Πονάω. Είναι η μόνη λέξη την οποία μπορεί να καταλάβει ένα άτομο ή ένα σύνολο ατόμων. Είναι η μόνη λέξη που αυτήν την στιγμή έχω στο νου μου. Το Βενιζέλειο κινδυνεύει. Το πρώτο νοσοκομείο του Ηρακλείου και της Κρήτης, κινδυνεύει άμεσα. Όπως, δυστυχώς, και άλλα πολλά, σε όλη τη χώρα.
Αγκομαχώντας, γυρεύω τους ενόχους, τους Ασυγχώρητους. Ποια είναι η αιτία και ποιοι είναι οι υπεύθυνοι, για άλλη μια φορά, για μια τέτοια κατάντια του υγειονομικού μας συστήματος; Ξέρω ότι είναι καλά κρυμμένοι στη ζεστή σπηλιά τους.
Αυτοί που αεροβατούν, ακροβατούν και συγχρόνως παραμένουν ενοχικά ακίνητοι και αμίλητοι, ποιοι είναι; Ψάχνω, ίσως σπασμωδικά και λανθασμένα γύρω μου. Φταίει η κυβέρνηση με το αρμόδιο υπουργείο της;
Φταίει η 7η ΥΠΕ, ο Δήμος, η Περιφέρεια, οι βουλευτές μας, που δεν δρουν διεκδικητικά, πιεστικά και με αποφασιστικότητα εδώ και πολύ καιρό, για να μην έφτανε η κατάσταση σε αυτήν την τραγικότητα; Μήπως φταίει ο ίδιος ο λαός; Κάθε φορά που το τέρας του πόνου έπεφτε και πέφτει πάνω μας, το Βενιζέλειο ήταν και είναι εκεί. Αυτήν την στιγμή, που ο πέλεκυς αιωρείται από πάνω του, εμείς, τι έχουμε να πούμε ή να κάνουμε; Τίποτα;
Τώρα, που ένα από τα δύο νοσοκομεία του Ηρακλείου, το πιο παλιό, έχει καταρρεύσει, και το δεύτερο το ΠΑΓΝΗ, αναρωτιόμαστε αν μπορέσει να αντέξει την διαφαινόμενη πίεση, δεν έχουμε να πούμε δύο ή έστω μία λέξη; Έκανα πρακτική στο Βενιζέλειο.
Κάποτε στις αίθουσές του, πάλεψα με τον πόνο και κοίταξα κατάματα τις αγωνίες των ανθρώπων που νοσηλεύονταν σε αυτό, από τους γιατρούς-μαχητές του, μα κι από όλους τους εργαζόμενούς του.
Πιασμένος από τη μεγάλη φράση που είπε ο Καζαντζάκης «εγώ φταίω αν ο κόσμος δεν πάει καλά», θέλω να πω ότι εγώ, εσύ, αυτοί, δηλαδή όλοι μας, θα είμαστε υπεύθυνοι και ασυγχώρητοι, αν η κατάρρευση του Βενιζελείου και όποιου άλλου φορέα παροχής υγείας και κοινωνικής πολιτικής, το 2023, δεν αντιμετωπιστεί άμεσα και ρηξικέλευθα.