Την ώρα που ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχιζόταν ακάθεκτος, ένας άλλος ξέσπασε δίπλα μας στην περιοχή της Γάζας, στη Μέση Ανατολή, στρέφοντας τα φώτα της δημοσιότητας, των τηλεοπτικών συνεργείων και των ανταποκριτών προς τα εκεί και αφήνοντας την ρωσική εισβολή σε δεύτερο πλάνο και προτεραιότητα. Είναι πραγματικά περίεργο πώς πριν λίγες εβδομάδες όλοι συζητούσαν πώς θα τελειώσει εκείνη η σύρραξη, τώρα οι περισσότεροι την λησμόνησαν προκλητικά, αφήνοντάς μας κυριολεκτικά ανενημέρωτους. Στα τελευταία δελτία ειδήσεων, στις εφημερίδες, παντού, όλοι ασχολούνται με το πρόβλημα της Παλαιστίνης, παίρνοντας το μέρος της μιας ή της άλλης πλευράς, εκ του ασφαλούς βεβαίως, από το σπίτι μας, το ασφαλές πληκτρολόγιο, κοκ. απολαμβάνοντας τον φθινοπωρινό ήλιο οι περισσότεροι και τις ζεστές ακόμα θάλασσές μας οι τολμηρότεροι.
Ένα ατέλειωτο καλοκαίρι πραγματικά, ειδικά εδώ στο χώρο της Κρήτης, το οποίο επιμήκυνε και την τουριστική περίοδο που τόσο προσδοκούν όλοι, εμπλεκόμενοι πολίτες και κυβέρνηση, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας!
Τους τελευταίους δύο μήνες, παρακολουθήσαμε την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, στη Θεσσαλονίκη όπου γίνεται παραδοσιακά η μεγαλύτερη παρέλαση, χωρίς ευτυχώς τα παλιά παρατράγουδα και τους αισχρούς προπηλακισμούς που είχαν επισυμβεί κάποτε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφού οι κύριοι πρωταγωνιστές εκείνων ασχολούνται βασικά με την πολιτική τους επιβίωση λόγω των δραματικών γεγονότων στο εσωτερικό τους, είδαμε τα καινούργια οπλικά συστήματα, τα πολυδύναμα αεροσκάφη τα οποία πήραν τη θέση τους στην υπόθεση της εθνικής μας άμυνας, παρακολουθήσαμε κάποια αποσπάσματα στη τηλεόραση από παλιές ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες που αφορούσαν τον πόλεμο του ’40, και πρόσφατα βιώνουμε τα όσα διαδραματίζονται στο εσωτερικό της μείζονος αντιπολίτευσης, τα οποία για τους περισσότερο υποψιασμένους, έχουν την αρχή και τις ρίζες τους πολύ πίσω.
Και με όλα αυτά συνεχίζουμε! Με την οικονομική δυσχέρεια πολλών οικογενειών, την γνωστή επιδοματική πολιτική στην οποία η κυβέρνηση έχει προφανώς επενδύσει πολλά και την οποία ενεργοποιεί σε τακτά χρονικά διαστήματα, αφήνοντας πίσω για άλλη μια χρονιά τα αφορώντα στην πολεμική αναμέτρηση του ’40 και τα παραλειπόμενά του. Η γενιά μου, παλινδρομώντας χρονικά, μάλλον υπήρξε τυχερή σε πολλά ζητήματα. Η χώρας μας από εκείνη την περίοδο και έκτοτε βίωσε μια κανονικότητα και δεν ενεπλάκη άμεσα σε πολεμικές αναμετρήσεις. Ίσως μια εξαίρεση να ήταν η τραγωδία της Κύπρου, κάπου μισόν αιώνα πριν.
