρός δε μπορεί να πάει στο σχολείο και να μάθει γράμματα εδώ οι κυρίες του “Βοήθεια στο Σπίτι” ως άγγελοι επί της γης βρίσκονται δίπλα στο παιδί – δίχως να υπολογίζουν τον επιπλέον χρόνο δίχως να νοιάζονται για πληρωμή – ζωγραφίζοντας τα όνειρά του με χρώματα πολλά και μαθαίνοντάς του ποιήματα. Γιατί, όπως λέει η δημιουργός, η ποίηση σε οδηγεί ψηλά, η ποίηση σε βοηθά να είσαι άνθρωπος.
Είναι εκεί που ο Γιώργος ζει τα όνειρά του σε άλλο κόσμο, αισθάνεται ίσως ελεύθερος με τις μπερδεμένες σκέψεις του. Αλλά χάρη στις κυρίες του “Βοήθεια στο Σπίτι” μπορεί να πίνει το καφεδάκι του στην αυλή του σπιτιού του, στο αγαπημένο του χωριό, εκεί που γεννήθηκε. Σπουδαίο πράγμα.
Όμως η υπηρεσία αυτή βρίσκεται εδώ και καιρό στον αέρα. Πιο συγκεκριμένα, στις δημοτικές ενότητες Τυμπακίου και Ζαρού του Δήμου Φαιστού η κατάσταση είναι επικίνδυνα κρίσιμη. Το περιθώριο χρόνου εκπνέει. Πρέπει λοιπόν να βρεθεί λύση άμεσα. Γιατί αν κλείσει, αν πάψει να λειτουργεί η εν λόγω υπηρεσία, οι εξυπηρετούμενοι θα έχουν ν’ αντιμετωπίσουν πολύ σοβαρά προβλήματα. Οι οικείοι τους, τις περισσότερες φορές άνθρωποι άνεργοι με οικονομικά προβλήματα, αδυνατούν να τους υποστηρίξουν. Η κοινωνία έχει ευαισθητοποιηθεί και εκλιπαρεί για την άμεση επίλυση του προβλήματος, το οποίο έχει γίνει πρόβλημα όλων μας!
* Η Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’degli studi di Napoli “ Federico II”.