Μερικά χρόνια πριν, όταν βρισκόμουνα στο ‘Νοσοκομείο του Όρους Σιών’ (Mount Zion Hospital), στο Σαν Φρανσίσκο στην Καλιφόρνια, σε ένα διάλειμμα της καθημερινότητας διάβασα τον κανονισμό λειτουργίας του Πανεπιστημίου (UCSF) στο οποίο υπαγόταν εκείνο το Νοσοκομείο, σ’ ένα όμορφα τυπωμένο μπλε βιβλιαράκι μικρής σχετικά έκτασης αλλά απολύτως ξεκάθαρο και κατανοητό από όλους, και το σημαντικότερο χωρίς πολλά-πολλά και δύσκολα υπονοούμενα και πολλαπλές και στριφνές υποσημειώσεις.
Να δω πώς λειτουργεί, τους κανόνες του, το σκεπτικό του, τις όποιες ιδιαιτερότητές του.
Με εντυπωσίασε ομολογουμένως μια παράγραφος: “Απαγορεύονται οι απεργίες”! Διαπίστωσα γρήγορα, ρωτώντας συναδέλφους, πως το Πανεπιστήμιο και το Νοσοκομείο μπορεί να στραφούν δικαστικά εναντίον των όποιων απεργών, εάν διαπιστώσουν ότι η απεργία κατέστρεψε έστω και στο παραμικρό βαθμό τη φήμη ή τα έσοδά τους! Αφορμή για τη συγκεκριμένη προσωπική παλινδρόμηση στα σοκάκια της μνήμης, ήταν μια είδηση που πέρασε τις τελευταίες μέρες στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων και των ιστοσελίδων.
Μια μακρινή, κερδοσκοπική προφανώς, εταιρεία με έδρα κάποια περιοχή της Λιβερίας, καταφέρθηκε δικαστικά εναντίον του Έλληνα πολιτικού Παναγιώτη Λαφαζάνη, με την αιτιολογία και το σκεπτικό ότι παρεμπόδισε και ματαίωσε έναν αριθμό πλειστηριασμών ακινήτων εντός της επικράτειας, βασιζόμενη σε πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση της κυβέρνησης για την προστασία της διαδικασίας των πλειστηριασμών.
Αποτελεί ομολογουμένως καινούργια γνώση και εμπειρία για τους πολίτες ετούτης της χώρας, τουτέστιν να βλέπουν Έλληνες πολίτες, πολιτικούς εν προκειμένω, να διώκονται δικαστικά από υπεράκτια εταιρεία.
Δρομολογούν, όπως σίγουρα προοιωνίζεται, την απαρχή μιας ατέλειωτης σειράς διώξεων που αναμφίβολα θα ακολουθήσουν οσονούπω, αν και όταν κάποιοι εκπρόσωποι αόρατων ληστρικών οργανισμών και εταιρειών στους οποίους αποδόθηκαν, μεταβιβάστηκαν, ξεπουλήθηκαν, ή ανταλλάχτηκαν, άγνωστον ακόμα, αρκετά περιουσιακά στοιχεία της χώρας, και το χειρότερο είναι ότι σε αυτά περιλαμβάνονται αρχαιολογικοί και πολιτιστικοί χώροι, διαπιστώσουν ότι χάνουν ή απειλούνται με τον οποιοδήποτε τρόπο τα οικονομικά τους συμφέροντα.
Οι συγκεκριμένες πρακτικές δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προειδοποίηση ή έστω η αποτροπή παρόμοιων ενεργειών από τους πολίτες της χώρας, πριν πάρουν μαζικό και ανεξέλεγκτο χαρακτήρα από ιδιοκτήτες σπιτιών που χάθηκαν ή βρίσκονται σε σχετική διαδικασία, ιδιοκτήτες κατεστραμμένων επιχειρήσεων, οφειλέτες ανεξόφλητων δανείων σε Τράπεζες, και τόσες άλλες κατηγορίες αναξιοπαθούντων, κατά κύριο λόγο, συμπολιτών μας.
Κι’ όλα αυτά τη στιγμή κατά την οποία η πλειονότητα των πολιτών στη χώρα ασχολείται με την περικοπή των μισθών και των συντάξεων από τους ανάλγητους δανειστές και εκμεταλλευτές της ελληνικής επικράτειας, τους κατ’ όνομα εταίρους μας, με τη σύμφωνη γνώμη και βοήθεια από τους πολιτικούς όλων των κυβερνήσεων την τελευταία δεκαετία, χωρίς εξαίρεση.
Μπαράζ ανακοινώσεων και τοποθετήσεων, δηλώσεις επί δηλώσεων, ατέρμονες αοριστολογίες στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, δίκην επιτυχούς στρατιωτικού αντιπερισπασμού, και το αποτέλεσμα είναι να ασχολούνται οι δυστυχείς πολίτες με αυτά για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ την ίδια ώρα να λαμβάνουν χώρα άλλες κλοπές, απείρως σημαντικότερες, φυσικά από την πίσω πόρτα.
Ποιος γνωρίζει την αλήθεια των όσων συμβαίνουν με το περίφημο “υπερταμείο” σήμερα; Πόσα και ποια περιουσιακά στοιχεία της χώρας εντάχθηκαν εκεί από τους κυβερνώντες για πόσα χρόνια και με τι ανάλογους εκβιασμούς έγιναν όλα αυτά τα αίσχη, άραγε; Δυστυχώς είναι όλα ζωτικής φύσεως ερωτήματα, χωρίς όμως να διαφαίνεται ειλικρινής απάντηση.
“Δεν έχει τέλος αυτή η θητεία” έλεγε κάποτε ένας πονεμένος, για τους δικούς του φυσικά λόγους, Θεσσαλονικιός ποιητής!