Αποτέλεσε χωρίς αμφιβολία την πολιτική «ατάκα» της εβδομάδας, για να μην πω του μήνα! Πρόκειται για τη φράση του πρώην πρωθυπουργού και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, για τον έλεγχο των «αρμών» της εξουσίας!
Με αυτόν τον τρόπο επιχείρησε ενδεχομένως ο κ. Τσίπρας να συσπειρώσει τον κομματικό του μηχανισμό, αλλά ακόμα περισσότερο, να υπενθυμίσει στο εκλογικό του ακροατήριο πως η παράταξή του είναι παρούσα και εξακολουθεί να αποτελεί υπολογίσιμο πόλο εξουσίας. Αν και η διάθεση του τέως πρωθυπουργού, απευθυνόμενος στους συντρόφους του, ήταν καθαρά απολογιστική, δέχθηκε δριμεία επίθεση από τα κόμματα που «φλερτάρουν» με την εξουσία.
Πρώτο και καλύτερο του επιτέθηκε το ΚΙΝΑΛ, που θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον κατεξοχήν πολιτικό του «αντίζηλο» και όχι χωρίς λόγο. Κατηγόρησε ευθέως τον Αλέξη Τσίπρα ότι εμμένει σε αντιδημοκρατικές αντιλήψεις και πρακτικές, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι, η χώρα την προηγούμενη περίοδο διακυβέρνησης, έζησε τέτοιου είδους καταστάσεις «με αιχμή την προσπάθεια ελέγχου των μέσων ενημέρωσης και το παραδικαστικό κύκλωμα του Ρασπούτιν».
Το ΚΙΝΑΛ βέβαια, μας έχει συνηθίσει τελευταία να παρουσιάζεται ως «η αντιπολίτευση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης», διευκολύνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο και το έργο της κυβέρνησης, να ανταποκρίνεται δηλαδή στις όποιες προκλήσεις δέχεται από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Η συμπεριφορά αυτή του ΚΙΝΑΛ, θα αποθαρρύνει σίγουρα τους θιασώτες της θεωρίας που υποστηρίζει την πολιτική προσέγγιση των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Παρά την «διευκόλυνση» του ΚΙΝΑΛ, η κυβέρνηση αντέδρασε κι αυτή από την πλευρά της, χωρίς να χάσει την ευκαιρία να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά την αναταραχή!
Δια στόματος του αντιπροέδρου της ακούστηκαν «επιφωνήματα» υψηλής «συχνότητας» και ως προς τον ήχο, αλλά και ως προς το περιεχόμενο. Ανάμεσά τους, συγκράτησα τα πιο ηχηρά: «Χούντα», «σκευωρία», «Novartis».
Έχω την εντύπωση όμως ότι τα ζητήματα περί «χούντας» και «ολοκληρωτισμού», το πολιτικό μας σύστημα τα έχει λύσει. Για τη στάση του όμως απέναντι στα σκάνδαλα δεν έχω την ίδια εντύπωση! Αξίζει βέβαια να σημειώσουμε το γεγονός ότι, στην αντιπαράθεση με αφορμή την δήλωση του κ.Τσίπρα για τους «αρμούς» της εξουσίας, ενεπλάκησαν αποκλειστικά και μόνο κόμματα και πρόσωπα που έχουν ιδίαν αντίληψη, τόσο για τους «αρμούς» όσο και για την «εξουσία».
Μετά τις αντιδράσεις, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στην αντεπίθεση για την κριτική που δέχθηκε, για την αποστροφή του λόγου του στην ομιλία του, απευθυνόμενος στην κεντρική επιτροπή του κόμματός του. Όσο και να προσπαθούν όμως ορισμένοι να την εξωραΐσουν, ο πρώην πρωθυπουργός εκστόμισε μια ατυχή φράση, που τον έβαλε σε μπελάδες. Δεν υπήρχε λόγος να αναφερθεί στον έλεγχο των «αρμών» της εξουσίας, ακόμα και αν έχει αποδείξει (όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε) ότι απέχει από τέτοιου είδους λογικές.
Ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις μια ατυχή ενέργεια είναι να την υποβαθμίσεις και να μην δώσεις συνέχεια. Όταν όμως επιστρέφεις και προσπαθείς να εξηγήσεις και να δικαιολογηθείς, μετατρέπεις ο ίδιος την ενέργεια, από ατυχή σε λαθεμένη!
Ένα ελαφρυντικό, βέβαια, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στον κ. Τσίπρα. Το κράτος που κλήθηκε εκείνος να διαχειριστεί ως πρωθυπουργός, δεν ήταν μόνο χρεοκοπημένο, αλλά και εθισμένο στον ιδιοκτησιακό χαρακτήρα της εξουσίας. Αυτόν τον εθισμό διαφύλατταν και συντηρούσαν όλα αυτά τα χρόνια οι σύγχρονοι «μνηστήρες» της εξουσίας, που μας αυτοσυστήνονται σήμερα ως «αθώες περιστερές»!
Ας δούμε όμως και από μια άλλη σκοπιά το ζήτημα που δημιουργήθηκε: Η ρήση του κ. Τσίπρα αποτέλεσε μια θαυμάσια «ευκαιρία» να «μυγιαστούν» όλοι όσοι «είχαν τη μύγα»!
Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να μιλάνε οι πολιτικοί των αστικών κομμάτων εξουσίας για «αρμούς», όταν το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα επιτρέπει στις τρεις εξουσίες να αλληλοεξαρτώνται, ενώ ταυτόχρονα διακηρύττει την ανεξαρτησία της καθεμιάς ξεχωριστά! Στο δικό μας κοινοβουλευτικό σύστημα η διάκριση των εξουσιών είναι κάτι παραπάνω από θολή, καθώς η συνήθης πρακτική επιβάλλει, τον έλεγχο των δύο από τους τρεις πυλώνες να ασκείται από τους πολιτικούς φορείς που έχουν την πλειοψηφία στη Βουλή.
Για να γίνει ακόμα πιο κατανοητό, φτάνει, για παράδειγμα, να αναλογιστούμε, ποιος είναι εκείνος που διορίζει τους δικαστές στις κορυφαίες θέσεις της δικαστικής εξουσίας!
Ας δούμε όμως και κάποια πρόσφατα παραδείγματα για να κατανοήσουμε καλύτερα τον όρο «αρμός εξουσίας»: Το πρώτο το έδωσε η νέα κυβέρνηση που, μέσα σε ένα μόλις δίμηνο αντικατέστησε την Επιτροπή Ανταγωνισμού, χωρίς να περιμένει να λήξει η θητεία της.
Το δεύτερο το έδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, διορίζοντας, αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, τον διευθυντή επικοινωνίας του γραφείου του προέδρου του κόμματος της «Νέας Δημοκρατίας» (δηλαδή του ιδίου), στη θέση του προέδρου της ΕΡΤ.
Με αφορμή την ατυχή φράση του κ. Τσίπρα, που ξεσήκωσε όλη αυτή την θύελλα των αντιδράσεων τις προηγούμενες μέρες, διαφάνηκε η ευθύνη όλων όσοι, διαχρονικά, έχουν ασκήσει ή εξακολουθούν να ασκούν εξουσία σε αυτόν τον τόπο. Φόρεσαν όλοι τους την «μάσκα» του άμεμπτου, αδέκαστου και ηθικού πολιτικού και επισήμαναν τον διαφαινόμενο κίνδυνο να δημιουργηθεί στο μέλλον διαπλοκή. Λες και κατά την διάρκεια της Μεταπολίτευσης δεν υπήρξε ποτέ διαπλοκή μεταξύ των εξουσιών, δεν υπήρξαν ρουσφέτια, δεν υπήρξαν σκάνδαλα, δεν υπήρξαν τροπολογίες και νόμοι που εξυπηρετούσαν συγκεκριμένα συμφέροντα και γενικά λες και δεν υπήρξε ποτέ κάποιο παρασιτικό σύστημα σε αυτόν τον τόπο! Σε λίγο θα μας πουν πως και η χρεοκοπία της χώρας ήταν ένα τυχαίο γεγονός και όχι το αποτέλεσμα της δράσης αυτού ακριβώς του παρασιτικού συστήματος!
Έτσι, αποκαλύφθηκαν όλοι μαζί οι πολιτικοί «μασκαράδες», που απλώς συνέπεσε τώρα χρονικά να τους «απολαύσουμε» να παρελαύνουν εντός Τριωδίου, αν και το Τριώδιο για εκείνους διαρκεί 12 μήνες τον χρόνο! «Καρφώθηκαν» και «ξεγυμνώθηκαν» μπροστά στους πολίτες. Ό,τι έκαναν το έκαναν για τα μάτια του κόσμου, τον οποίο εξακολουθούν να υποτιμούν και να κοροϊδεύουν.
Επίσης, όταν αναφερόμαστε σε κέντρα και σε παράκεντρα εξουσίας, δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε και τον τέταρτο ισχυρό πυλώνα της εξουσίας, τον οποίο αποτελούν τα ΜΜΕ, που κατέχουν, ιδιαίτερα σήμερα, εξέχουσα θέση στην κοινωνία μας.
Η λέξη «αρμός» προέρχεται από το αρχαίο ρήμα «αραρίσκω» που σημαίνει «συνδέω, ταιριάζω, συνάπτω, λογαριάζω». Την ίδια ρίζα έχουν και οι λέξεις «αρετή, άριστος, αριθμός, άρθρο». Αλλά και η λέξη «Αριστερά» παράγεται και αυτή από το αρχαίο «άριστος». Όλες αυτές οι λέξεις, μπορεί μεν να έχουν χάσει πια τη σημασία τους, όμως η εξουσία στη δημοκρατία εξακολουθεί να ασκείται με έναν κυρίως «τρόπο». Οι ασκούντες αυτήν, συμφωνούν βέβαια ως προς τον «τρόπο», αλλά διαμαρτύρονται και καταγγέλλουν αλλήλους, όταν αυτός αποκαλύπτεται και δημοσιοποιείται!
Η ιστορία μπορεί να μεγαλώνει, αλλά δεν γερνάει. Γερνάει όμως δυστυχώς η μνήμη και εξασθενεί. Αυτό είναι το πρόβλημα!