Σήμερα, στην σύγχρονη εποχή που ζούμε, του άγχους και του στρες, έχουμε περισσότερο ανάγκη την ησυχία και την ηρεμία από ποτέ. Γι’ αυτό βλέπουμε τους ανθρώπους να απομονώνονται, να μην πλησιάζουνε εύκολα τους άλλους, ενώ θα το ήθελαν, γιατί όλοι έχουμε ανάγκη την παρέα για να περάσουμε την ώρα μας ωραία.
Σκεφτόμαστε όμως και λέμε… να πλησιάσουμε κοντά σε κάποιον, να κάνουμε καινούργια σχέση, καινούργια φιλία και αν δε μας… πετύχει και μας βγει σκάρτος, τι θα τον κάνουμε μετά; Αν μας γίνει τσιμπούρι και θέλει μόνιμες οικογενειακές σχέσεις, πώς θα τον ξεφορτωθούμε μετά;!
Αν εμείς εψάχναμε άνθρωπο μετριόφρονα, ταπεινό, στοχαστικό, ολιγομίλητο και μας έβγαινε εγωιστής, αλαζόνας, ανόητος, πολυλογάς, ποιος θα μας ηρεμούσε εμάς μετά; Ποιος θα μας λυπότανε; θα μας συμπαραστεκότανε;! Ας το ελέγχαμε πιο μπροστά;! Μα εδώ άλλοι παντρεύονται με έρωτες, αγάπες και όρκους αληθινούς και τον πρώτο μήνα διαπιστώνουνε πως δεν ταιριάζουνε, τον δεύτερο… χωρίζουνε!
Εδώ ο άλλος μια ζωή, ψάχνει το ταίρι του να βρει και στο τέλος μένει απάντρευτος, κι εσύ θέλεις να ‘χεις πολλούς φίλους καρδιακούς, να σε κάνουνε… καρδιακό;! Καλύτερα ένας και καλός, πάτα 100 και σκάρτοι! Καλύτερα ένας της όρεξής σου που θα σε γεμίζει, πάρα 100 με το… στανιό, που θα σε αδειάζουν. Το ιδανικό βέβαια θα ήτανε, όπως ο ένας να ήτανε και οι 100, που ό,τι δεν έβρισκες από τον ένα, να το έβρισκες από τον άλλο. Αλλά αυτό είναι σπάνιο είδος. Πιο εύκολα θα βρεις σήμερα… χαρκιά, ή σωμαρά, ή πεταλωτή…
Όταν αναφερόμαστε στις κοινωνικές σχέσεις, λέμε ότι χάλασαν, δεν ήτανε όπως παλιά και πάντα φέρνουμε παράδειγμα την πολυκατοικία, όπου ενώ μένουνε στην ίδια πολυκατοικία, δεν έχουνε πάρε δώσε μεταξύ τους, δεν μπαίνει ο ένας στο σπίτι του άλλου κ.λπ.
Για πάρτε το όμως κι αλλιώς, όσοι περνούσανε στις σκάλες πάνω κάτω, να σου χτυπούσανε την πόρτα την ώρα της επίμαχης στιγμής, την ώρα της απόλυτης ησυχίας και περισυλλογής, ή την ώρα που διαβάζουνε τα παιδιά σου προπαντός για τις εξετάσεις, ή ακόμα και την πιο ιερή στιγμή, την ώρα του… καβγά;!
Για σκέψου να μην μπορείς πότε να καβγαδίσεις με την ησυχία σου!; Για σκέψου να πηγαίνει ο άντρας ας πούμε κουρασμένος στο σπίτι να θέλει να κοιμηθεί και το σπίτι να είναι γεμάτο ανεπιθύμητους!; Ή να πηγαίνει και να του λέει η γυναίκα του, είμαι στον έχτο, είμαι στον έβδομο, είμαι στον ένατο, βάλε να φας κι έρχομαι;!
Τότε δε χρειαζότανε οι πόρτες να είναι κλειστές. Για φανταστείτε ας πούμε να ανέβαινε ο άντρας τις σκάλες επάνω και να του λέγανε οι γειτόνισσες, ορίστε κι από μέσα, κοπιάστε!.. Η πολυκατοικία είναι, για να μένουνε οι άνθρωποι μαζί και να… ζούνε χωριά.
Αν θένε φίλους ας βρούνε απ’ έξω, εδώ ψάχνεις σε μια ολόκληρη πολιτεία και γανακτάς να βρεις κάποιον να τον πας στο σπίτι σου και σε μια πολυκατοικία θα τους βρεις όλους μαζεμένους!; Εγώ πιστεύω οι σχέσεις των ανθρώπων δεν χαλάσανε, απλά επεκταθήκανε από τη γειτονιά στους χώρους της δουλειάς, στις υπηρεσίες, στα γραφεία, στα σούπερ μάρκετ, στα ξενοδοχεία κ.λπ.
Παλιά οι άνθρωποι εσμίγανε στις γειτονιές, στα σπίτια, στα πανηγύρια, στις αγροτικές δουλειές, από ανάγκη, π.χ. στο τρύγος στ’ αλώνια, όπου έπαιρναν την μορφή πανηγυριού!
Προπαντός στις ταράτσες, εκεί μαζευότανε οι πιο γεροδεμένοι του μισού χωριού και με τους κασμάδες, τα φτυάρια, τους κουβάδες, έκαναν την ταράτσα… «σώπατο». Οι γυναίκες προπαντός οι νιές αναλάμβαναν να δυναμώνουν τους άντρες με το κρασί και τους μεζέδες. Προπαντός με τις τηγανητές πατάτες. Αξέχαστες μυρωδιές! Ο νους όμως των αντρών ήτανε πάντα στο… ψητό!
Ο καλός νοικοκύρης έθρεφε όλο το χρόνο το χοίρο γι’ αυτή τη δουλειά. Οι άνθρωποι λοιπόν τότε, είχαν ανάγκη ο ένας τον άλλο. Σήμερα σε ‘μένα, αύριο στ’ αλλουνού. Γι’ αυτό και οι γονείς έκαναν πολλά παιδιά, για να τους βοηθούνε στις δουλειές και με προοπτική να τους ξεκουράσουνε αργότερα.
Σάμπως τους… κοστίζανε και τίποτα; Ο ζόρες ήτανε να κάμουνε το πρώτο, μετά το δεύτερο έβαζε τ’ αποφόρια του πρώτου, το τρίτο τ’ αποφόρια του δεύτερου και ούτω καθεξής. Έξοδα άλλα μηδέν, παπούτσα στο στρατό, κουστούμι για… γαμπρός! Ε από 4 χρονώ δουλεύανε τσάμπα, να μην βάλουνε και ένα κοστούμι σαν γαμπροί; Και οι νύφες ένα νυφικό; Αυτό ήτανε όλο κι όλο το… προικιό και η πληρωμή από τους γονείς!
Έτσι λοιπόν, σήμερα οι άνθρωποι δεν έχουν την ανάγκη των άλλων, ούτε στη δουλειά, ούτε στην ψυχαγωγία. Τα πολλά χέρια συγγενών και φίλων τα αντικατέστησαν οι μηχανές, τη συντροφιά και την ψυχαγωγία την αντικατέστησαν οι τηλεοράσεις, το διαδίκτυο, τα ΜΜΕ, τα αυτοκίνητα κ.λπ. Γι’ αυτό οι ανθρώπινες επαφές έγιναν λίγες και πολύ επιλεκτικές. Η τεχνολογία, η μόρφωση, κ.λπ. έκαναν τους ανθρώπους να σκέφτονται και να πράττουν καλύτερα.
(Εκτός γι’ αυτούς που… παντρεύονται στα… τυφλά!…).