Μπορεί να στενοχωρήσω κάποιους φίλους. Μπορεί κάποιοι ν’ αλλάξουν γνώμη για ‘μένα. Όμως προτιμώ να εκφράσω τίμια αυτά που πιστεύω και να δείξω το αληθινό μου πρόσωπο. Καταρχή, είμαι απόλυτα αντίθετος στην αυθαίρετη κατάληψη τού “Ευαγγελισμού“. Ενός κτιρίου που ανήκει στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, αποτελεί δημόσια περιουσία, και, κατά τεκμήριο τουλάχιστο, εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον.
Όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η επί 25ετία και πλέον κατάληψη, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία ή έστω εκφρασμένη αντίρρηση τού δικαιούχου, θα μπορούσε ν’ αποτελέσει νόμιμο λόγο για την απόκτηση τής κυριότητας τού κτιρίου (οι νομικοί το λένε “χρησικτησία“) αν αυτό δεν ήταν δημόσιο. Παρ’ όλ’ αυτά, στα νομικά υπάρχει η έννοια τής “αποδυνάμωσης τού δικαιώματος“, που σημαίνει ότι αν για μεγάλο χρονικό διάστημα αδράνησες να διεκδικήσεις το δικαίωμα σου, και με τη συμπεριφορά σου αυτή δημιούργησες εύλογα την πεποίθηση σ’ αυτόν που στο καταπάτησε ότι δεν θα το διεκδικήσεις, η μετέπειτα πολυκαθυστερημένη αξίωση σου, εφόσον συνεπάγεται επαχθείς επιπτώσεις για τον υπόχρεο, είναι καταχρηστική, και άρα άκυρη, όχι μόνο κατά τις διατάξεις τού Αστικού Κώδικα (άρθρο 281) αλλά και τού άρθρου 25 §3 τού Συντάγματος.
Όλ’ αυτά είναι νομικά, και αντιμετωπίζονται με τη νομική διαλεκτική (θέση-αντίθεση-σύνθεση) από τα αρμόδια δικαστήρια. Σε κάθε περίπτωση η εκκένωση τού “Ευαγγελισμού“ ολοκληρώθηκε, το κτίριο επέστρεψε στον δικαιούχο του, ο νόμος και η τάξη αποκαταστάθηκαν. Όλα καλά. Όμως υπάρχει συνέχεια.
Προχθές το βράδυ, παρακολούθησα επιχείρηση τής Αστυνομίας, που με δυνάμεις τών ΜΑΤ, με έτοιμη την απαραίτητη “κλούβα“ και την παρουσία Ειρηνοδίκη για τη νομιμοφάνεια, είχαν αποκλείσει ιδιωτικό χώρο (οικιακό άσυλο) όπου συνεδρίαζαν μέλη νόμιμου Συλλόγου. Βέβαια, μπροστά στο πλήθος διαμαρτυρόμενων συμπολιτών μας, που όλο και μεγάλωνε, κάποτε αποχώρησαν, χωρίς τίποτα να συμβεί. Όμως, μού γεννήθηκε το ερώτημα. Ποιος άφρων έδωσε τέτοια διαταγή; Δεν γνώριζε τα συνταγματικά προστατευόμενα ατομικά δικαιώματα τής ελεύθερης ανάπτυξης τής προσωπικότητας (άρθρο 5) τής προστασίας τού οικιακού ασύλου (άρθρο 9) τής ελευθερίας τού συνέρχεσθαι και τού συνεταιρίζεσθαι (άρθρα 11 και 12);
Δεν γνώριζε πως τα δικαιώματα αυτά συγκροτούν την αρχή τού Κράτους Δικαίου και υποχρεώνουν τα κρατικά όργανα να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκηση τους (άρθρο 25 §1); Τού υπενθυμίζω την ακροτελεύτια διάταξη τού Συντάγματος (άρθρο 120 §4, το παλιό 1-1-4 τής γενιάς μου) που λέει “Η τήρηση τού Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό τών Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία“. Μήπως αυτό δεν έκαναν προχθές “οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες” (Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί) και μαζεύτηκαν εκεί για να διαμαρτυρηθούν;
Σε κάθε λόγο, υπάρχει αντίλογος. Εγώ είμαι εδώ και περιμένω.