Ένας αλλιώτικος πόλεμος είναι σε εξέλιξη, παγκόσμιος πόλεμος φυσικά, αλλά και πολυμέτωπος. Μια ολόκληρη ανθρωπότητα μάχεται με τον αόρατο και ύπουλο εχθρό που φέρει το όνομα Covid-19. Αυτός ο πόλεμος γίνεται τόσο σε επίπεδο υγείας καταρχήν, αλλά και σε άλλα επίπεδα όπως το κοινωνικό και το οικονομικό επίπεδο.
Φυσικά απόρροια όλης αυτής της κατάστασης είναι οι ανταγωνισμοί και οι εντάσεις και όλες οι αμφισβητήσεις με τι μεθόδους αντιμετωπίζεται η πανδημία και τι αποτελέσματα υπάρχουν. Ένας διάχυτος φόβος και μία νευρικότητα που πλησιάζει τον ένα χρόνο περίπου για την χώρα μας και συμπληρώνει τους 14 μήνες από τότε που η πανδημία εμφανίστηκε στην Κίνα.
Αίσια φτάσαμε στη δημιουργία του εμβολίου κατά του κοροναϊού. Τα πράγματα απ’ ό,τι φαίνεται δεν είναι και τόσο απλά. Δεν εξαρτώνται μόνο από την επιστημονική κοινότητα η οποία θα το επινοήσει με σκοπό την ανακούφιση της ανθρωπότητας. Απ’ ό,τι φαίνεται εμπλέκονται και οικονομικά οφέλη εταιρειών σε συνδυασμό με την πολιτική των διαφόρων κρατών. Καθένας τους προσπαθεί να πείσει για το καλύτερο αποτέλεσμα πλασάροντας στην αγορά το δικό του εμβόλιο.
Ρήξεις λοιπόν ανάμεσα σε Ευρωπαϊκή Ένωση, Ηνωμένο Βασίλειο, Κίνα, Ρωσία, αφού η προμήθειά τους από διάφορες κυβερνήσεις είναι συνάρτηση με τις επιδιώξεις αφενός, αλλά και με τις σχέσεις τους στην διεθνή σκηνή. Κάπως έτσι πρέπει να γίνεται και με την προμήθεια του πολεμικού εξοπλισμού.
Ας είναι. Παρατηρείται τελικά το θέμα των εμβολίων και των εμβολιασμών να είναι κριτήριο επιβίωσης των εκάστοτε κυβερνήσεων, των κρατών και των λαών. Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης κάνει ακόμα πιο πολύπλοκη την κατάσταση, αφού η παραγωγή εμβολίων δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην τεράστια ζήτηση της αγοράς.
Για άλλα όμως ξεκίνησα να γράφω και αλλού παρασύρθηκα, λόγω της παρατεταμένης αυτής πανδημίας. Θυμήθηκα τον εμβολιασμό, τότε που παιδιά στο Δημοτικό Σχολείο, κατά τη δεκαετία του εξήντα, έρχονταν να μας εμβολιάσουν οι αρμόδιοι και πολλοί συμμαθητές μου το “έβαζαν στα πόδια” φοβούμενοι να μην πονέσουν αφενός, και αφετέρου, ξεφυλλίζοντας τα “Ανώδυνα”, ένα άλμπουμ του αείμνηστου σκιτσογράφου και συναδέλφου μου στην Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη, του Γιάννη Ανδρεαδάκη με σκίτσα και σχέδια όταν το μάτι μου έπεσε στην πρώτη ενότητα των κοινωνικών επεξηγηματικών σημειωμάτων και συγκεκριμένα στον εμβολιασμό. Χαρακτηριστικό το σκίτσο του εμβολιασμού με τον γιατρό να κάθεται έχοντας δίπλα την ιατρική του τσάντα, με όλα τα χρειαζούμενα, να εμβολιάζει τα παιδιά, τα οποία αντιδρούν έντονα στη θέα της βελόνας.
