Ξέρετε όλοι πια την αδυναμία που έχω στα καλικαντζαράκια…
Ναι εκείνα τα μικρά, κακομούτσουνα, στραβοκάνικα, σκανταλιάρικα και για τον περισσότερο κόσμο φοβιστικά και αποκρουστικά πλάσματα. Οι θρύλοι λένε πως κατοικούν κάτω από τη γη και έρχονται στον Απάνω Kόσμο μόνο για δώδεκα μέρες κάθε χρονιά ανήμερα των Χριστουγέννων.
Μα σήμερα εγώ θα σας μιλήσω για τα δικά μου τα χάρτινα και παραμυθένια που γεννήθηκαν μέσα μου πριν πολλά πολλά χρόνια όταν ήμουν κι εγώ μικρό παιδί…
Τους φοβόμουν τους καλικάντζαρους, τους φοβούμουν πάρα πολύ …
Θυμάμαι την αγαπημένη μου γιαγιά Ελένη που πάντα τις γιορτινές μέρες μάς μάζευε γύρω από το μαγκάλι και μόλις η πυρήνα αρχινούσε να σπιθίζει ξεκινούσε κι εκείνη τις ιστορίες και τα παραμύθια… Αυτή με μύησε στον κόσμο των καλικάντζαρων. Πίστευα ακράδαντα πως εμφανίζονταν μόνο στο σπίτι μας την παραμονή των Χριστουγέννων και έτσι τρύπωσαν στο μυαλό, στην ψυχή, στη δική μου φαντασία παντοτινά.
Όταν πάλι κατεβαίναμε στο δικό της σπιτικό εκεί δίπλα στην παραστιά με τον παραμικρό θόρυβο μας εξηγούσε πως μόλις είχε γεννηθεί ένα μωρό καλικαντζαράκι. Και για να μην φοβάμαι το έντυνα στη φαντασία μου με ρούχα πολύχρωμα και το έφτιαχνα, όμορφο, ζωηρό και παιχνιδιάρικο. Τους πιο μεγάλους, την μαμά και τον μπαμπά, τους πίστευα πως έφτιαχναν το προσωρινό τους σπίτι μέσα στο τζάκι της γιαγιάς. Δεν το άναβε πολύ συχνά κι εκεί είχε κάτι μεγάλα κούτσουρα που ήταν ό,τι πρέπει για κρυψώνα.
Ασε που πάντα κάτι περίεργοι θόρυβοι ξεχύνονται από την καμινάδα και φανταζόμουν πως αυτό ήταν το πέρασμα τους στις γειτονιές και τα μαγαζιά του χωριού μας. Όταν η γιαγιά Ελένη ξεκινούσε τις ιστορίες με τους καλικάντζαρους που πάντα έλεγε να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ορθάνοιχτα και δεν ξεχνούμε να έχει δίπλα της μια σκούπα. Την ανέμιζε δεξιά κι αριστερά για τους διώχνει, όπως έλεγε, να μην μας παρασύρουν στις σκανταλιές τους.
Την γνωρίζετε την ιστορία του, είμαι σίγουρη! Έχει γίνει πια ο Τρακατρούκας κλασικός ήρωας των Χριστουγέννων στα παιδιά. Με το κατακόκκινο κουστούμι του, το λίγο ατροφικό ποδάρι του που δεν τον αφήνει να τρέχει όπως τα άλλα καλικαντζαράκια και με την εξυπνάδα του. Στην αρχή τούτη η δεξιότητα κόντεψε να τον κλείσει στη φυλακή από παρεξήγηση με τους ήρωες-στολίδια του χριστουγεννιάτικου δέντρου μιας μεγάλης βιβλιοθήκης (μεταξύ μας η δική μου ήτανε).
Η νεράιδα Άχνη σώζει τον Τρακατρούκα από την παράλογη ιδέα του να «κλέψει» τα παραμύθια. Τον προτρέπει να σκεφτεί σωστά και να τον ενθαρρύνει να γίνει συγγραφέας μιας και στο καλικαντζαροχωριό δεν υπάρχουν και πολλοί με τέτοιο…ταλέντο!
Μην ξεχνάμε πως εκτός από νεράιδα των καλικάντζαρων είναι και η νονά του, η πνευματική μητέρα του δηλαδή, που έχει χρέος να τον συμβουλεύει…
Όλες οι αναμνήσεις μου της παιδικής ηλικίας, αυτών των ημερών, μπήκαν μέσα στα βιβλία. Το μπακάλικο του μπαμπά μου, το ζαχαροπλαστείο κι ο φούρνος του κυρ Ηλία, που ήταν απέναντι από το δικό μας μαγαζί. Το ραφτάδικο του κυρ Κώστα στην ίδια γειτονιά της Αγοράς μας, που ο μπαμπάς έφτιαχνε πάντα εκεί το κουστούμι των Χριστουγέννων…
Και στον Τρακατρούκα μα πιο πολύ στο δεύτερο Χριστουγεννιάτικο παραμύθι μου στις «Σκανταλιές στο Πι και Φι» όλοι οι απλοί εκείνοι άνθρωποι και πολυαγαπημένοι παίζουν ρόλο πρωταγωνιστικό. Τα δίδυμα καλικαντζαράκια ο Πι και ο Φι ανακατώνουν όλα τα μαγαζιά με αποκορύφωμα τον Μύλο του κυρ Λεωνίδα που δεν είναι άλλος από τον γνωστό Κάτω Μύλο των Αρχανών. Πίστευα ακράδαντα (κι ακόμα το πιστεύω) πως εκεί ζούσαν όλες οι νεράιδες, τα ξωτικά και την περίοδο των Χριστουγέννων οι … αρχικαλικάντζαροι.
