«Τον Αύγουστο που μου χρωστάς τον ξέχασες…», αντιλαλούσαν τα απέναντι βράχια και τα κύματα, το παράπονο της ανεπανάληπτης φωνής του αξέχαστου Δημήτρη Μητροπάνου, που έβγαινε μέσα από το παλιό ραδιόφωνο που συνηθίζει να παίζει στο διαπασών, από το γραφικό καφενεδάκι που εδώ και αρκετά χρόνια από την ίδια πάντα θέση, διεκδικεί το ρόλο του «φύλακα-άγγελου» για το μικρό απάνεμο ακρογιάλι.
Αμέσως μετά την προσοχή μου τράβηξε λίγα μέτρα πιο κάτω, η θέα ενός μοναχικού λουόμενου, που έκανε ηλιοθεραπεία ξαπλωμένος ανάσκελα πάνω σε μια πετσέτα και φορούσε στο πρόσωπο… μάσκα! Όχι βέβαια εκείνη της θαλάσσης. Την άλλη, την πράσινη του φαρμακείου.
Λίγο πιο πέρα, μια άλλη ανθρώπινη φιγούρα, ανάγκασε το βλέμμα μου να ακολουθήσει τα βήματά της. Η φιγούρα παρέπεμπε σε ταλαιπωρημένο αγρότη που έγερνε από το βάρος μιας ψεκαστήρας που κουβάλαγε στην πλάτη του και ψέκαζε τα βοτσαλάκια της παραλίας, πολύ σχολαστικά! Φορούσε κι εκείνος μάσκα και γάντια.
«Αλλόκοτο είναι τούτο το καλοκαίρι», σκέφτηκα! Δεν ήθελα ούτε λεπτό να συμβιβαστώ με την ιδέα πως εκείνοι θα είναι οι «κάτοικοι» του φετινού καλοκαιριού! Με μια γρήγορη κίνηση έκλεισα το βιβλίο που επιχειρούσα να διαβάσω και κράτησα για λίγο σφαλιστά τα μάτια μου, προσπαθώντας να ανακαλέσω στη μνήμη μου αλλοτινά καλοκαίρια…
Δεν ήταν καθόλου δύσκολο! Το όνειρό μου γρήγορα με καλωσόριζε στην «παραμυθένια χώρα του καλοκαιριού»! Τη μαγική χώρα, των φανερών και των κρυμμένων θησαυρών, που μόνο οι τυχεροί της κάτοικοι έχουν το προνόμιο να απολαμβάνουν την μοναδική ομορφιά της. Την ομορφιά μιας άχρονης χώρας, που έχει τα χρώματα και τα αρώματα της Ελλάδας!
Το «καλοκαίρι» είναι η λέξη με τα περισσότερα συνώνυμα: Ήλιος, θάλασσα, μακροβούτι, ταξίδι, νησί, παγωτό, καρπούζι, σταφύλι, τζιτζίκι, γρύλλος, γιασεμί, αστέρι, φεγγάρι, πανηγύρι, συναυλία, σινεμά, βεγγέρα, παιχνίδι, ξενοιασιά… Είναι η εποχή που καταργεί το χώρο και το χρόνο. Δημιουργεί μια αίσθηση ελευθερίας και έναν αέρα ανεξαρτησίας. Συμπυκνώνει το συναίσθημα και απελευθερώνει τη συγκίνηση. Αν αφαιρέσει κάποιος τα καλοκαίρια από τη ζωή μας, είναι σαν να διαγράφει την παιδική μας ηλικία!
Οι πρώτοι επισκέπτες και δικαιωματικά οι πρώτοι επίσημοι κάτοικοι του καλοκαιριού, είναι τα τζιτζίκια. Είναι οι «πρεσβευτές» του καλοκαιριού και αν κάποια στιγμή δεν έρθουν, δεν θα έρθει και το καλοκαίρι! Γεννιούνται και πεθαίνουν μέσα στο καλοκαίρι. Ζούνε μόνο για να υμνούν το καλοκαίρι και τραγουδάνε με όλη τους την ενέργεια τις πιο γνωστές μελωδίες της εποχής του θέρους. «Α!.. υπέροχες νύχτες του Ιουλίου με τα μαντολίνα των τζιτζικιών και των γρύλλων…», υμνεί νοσταλγικά και μοναδικά ποιητικά ο Γιάννης Ρίτσος!
Αμέσως μετά καταφθάνουν «τα παιδιά του καλοκαιριού», που βιάζονται να το κατοικήσουν, μιας και δεν έχουν την υπομονή να περιμένουν. Γνωστές φιγούρες, καρικατούρες ενσωματωμένες στο καλοκαιρινό τοπίο, που κατοικοεδρεύουν συνήθως σε παραλίες. Είναι αγόρια και κορίτσια, αμέσως μετά την ενηλικίωσή τους, που δημιουργούν όμορφες μεγάλες νεανικές παρέες έτοιμες να ρουφήξουν όλη τη δροσιά του καλοκαιριού.
Παίζουν, χορεύουν, τραγουδάνε, κολυμπάνε, σερφάρουν στα κύματα και στα κινητά τους, συζητάνε, ερωτεύονται, ονειρεύονται! Γι αυτά τα παιδιά, το καλοκαίρι είναι ένας τόπος που έχει σταματήσει ο χρόνος για χάρη τους. Όλες αυτές οι παρέες θυμίζουν σε εμάς που μεγαλώσαμε κάτι δικό μας. Κάτι που είχαμε κάποτε ή κάτι που χάσαμε, κάτι που θέλαμε ή κάτι που αναζητούσαμε να βρούμε, μέσα από τις δικές μας νεανικές παρέες, που συρρικνώθηκαν κι εκείνες μαζί με τα καλοκαίρια μας…
Στις ίδιες παραλίες, λίγο πιο πέρα, μια άλλη γνώριμη εικόνα του καλοκαιριού. Φουσκωτά, μαυρισμένα, καλογυμνασμένα και πασαλειμμένα με λάδια σώματα, που επιδεικνύουν με τις στάσεις τους και τα δαιδαλώδη τατουάζ τους, όλα τα υπερτιμημένα προσόντα τους, επιδιώκοντας να κυριαρχήσουν στα βλέμματα των υπολοίπων κοινών θνητών…
Στους επίσημους κατοίκους του καλοκαιριού συμπεριλαμβάνονται και όλοι οι τουρίστες που δηλώνουν φανατικοί του Ελληνικού τοπίου και μας επισκέπτονται κάθε χρόνο αυτή την εποχή. Δεν θα μπορούσαν βεβαίως να λείπουν από τον φιλόξενο «χάρτη» του καλοκαιριού και οι επισκέπτες του τελευταίου μήνα του.
Είναι οι αδειούχοι του Αυγούστου. Κατακλύζουν κυρίως τα χωριά τους που έχουν απαρνηθεί τις υπόλοιπες εποχές του χρόνου και τώρα τους οφείλουν να ξοδέψουν εκεί την άδειά τους. Η επιστροφή τους στα πάτρια εδάφη είναι κάτι σαν ιερό προσκύνημα, είναι ένα «τάμα» που κάνουν ανελλιπώς κάθε Αύγουστο, αισθανόμενοι πως έτσι βαθαίνουν τις ρίζες τους στο παρελθόν.
Το όνειρό μου διέκοψε η στεντόρεια φωνή ενός «μασκοφόρου» πλανόδιου πωλητή ψημένου καλαμποκιού. Δίπλα στα καλαμπόκια υπήρχε και ένα μπουκάλι με αντισηπτικό.
Τώρα είχε μαζευτεί και περισσότερος κόσμος από πριν στην όμορφη παραλία.
Το φετινό καλοκαίρι πάντως δεν θυμίζει δυστυχώς τα προηγούμενα. Είναι αλλιώτικο από τα άλλα. Μπορεί οι θάλασσες να είναι εκεί, μπορεί τα βουνά να περιμένουν, μπορεί ο ήλιος να καίει τα σώματα, μπορεί τα άστρα να βλέπουν τις ίδιες ακρογιαλιές, αλλά εκείνο που λείπει είναι τόσο αισθητό που δεν γίνεται να αγνοηθεί.
