Tις Κυριακές που ‘ναι μέρες χαράς, ξεκούρασης και βόλτας, συχνά πυκνά, παρέα πάντα με το ποδήλατό μου περιδιαβαίνω τους δρόμους της πόλης την ώρα που όλοι σχεδόν κοιμούνται… Μ’ αρέσει τούτη η ησυχία κι η μοναξιά του πρωινού. Λατρεύω τα χρώματα, τις μυρωδιές, τις εικόνες και τις γωνιές του τόπου.
Κατέβηκα λοιπόν, ποδηλατώντας, κι είπα να περάσω από το σχολείο να δω τα κατορθώματα του καιρού και της βροχής …πάλι!
Μέρες τώρα τριγυρίζει στο μυαλό μου μια ιστορία και την « κουκκίζουν» σιγά σιγά και σταθερά ένα σωρό δημοσιεύματα, εικόνες και συμβάντα. Ακούω και διαβάζω για το Καπετανάκειο και την αγανάκτηση γονέων, καθηγητών, πιθανόν και παιδιών για την κωλυσιεργία του τελειώματός του. Χαμογελώ πικρά και σκέφτομαι χωρίς να το θέλω με ένα τεράστιο. “Ωχ!” Συνειρμικά πάει το μυαλό στο περιβόητο πια «δικό μας» σχολείο που αν και τέλειωσε μετά από 12 – 13 χρόνια και κάτι παραπάνω, έχει αρχίζει και πάλι και …καταρρέει.
Τι κι αν το λέμε, το γράφουν οι εφημερίδες, κάνουν ένα σωρό ρεπορτάζ; Κανένας δεν νοιάζεται. Και τρέχουν τα νερά από το ταβάνι της βιοκλιματικής ταράτσας στη μέση μέση του σχολείου. Κι έχουν φουσκώσει οι περισσότεροι τοίχοι από την υγρασία.
Το υπόγειο πλημμυρισμένο, ένα υπόγειο που θα μπορούσε να στεγάσει ίσαμε δυο οικογένειες, γεμάτο μούχλα και μυρωδιές κλεισούρας αφού δεν υπάρχει ούτε μία σχάρα διαφυγής των όμβριων υδάτων….Και φυσικά ούτε λόγος για την αυλή μας που δεν χωράνε τα …παιδιά και ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ. Είναι το στοίχημα που προσπαθούμε εδώ και δυο χρόνια να κερδίσουμε αλλά η αδιαφορία της Πολιτείας μάς νίκησε.
Είναι εκείνο το μοναδικό ολοήμερο σχολείο του κέντρου το 10ο Νηπιαγωγείο, το πολύπαθο. Το βλέπουν όσοι περνούν και θαυμάζουν ένα «αριστούργημα» αρχιτεκτονικής που μοιάζει περισσότερο ασύλο παρά σχολείο και μετά τη δεύτερη και τρίτη ματιά χαμηλώνουν τα βλέφαρα και κουνούν απογοητευτικά τα κεφάλια τους.
Όχι, κύριοι και κυρίες, δεν έγιναν ποτέ εγκαίνια σε τούτο το σχολείο. Δεν κόπηκε καμία κορδέλα δημοσιών σχέσεων και δεν φωτογραφήθηκε κανείς από τους επίσημους με χαμόγελα υπερηφάνειας για το «καταπληκτικό» αυτό ΧΡΥΣΟ κλουβί και κτίσμα.
Μόνο που πριν από 17 μήνες ο ίδιος ο δήμαρχος της πόλης και οι υπεύθυνοι υποσχέθηκαν στα παιδιά πως θα έκαναν ότι ήταν δυνατόν για να έχουν αυλή, είτε με ενοικίαση ή αγορά του διπλανού οικοπέδου που μέρος του ανήκει στον Δήμο και κατ΄ επέκταση στο σχολείο, αλλά η απάντηση θετική ή αρνητική δεν ήρθε ποτέ… Τα «περσυνά» παιδιά ήταν κλεισμένα σε ένα χώρο που τα έπνιγε κυριολεκτικά.
Τα φετινά αν και τοποθετήθηκαν ένα μέρος από πλάκες στην πολύ μικρή και επικίνδυνη αυλή που υποτίθεται πως έχει το σχολείο δεν …βγαίνουν ποτέ έξω γιατί δεν έχουν χώρο να τρέξουν ή και να περπατήσουν όλα μαζί. Και το πιο σπουδαίο, τα πρωινά βρίσκουμε αποτσίγαρα, κουτιά μπύρας, μπουκάλια και …σύριγγες. Ναι, η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως και στο παλιό μας σχολείο. Προφυλακτικά, ενέσεις και ….αδιαφορία παντελώς.
