Μέρες προσπαθώ να βρω τις λέξεις που θα κουρνιάσουν δίπλα στη συνάδελφο που λιποθύμησε μπροστά τα μάτια των τρομαγμένων μαθητών της και πάνω στην απόλυτη μοναξιά του συστήματος της προσχολικής αγωγής.
Και όπως γίνεται πάντα, χτίζω πάνω σε άλλες λέξεις, που σκορπίζουν τα γεγονότα, οι άνθρωποι, τα παιδιά, τη δική μου ψυχική βουλιμία, τα δικά μου χιλιοειπωμένα «πια». «Αμάν πια. Φτάνει πια».
Ποιο σύστημα αφήνει μια νηπιαγωγό μόνη με 25 πεντάχρονα;
Μα το ελληνικό, φυσικά!
Αφού για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα η προσχολική αγωγή είναι η φιλοξενούμενη της εκπαίδευσης.
Και όχι από εκείνους τους φιλοξενούμενους που τους έχουνε στα πούπουλα, από τους άλλους που τους δίνουνε ό,τι περισσεύει.
Φιλοξενείται σε νοικιασμένα κτήρια, σε οικίσκους, σε δημοτικά σχολεία.
Κι αν υψώσει λίγο τη φωνή της και απλώσει αυτό το “πια”, το “φτάνει πια” και διεκδικήσει από το Υπουργείο, από το Δήμο από τα Δημοτικά…
Εκείνα τινάζουν τα κεφάλια τους :”Για σώπασε νηπιαγωγέ, είσαι φιλοξενούμενη”.
Μόνη με 25 παιδιά και φιλοξενούμενη.
Έχω υπάρξει κι εγώ μόνη σε μια τάξη (φιλοξενούμενη ήμουν πάντα) και ανέλαβα τη διαχείριση εξαιρετικά δύσκολων καταστάσεων.
Όπως τότε που πλημμυρίσαμε εν ώρα μαθήματος, τότε που ένα παιδί έχασε τις αισθήσεις του. Ευτυχώς εγώ ήμουν μόνη αλλά όχι λιπόθυμη και κατάφερα να παρουσιάσω στα παιδιά το πρόβλημα σαν θεατρικό δρώμενο.
Εκείνα τα παιδιά του Πύργου με ποιο συναίσθημα πήγαν άραγε τις επόμενες ημέρες στο σχολείο τους; Όταν μπροστά στα μάτια τους χάθηκε η μαγεία; Όταν σε μια στιγμή η κυρία τους σταμάτησε να είναι η Θεά του εκπαιδευτικού συστήματος και έγινε ένας άνθρωπος τρωτός, ένας θνητός, που πεινάει, διψάει, πονάει, χρειάζεται μια ανάσα… σε αυτό το αφιλόξενο εκπαιδευτικό σύστημα… που την φιλοξενεί;