Λίγο αργότερα οι γνωστές κρίσεις των Ιμίων και κάποιες άλλες παρεμφερείς οι οποίες όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρήκαν τη ‘λύση’ τους χωρίς βεβαίως να γνωρίζουμε λεπτομέρειες και πιθανές υποχωρήσεις σε κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Οι πρόσφατες συμφωνίες με τις δύο γνωστές χώρες αναμφίβολα μας δίνουν κάποιο αίσθημα ασφάλειας, το οποίο όμως στοιχίζει ακριβά, αφού η γεωγραφική θέση μας διαφέρει από εκείνη πολλών άλλων και στερούμαστε την πολυτέλεια της Πορτογαλίας ή του Λουξεμβούργου. Είμαστε χώρα με πολλές και σοβαρές αμερικανικές βάσεις, όλα τα πολιτικά κόμματα συμφωνούν κατά βάση σε αυτό, αλλά κάποιες φορές βρισκόμαστε επί ξύλου κρεμνάμενοι, ενώ δεν θα έπρεπε.
Όλες οι γενιές μεταπολεμικά, από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, στερούνται πολεμικών εμπειριών, σε αντίθεση με εκείνες της διπλανής μας χώρας, και συμμάχου στο ΝΑΤΟ, οι οποίες λαμβάνουν ενεργό μέρος σε πάμπολλες και γνωστές διενέξεις και συρράξεις, αυξάνοντας το ειδικό της βάρος και επιθυμώντας να θεωρηθεί και καταγραφεί ως παντοδύναμη περιφερειακή δύναμη, ανάλογη των άλλων υφιστάμενων. Οι δικοί μας άνθρωποι που βίωσαν από πρώτο χέρι τον πόλεμο έχουν φύγει, και οι σημερινοί μας στρατηγοί, ναύαρχοι και πτέραρχοι ξημεροβραδιάζονται στις τηλεοράσεις με άγνωστο σκοπό και προσδοκώντας και αναμένοντας, τι άραγε;
Ο πόλεμος, διαχρονικά, ασκεί μία παράξενη γοητεία στην ανθρώπινη μάζα. Παλιά και αδιαμφισβήτητη γνώση. Στις μέρες μας μπαίνει στη ζωή μας με την τηλεόραση, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το καινούργιο εργαλείο χειραγώγησης μαζών, το στιβαρό Τικ Τοκ, το οποίο θα πληροφορήσει και εκπαιδεύσει πολλές απ’ ό,τι φαίνεται γενιές! Ο κόσμος, τα πολεμικά μέτωπα γίνονται περισσότερο προσβάσιμα, παρά το γεγονός ότι είναι πιο βίαια από ποτέ. Παρ’ όλα αυτά ελλοχεύει πάντοτε ο κίνδυνος των ψευδών ειδήσεων (fake news), ένα περίεργο σύγχρονο όπλο με απίστευτες δυνατότητες.
Οι παραδοσιακοί πόλεμοι και στρατοί αποκτούν πλέον καινούργια οπλικά συστήματα στην “φαρέτρα” τους, που μπορούν να ανταγωνιστούν απείρως ισχυρότερα πολεμικά συστήματα και μηχανές, όπως εκείνη του Ισραήλ.
«Ο επιδέξιος χειριστής ανθρώπων θα χρησιμοποιήσει τον σοφό άνθρωπο, τον γενναίο άνθρωπο, τον άπληστο άνθρωπο και τον ανόητο άνθρωπο. Γιατί ο σοφός άνθρωπος ευχαριστιέται να εδραιώνει την αξία του, ο γενναίος άντρας θέλει να δείξει το θάρρος του κατά τη διάρκεια της δράσεως, ο άπληστος άνθρωπος είναι γρήγορος στο να αρπάζει τις ευκαιρίες που του υπόσχονται οφέλη και ο ανόητος άνθρωπος δεν έχει το φόβο του θανάτου», έγραφε πριν από κάπου εικοσιπέντε αιώνες στην “Τέχνη του πολέμου” ο Κινέζος στρατηγός Σουν Τζου.
Εάν ζούσε θα μας προέβλεπε για πόσο καιρό θα ισχύουν όλα όσα βιώνουμε σήμερα. Κι αυτό γιατί, η εξέλιξη της τεχνολογίας θα οδηγήσει σε άλλες μορφές ενέργειας, διαφορετικούς ανταγωνισμούς, που δεν θα έχουν σχέση με τους σημερινούς. Κι ίσως όλα αυτά να φαντάζουν μακρινά για εμάς, αλλά όχι και για κάποιες άλλες γενιές στο μέλλον!