Ο μπαμπάς μου είχε κάτι τεράστια κονσερβοκούτια με παστές σαρδέλες κάτω από τον μεγάλο πάγκο του μπακάλικου μας κι έτσι έβαλα τον Πι και τον Φι να βρουν καταφύγιο και κρεβάτια σ΄ αυτά τα σιδερένια κουτιά. Η γιαγιά Ελένη πάλ έλεγε πως δεν τους βλέπουμε τους καλικάντζαρους γιατί τρέχουν συνεχώς και πολύ πολύ γρήγορα και τα κάνουν όλα στη στιγμή, στο πι και φι, δηλαδή. Κι έτσι δημιουργήθηκε και ο τίτλος της ιστορίας…
Και φέτος πριν από μερικές μέρες κυκλοφόρησε και το τρίτο καλικαντζαροβιβλίο μου με τίτλο: Τα Χριστούγεννα του Εδώ και του Αλλού!
Ποιοι είναι οι δυο καινούργιοι καλικάντζαροί μου; Αυτοί ζουν εντελώς στη σημερινή εποχή μας. Γεννήθηκαν πολύ πρόσφατα στη φαντασία μου, την περίοδο της καραντίνας κι ήθελαν μόνο ένα πράγμα. Να δώσουν χαρά και μαγεία στα παιδιά. Στα παιδιά που πρέπει να είναι πάντα χαρούμενα και ποτέ λυπημένα ειδικά μέρες των γιορτών, μέρες δοσίματος και παιχνιδιού. Ο Αλέξανδρος είναι ένα αγόρι που ζει μόνο με τη μαμά του η οποία όμως δουλεύει πολύ και δεν έχει προλάβει να στολίσει το Χριστουγεννιάτικό δέντρο στο σπίτι τους.
Την ανυπομονησία του Αλέξανδρου την «σκεπάζει» η κούραση της μαμάς και ο γλυκός ύπνος στον καναπέ του σαλονιού… Τα δυο καλικαντζαράκια, ο Εδώ και ο Αλλού, έχουν τρυπώσει στο σπίτι από τα ξημερώματα και έχουν κρυφτεί μέσα στην κούτα με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Σαν ησυχάζει το σπίτι, ο Αλλού προσπαθεί να πείσει τον Εδώ πως είναι η στιγμή να κάνουν μια καλή πράξη. Αντί να χαλάσουν τα Χριστούγεννα όπως συνηθίζεται τούτες τις μέρες από τους καλικάντζαρους εκείνοι θα τα έφτιαχναν για τον μικρό Αλέξανδρο που ήθελε τόσο πολύ ένα στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η περιπέτεια πάνω στα κλαδιά του δέντρου ξεκινά και ό,τι συνέβη εκείνο το βράδυ της Παραμονής των Χριστουγέννων κανείς δεν ξέρει να πει αν ήταν ψέματα ή αλήθεια, γιατί αυτό το μαθαίνεις μόνο στα μαγικά …παραμύθια!
Αυτοί είναι οι δικοί μου καλικάντζαροι, οι πολυαγαπημένοι και μοναδικοί που θέλουν να σκορπούν γέλιο, ευτυχία, αγάπη και όμορφες στιγμές στα παιδιά.
Αν τους συναντήσετε κάπου, μην διστάσετε να τους πιάσετε κουβέντα…
Να θυμάστε μόνο πως είναι πολύ σκανταλιάρηδες. Τρελαίνονται για μέλι, σουσάμι, καρύδια και ζάχαρη άχνη…
Και προσοχή μην τους πείτε καθόλου για μάθημα ή σχολείο. Θα εξαφανιστούν πιο γρήγορα κι απ’ όσο κρατάει μια στιγμή!
Να ‘ναι χαρούμενες και γιορτινές όλες οι μέρες για παιδιά και μεγάλους!
(Ο Τρακατρούκας, ο Καλικάντζαρος, οι Σκανταλιές στο Πι και Φι και Τα Χριστούγεννα του Εδώ και του Αλλού σε κείμενο Ελένης Μπετεινάκη και εικονογράφηση από την Ναταλία Καπατσούλια κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική σε όλα τα βιβλιοπωλεία).