Είναι το βασικότερο «συστατικό» του καλοκαιριού: Η ξενοιασιά, η ανεμελιά! Αυτή είναι που μας λείπει απελπιστικά φέτος. Πώς να ταιριάξει όμως η ξενοιασιά με τα πρωτόκολλα κοινωνικής αποστασιοποίησης;
Πώς να περάσει η ευωδιά του γιασεμιού της καλοκαιρινής νύχτας μέσα από τις υγειονομικές μάσκες; Πώς να ακουμπήσει την ψυχή το άγγιγμα με το γάντι;
Όσο και να θέλουν κάποιοι να υποβαθμίσουν την κατάσταση, όσο και να προσπαθούν οι επαγγελματίες του τουρισμού να ενθαρρύνουν τον κόσμο να πάει διακοπές, όσο περήφανα κι αν επιδεικνύει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η μοδάτη μαυρισμένη κυρία της παραλίας το «τρικίνι» της (σετ μπικίνι μαζί με ασορτί μάσκα), ο φόβος, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα σαμποτάρουν κάθε αίσθημα αισιοδοξίας.
Πιο νωρίς θα ‘ρθει ο Σεπτέμβρης φέτος, λόγω του ιού αλλά και της οικονομικής κρίσης. Τα «παιδιά του καλοκαιριού» συρρίκνωσαν τις παρέες τους και έδωσαν ραντεβού σε κοντινούς προορισμούς. Οι ξένοι τουρίστες περιορίστηκαν στους πιο τολμηρούς, που χαιρετάνε μασκοφορεμένοι τις τηλεοπτικές κάμερες που τους περιμένουν στις αφήξεις των αεροδρομίων, περήφανοι για το «κατόρθωμά» τους να ταξιδέψουν.
Οι αδειούχοι του Αυγούστου σκιάστηκαν και «ξέχασαν» τον Αύγουστο! Κάποιοι από αυτούς πήραν την άδειά τους νωρίτερα, για να αποφύγουν πιθανούς συνωστισμούς και κάποιοι άλλοι ανέβαλαν το ραντεβού τους με το καλοκαίρι για τον επόμενο χρόνο. Μόνο τα τζιτζίκια δεν πτοήθηκαν…
Οι κυριακάτικες εφημερίδες αυτή την εποχή, παραθέτουν «οδηγούς για το καλοκαίρι», που παρέχουν χρήσιμες συμβουλές για την προστασία των αναγνωστών που πρόκειται να πάνε διακοπές. Όλες όμως αυτές οι συμβουλές έχουν τώρα έναν κοινό παρονομαστή: Καταδεικνύουν την διαφορετικότητα του φετινού καλοκαιριού.
Δεν μπορούν να αγνοήσουν έναν επιπλέον κίνδυνο που δεν ανέφεραν οι «οδηγοί διακοπών» τα προηγούμενα καλοκαίρια. Είναι ο κίνδυνος της «συγκατοίκησης» με τον ιό! Τον απρόσκλητο «ταξιδιώτη» που απ’ ό,τι φαίνεται θα κάνει μάλλον κι αυτός «διακοπές» μαζί μας. Είναι ο πλέον ανεπιθύμητος «κάτοικος» του φετινού καλοκαιριού.
Δεν ξέρουμε πόσο το αύριο θα μοιάζει στο χθες ή και στο σήμερα ακόμη. Θα υπάρξουν σύντομα, θέλω να πιστεύω, καλοκαίρια που θα νιώθουμε όλοι άνετα και ανέμελα να χαρούμε, όπως και πριν, την ωραιότερη εποχή του χρόνου! Αυτό το καλοκαίρι δεν θα είναι ένα από αυτά. Γιατί το καλοκαίρι δεν δικαιώνεται αν δεν κατοικηθεί.
https://moschonas.wordpress.com