Δύο νοσοκόμες με απίστευτη ψυχραιμία αλλά και σκληρότητα τα απομακρύνουν, αφού το ένα στην κυριολεξία έχει στυλώσει τα πόδια του και δεν κουνεί. Η δε μικρούλα, φορώντας τα παπούτσια της μαμάς και σε άψογη, με τα δεδομένα της μόδας, ενδυματολογική εμφάνιση, ίσως και να σκέφτεται μια πιθανή απόδρασή της, αλλά πώς; Μ’ αυτόν τον μοναδικό τρόπο ο Γιάννης Ανδρεαδάκης, ένας εκ των επωνύμων Καστρινών, που πάντα με συμβούλευε και μου έδινε κάθε πληροφορία, λύνοντας κάθε μου απορία για την αγαπημένη μας πόλη, το Ηράκλειο, όπως αυτός τους είχε ζήσει. Οι εμπειρίες του Γιάννη Ανδρεαδάκη ήταν ανάριθμες.
Μέσα απ’ όλα αυτά τα σκίτσα και τα σχέδια, που η Βικελαία Βιβλιοθήκη περιμένει να παριέλθουν σ’ αυτην, συμβάλλοντας στον εμπλουτισμό της, διαφαίνεται η διεισδυτικότητα του ματιού του για την εποχή του, αποτυπώνονται τα αληθινά και μεγάλα, όμως απλά καθημερινά πράγματα, γύρω από τα οποία υφαίνεται το πρόσωπο της εποχής του. Ομολογώ ότι ένιωσα σπάνια συγκίνηση αντικρίζοντας πριν τριάντα πέντε χρόνια, όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου στην αγαπημένη μου Βικελαία, τα έργα του Γιάννη, στην προαναφερόμενη έκδοσή τους!
Μια συγκίνηση που πολλαπλασιάζεται ύστερα από τόσα χρόνια και όσο αντιλαμβάνομαι τις λεπτομέρειές τους, που όλο και κάτι μου θυμίζουν από τα μαθητικά μου χρόνια, ανακαλύπτοντας τις θαμμένες εικόνες και θύμησες στα βάθη της παιδικής μαθητικής μου μνήμης. Μια μοναδική μαστοριά χαρακτηρίζει το έργο του Ανδρεαδάκη, που πρέπει να το διαφυλάξουμε και να το επεξηγήσουμε στους ανθρώπους του αύριο, σ’ εκείνους που σίγουρα μέσα τους θα νιώσουν πολλά, όταν κάποτε τα κοιτάξουν και θελήσουν να τα προσεγγίσουν.
Σίγουρα όλα αυτά τα τεκμήρια θα τα χαρακτήριζα πηγή πολύτιμου ύδατος παλαιού, για άλλους ένα αληθινό ορυχείο άλατος που πολλές φορές μέσα από τα φύλλα της “αλλαγής” της εφημερίδας του αειμνήστου δημάρχου Μανόλη Καρέλλη, άφησαν ζωντανές αναμνήσεις της ηρακλειώτικης καθημερινότητας. Μια ανατομία προσώπων, πραγμάτων, καταστάσεων και γεγονότων μιας άλλης εποχής, δύσκολης, σκληρής αλλά ανθρώπινης, την οποία χαρακτήριζε το υψηλό ανθρώπινο ήθος. Εμβολιασμός… εκείνη την εποχή!
Με μια αποκρυπτογράφηση των λεπτομερειών που τον χαρακτήριζαν.
Ίσως να μη γνώριζε ο Γιάννης Ανδρεαδάκης την διαμάχη των εταιρειών, των ανταγωνισμών και των εμπλεκομένων συμφερόντων.
Γιατί σίγουρα δεν θα μας αποτύπωνε αυτή την τόσο ζητούμενη και επιθυμητή κοινωνική πράξη, αλλά θα μας αποτύπωνε ενα τεκμήριο πολέμου και έναν αθέμιτο ανταγωνισμό σε επίπεδο κρατών!