Εκλογές δεν προβλέπονται, τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον. Το εμπεδώσαμε αυτό πρόσφατα. Δεν προβλέπονται γιατί, και οι γαλοπούλες δεν βιάζονται να έρθουν τα Χριστούγεννα, και οι κότες δεν επιθυμούν να εγκαταλείψουν το ιδιόκτητο «κοτέτσι» τους με τα «χρυσά αυγά», αλλά και τα υπόλοιπα ωδικά πτηνά της πολιτικής μας πανίδας δεν θα ήθελαν να διακινδυνεύσουν την ασφάλεια που τους παρέχουν σήμερα τα μικρά συμπαθητικά «κλουβιά» τους.
Αλλά κι εμείς, που ως «ιπτάμενα σμήνη» τους ακολουθούμε, οι αθώες περιστερές της κοινωνίας και δέσμιοι των τρομερών επιλογών μας, θα συνεχίσουμε να πετάμε, τη μια στα σύννεφα του απροσδιόριστου, και την άλλη το μπαλάκι των ευθυνών μας στους άλλους…
Μια συζήτηση μεταξύ φίλων, άναψε πρόσφατα φωτιές στο τραπέζι μας, «καψαλίζοντας» τα φτερά ακόμα και της πιο νοσηρής φαντασίας. Λέει ο ένας: «Για φαντάσου να κάνουν κόμμα οι αρνητές και να κατέβουν στις επόμενες εκλογές, όποτε γίνουν αυτές!».
Ο επόμενος φίλος που πήρε το λόγο, υπερθεμάτισε αξιοποιώντας τη δύναμη του παραδείγματος: «Εδώ μπήκε στη Βουλή η “Χρυσή Αυγή”, το κόμμα των ναζιστών, με μπροστάρηδες φανατικούς οπαδούς εκείνων που κατάσφαξαν χιλιάδες Έλληνες αμάχους, λεηλάτησαν και κατέκαψαν τη χώρα μας πριν από ογδόντα χρόνια και οι αρνητές δεν θα μπούνε;».
Ο επόμενος συνομιλητής μας προσέγγισε με πρόχειρους υπολογισμούς ότι το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που θα συσπειρωνόταν τότε γύρω από τους αρνητές, θα ξεπερνούσε σε δύναμη τους 500 χιλιάδες ψηφοφόρους, όσοι δηλαδή ήταν και οι Έλληνες πολίτες που εμπιστεύτηκαν το φασιστικό μόρφωμα για να τους εκπροσωπήσει στο ναό της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας.
Το εκλογικό σώμα που θα στήριζε το υποτιθέμενο κόμμα των αρνητών δεν θα ήταν βεβαίως ομοιογενές. Μέσα σε αυτό δεν θα συναντούσαμε μόνο τους αρνητές της πανδημίας. Θα ήταν οι κατά συνείδηση αντιεμβολιαστές. Θα ήταν εκείνοι που φοβούνται και τον ιό αλλά και το εμβόλιο. Θα ήταν οι χιλιάδες μοιραίοι και άβουλοι ακόλουθοι των influencers που ασκούν επιρροή μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, λανσάροντας την «άρνηση» ως «αντίσταση» και ως «εξέχουσα επαναστατική πράξη», στις αμέτρητες αναρτήσεις και τα παραπλανητικά βιντεάκια που κυκλοφορούν.
Έτσι, όλοι αυτοί οι άβουλοι ακόλουθοι, θα εύρισκαν τότε ένα νόημα στην ανιαρή ζωή τους, θεωρώντας πως με αυτόν ακριβώς τον τρόπο αντιστέκονται στη νέα τάξη πραγμάτων, που επιχειρεί δόλια να ελέγξει το μυαλό και την ψυχή τους, με τις αόρατες δυνάμεις που συνωμοτούν για να τους καταστήσουν πειθήνια όργανα, υπάκουα και άβουλα, να λειτουργούν με τους νόμους της αγέλης. Λες και τώρα δεν λειτουργούν οι ίδιοι ως αγέλη!
Μέσα στους εν δυνάμει υποστηρικτές του υποτιθέμενου πάντα κόμματος των αρνητών, θα συνυπολογίζαμε σίγουρα και ανθρώπους που δεν είναι ούτε αρνητές, ούτε και ανήκουν στην «ακροδεξιά φυλή» που κατακλύζει κάθε τόσο την Πλατεία Συντάγματος, με σταυρούς, πετραχήλια, λάβαρα και θυμιατήρια. Είναι άνθρωποι σοβαροί, που όμως τους έχει κατακυριεύσει ο φόβος και η ανασφάλεια, αφού η συντεταγμένη Πολιτεία απέτυχε στο να τους κάνει να την εμπιστευτούν.
Επίσης, ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό που θα «έριχνε δαγκωτό» στο υποτιθέμενο κόμμα των αρνητών, θα το συγκροτούσαν οι αμέτρητοι απατεώνες της αναμπουμπούλας, που έχουν θησαυρίσει με δόλιο τρόπο όλη αυτήν την περίοδο της πανδημίας, διακινώντας στην αγορά, από προϊόντα άγνωστης προέλευσης ως υποκατάστατα του εμβολίου, μέχρι πλαστά πιστοποιητικά εμβολιασμού και νόσησης.
Το μοναδικό ίσως ανάχωμα για να αποτρέψουμε όλη αυτήν την παράνοια, είναι να προτάξουμε τον ορθολογισμό. Το κάνουμε όμως; Πολύ φοβάμαι πως όχι.