Κι αφού μάζεψα τα απομεινάρια του Σαββατόβραδου πήρα το ποδήλατο πάλι και κατέβηκα στο σχολείο της καρδιάς, της ψυχής, των νιάτων μας, με τη μοναδική εγκαταλελειμμένη αυλή. Μιλάω, για το κοντέινερ της χαράς που μας φιλοξένησε για πάνω από 30 χρόνια πάνω στα τείχη, στην οδό Επιμενίδου.
Πόσες φορές έχω γράψει για τούτον τον τόπο αλλά ήταν τελικά μόνο για να χαϊδέψω τα αυτιά των… «καναπέδων». Η πλήρης εγκατάλειψη ενός τόπου που η ίδια η Πολιτεία δεν ξέρει σε ποιον ανήκει. Πριν μέρες έλαβα ένα τηλεφώνημα από την Αστυνομία για να μάθουν τους ιδιοκτήτες του …τείχους και να κάνουν μια αναφορά για τις σκηνές που πια υπάρχουν και έχουν καταστρατηγήσει την αυλή χιλιάδων παιδιών που πέρασαν και αφήσαν τη δική τους ψυχή …εκεί!
Κι εδώ η κατάσταση ήταν ακόμα πιο τραγική. Η μαγική αυλή χιλιάδων παιδιών που έχει σιγήσει για πάντα γεμάτη σκουπίδια, περιττώματα ζώων και ανθρώπων, χόρτα εγκατάλειψης, γκράφιτι απαράδεκτα και φυσικά σύριγγες, αδιαφορία και …μοναξιά.
Πληγώθηκε η δική μου ψυχή σήμερα. Έτρεμε το χέρι μου στις φωτογραφίες. Όλα ζωντάνεψαν μόνο στο δικό μου μυαλό. Όμορφες εικόνες, ζωντάνια, χρώμα, ζωή. Πόσα παιχνίδια, πόσο τρέξιμο σε αυτήν την αυλή, πόσες φωνές, τραγούδια, γιορτές, γέλια και κουβέντες… Κι είναι πόνος ψυχής να βλέπεις τόσο μα τόσο αδιάφορους τους ιθύνοντες…
Έμαθα πως μέχρι σήμερα έχουν ανακοινώσει την υποψηφιότητά τους για τη δημαρχία της πόλης πάνω από 11 ονομαστοί Ηρακλειώτες…. Τόσοι άρχοντες και πρίγκιπες… Ποιος ξέρει; Ίσως κάποιος, κάπου, κάποτε να ενδιαφερθεί…
Κι επειδή μου αρέσει να μιλώ με ιστορίες και παραμύθια γιατί όπως έλεγε κι ο Γιώργος Σεφέρης στη Μάρω του, «…τα ακούς γλυκύτερα», θυμήθηκα την ιστορία των τειχών και το παραμύθι που έλεγα κάθε χρόνο στα παιδιά μου:
« … Ο μικρός ποντικός, ο Τιμολέων, ο πιστός φίλος του Δομίνικου, έτρεχε να χωθεί σε ένα από τα λαγούμια κάτω από το τείχος. Δεν ήθελε να ακούει, να βλέπει, να μυρίζει το μπαρούτι, τη βρώμα της μιζέριας, της κακομοιριάς, του πολέμου. Φοβόταν πως τίποτα πια δεν μπορούσε να αλλάξει. Η μοίρα όλων ήταν πια προδιαγεγραμμένη… Θα έπρεπε να φύγουν από την πόλη, να αφήσουν το σπίτι, τη βολή, το βιος τους στα χέρια των άπιστων, των αιμοβόρων, των άγριων κατακτητών….».
Έστρεψα κι εγώ αλλού το βλέμμα μου. Μύριζε άσχημα εκεί…πολύ. Και να σκεφτεί κανείς πως εμείς δεν έχουμε τόσο μεγάλη…αυλή. Εδώ απλά είναι κλειδωμένη και μόνο χορταριάζει και ρημάζει!
Πήρα το ποδήλατο κι έφυγα για τη θάλασσα…
Δεν θέλω πια να περνώ από εδώ!
*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός στο 10ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου