Μια απρόσμενη αναδρομή, στα ανεπανάληπτα χρόνια της νιότης, ξύπνησε πρόσφατα τις μνήμες και γέμισε συγκίνηση τη γέρικη καρδιά μου.
Στην εποχή του κορονοϊού μια τέτοια απόδραση, είναι ευεργετική για τους ανθρώπους της ηλικίας μου, οι οποίοι βιώνουν πρωτόγνωρες και δυσάρεστες εμπειρίες. “Ευπαθείς ομάδες” γαρ!…
Ενα αναδρομικό ταξίδι λοιπόν, το οποίο συχνά αποτελεί καταφυγή των ηλικιωμένων, με πλημμύρισε αξέχαστες θύμησες.
Το εισιτήριο γι αυτήν την τόσο ευχάριστη αναδρομή, ήταν το έξοχο πόνημα του Ομότιμου Καθηγητού του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Γεωργίου Ε. Κρασανάκη, το δικό του ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΖΩΗΣ.
Πρόκειται για αυτοβιογραφία, που αποτελεί, πραγματικά, μνημείο εμπεριστατωμένου λόγου και όχι μόνο, όπου ο διαπρεπής Καθηγητής, με αφοπλιστικήε ιλικρίνεια, καταγράφει τη μεστή περιεχομένου πορεία της ζωής του.
Οι ανώτερες επιμορφωτικές σπουδές του, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, το εξόχως σημαντικό κοινωνικό έργο, οι εξαίρετες παιδαγωγικές και διδακτικές του δραστηριότητες, οι υψηλές επιδόσεις στην Ψυχολογία, η βαθιά προσήλωση στα Θεία, η πλούσια συγγραφική του δράση, η απόλυτη καταξίωση και τα απίστευτα μεγέθη των περγαμηνών, που ακολουθούν αυτή την εκπληκτική πορεία, έχουν κατατεθεί σε τούτο το σπουδαίο έργο ζωής χωρίς έμφαση, απλά και ειλικρινά.
Το σοφά επιλεγμένο φωτογραφικό υλικό ακολουθεί χρονολογικά την ίδια πορεία και η αδιάψευστη γλώσσα της εικόνας, όπως και η διαύγεια και ταπεινότητα της αφήγησης, μαρτυρούν τη σπάνια σεμνότητα και ευαισθησία και το απαράμιλλο ήθος του αυτοβιογραφομένου.
Τούτο το πολύτιμο έργο, ο εκλεκτός Καθηγητής μου έκανε τη μεγάλη τιμή, όχι μόνο να το αφιερώσει στην ασημαντότητά μου, αλλά να το φέρει και προσωπικά στο σπίτι μου.
Και βέβαια ήταν φυσικό επακόλθυο αυτής της χειρονομίας, η συγκίνηση που με κατέκλυσε και το δέος που μου προκάλεσε το εξαιρετικά φροντισμένο ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ, το οποίο και μου επεφύλασε και μιαν άλλη έκπληξη.
Στη σελίδα 217, αναγνώρισα με δάκρυα στα μάτια το γραφικό μου χαρακτήρα, με τα τότε καλλιγραφημένα γράμματα, στο Πιστοποιητικό ορκωμοσίας του σημερινού καταξιωμένου Πανεπιστημιακού Δασκάλου. Και οι μνήμες ξύπνησαν ξανά.
Ήμουν στο ξεκίνημα της δασκαλικής μου ζωής και υπηρετούσα, ως βοηθός Επιθεωρητού, στην Αη Εκπαιδευτική περιφέρεια Ηρακλείου, με προϊστάμενο τον αείμνηστο και μοναδικό Κωνσταντίνο Αλιφιεράκη.
Εκείνη την ημέρα, στις 28 Δεκεμβρίου του 1963, ένας καλλίμορφος εικοσάχρονος νέος, παρουσιάστηκε στο γραφείο Επιθεωρήσεως, προσκομίζοντας τα απαραίτητα δικαιολογητικά, προκειμένου να δώσει τον όρκο της υπηρεσίας ως νεοδιορισμένος δάσκαλος.
Ο διορατικότατος Κων/νος Αλιφιεράκης, ενώπιον του οποίου δόθηκε ο όρκος, με τη διεισδυτική ματιά του, “ζύγισε” αμέσως το νεαρό πτυχιούχο, με την ευγενική φυσιογνωμία και την άψογη συμπεριφορά. Από τις έξυπνες απαντήσεις, στις ερευνητικές ερωτήσεις του Επιθεωρητού ο τελευταίος αντελήφθη την υψηλή πνευματική στάθμη του νέου και εδραιώθηκε η γνώμη, που είχε ήδη σχηματίσει από τα άριστα διαπιστευστήριά του.
Και ο αείμνηστος Αλιφιεράκης έγινε προφητικός:
“Μην μετανιώνεις κε Κρασανάκη που έγινες δάσκαλος. Οι δάσκαλοι γίνονται και Επιθεωρητές και Γενικοί και καθηγητές Πανεπιστημίου ακόμα”.
Το πιστοποιητικό ορκωμοσίας του νεοδιορισμένου δασκάλου Γεωργίου Κρασανάκη, ο οποίος διέπρεψε σ’ όλες τις εκφάνσεις της ανεπίληπτης και καταξιωμένης ζωής του και ελάμπρυνε την Επ`ιστήμη που διακόνησε, καταχωρημένο, αυτούσιο, σε μια μνημειώδη έκδοση, είανι για μένα μια συγκλονιστική αναθυμιά, που με γεμίζει συγκίνηση και ευγνωμοσύνη προς το συγγραφέα, για τα δύο πολύτιμα δωρήματά του:
Το ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΖΩΗΣ και τις ασύγκριτες αναμνήσεις.