Αντίθετα, τα στοιχεία που κυριαρχούν στην διαχείριση της πανδημίας από την Πολιτεία είναι η αντίφαση και η σύγχυση. Δυστυχώς, τα στοιχεία αυτά επικρατούν μέχρι και σήμερα, ρίχνοντας «νερό στο μύλο» της αμφισβήτησης και κατά συνέπεια και της άρνησης.
Τα παραδείγματα επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό.
Διανύοντας το 4ο κύμα της πανδημίας, με τις προβλέψεις να είναι χειρότερες από κάθε άλλη φορά, οι μαθητές στοιβάζονται σήμερα σαν τα κοτόπουλα στις σχολικές αίθουσες, στο πλαίσιο ενός «εξορθολογισμού» που επικαλέστηκε καλοκαιριάτικα το υπουργείο Παιδείας, ειδικά για τη φετινή σχολική χρονιά(;), ενώ μείωσε στο ήμισυ και τον αριθμό των καθαριστριών των σχολείων, στο όνομα του ίδιου ακατανόητου «εξορθολογισμού»!
Τις προηγούμενες μέρες είδαμε εκπαιδευτικούς να συλλαμβάνονται από την αστυνομία, μπροστά μάλιστα στα μάτια των μαθητών τους, επειδή ακριβώς εφάρμοσαν τους κανόνες και τα υγειονομικά πρωτόκολλα που επιβάλλει η Πολιτική Προστασία για τα σχολεία.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε έναν μόνο χώρο ευαίσθητο υγειονομικά, όπως είναι αυτός της εκπαίδευσης, που έχει μετατραπεί φέτος σε υγειονομική «βόμβα», ενώ κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Με αυτόν όμως τον κρατικό ανορθολογισμό, όχι μόνο δεν περιορίζεται ο παραλογισμός των αρνητών, αλλά αντίθετα ενισχύεται και εδραιώνεται. Η πιο οδυνηρή συνέπεια βεβαίως αυτού του ανορθολογισμού, είναι ότι σπρώχνει τους φοβισμένους αμφιταλαντευόμενους, αναποφάσιστους και ανασφαλείς πολίτες – που δεν είναι και λίγοι αυτοί – προς το «στρατόπεδο» των αρνητών.
Δεν ξέρω κατά πόσο έχουμε ανάγκη σήμερα ακόμα ένα νέο κόμμα για να εκπροσωπηθούν πλήρως όλες οι τάσσεις της ελληνικής κοινωνίας μέσα στη Βουλή. Εκείνο όμως που σίγουρα χρειάζεται είναι να λειτουργήσουν τα υπάρχοντα κόμματα με σωφροσύνη και σοβαρότητα, υπηρετώντας τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.
Το καθένα από την πλευρά του να σταθεί στο ύψος της ευθύνης που του αναλογεί.
Η κυβέρνηση να αφήσει την επικοινωνία και να ασχοληθεί σοβαρά με την πολιτική.
Να εγκαταλείψει την αλαζονεία που απορρέει από τις ευνοϊκές για εκείνην δημοσκοπήσεις, πάνω στις οποίες επαναπαύεται, διότι «τα πάντα ρει και ουδέν μένει…», κατά τον «Σκοτεινό Φιλόσοφο». Καλός ο Τσόρτσιλ, αλλά ακόμα καλύτερος ο Ηράκλειτος!
Η Αντιπολίτευση, να περιορίσει τις κραυγές, τις αναποτελεσματικές και κουραστικές κατά μέτωπο επιθέσεις κατά της κυβέρνησης και να αρχίσει να ασκεί δημιουργική κριτική και να ελέγχει ουσιαστικά την εξουσία, εστιάζοντας την πολιτική της στην σκληρή καθημερινότητα των πολιτών (που θα γίνει ακόμα πιο σκληρή στο μέλλον) και να προσπαθήσει να δείξει ότι διαθέτει στο «οπλοστάσιό» της, «όπλα» ικανά να ανακουφίσουν πραγματικά την ελληνική κοινωνία.
Να κάνει την αυτοκριτική της η κυβερνήσασα Αριστερά – που δεν την έχει κάνει ακόμα – και να αναζητήσει τη χαμένη επαφή της με την κοινωνία, όχι φυσικά μέσα από την τηλεοπτική ολιγαρχική παντοκρατορία που έχει δημιουργηθεί σήμερα, αλλά μέσα στους κοινωνικούς χώρους περισυλλογής, προβληματισμού και παραγωγής γόνιμης πολιτικής σκέψης. Αν δεν υπάρχουν τέτοιοι χώροι, να φροντίσουν να τους δημιουργήσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Είναι χρέος τους και θα έπρεπε να το έχουν πράξει ήδη.
Θα πρέπει τέλος κι εμείς οι πολίτες, να κλείσουμε για λίγο τις τηλεοράσεις και να ανοίξουμε το «παράθυρο» της σκέψης μας. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να συμβεί αυτό το τελευταίο. Αξίζει όμως ακόμα και να το προσπαθήσουμε. Διαφορετικά, θα συνεχίσουμε να υποκρινόμαστε και να παριστάνουμε τις αθώες περιστερές, εκτελώντας χαμηλές πτήσεις, ανάμεσα σε κότες και σε γαλοπούλες…
https://moschonas.wordpress.com