Στις 17 Σεπτεμβρίου φέτος, μετά από χρόνια, αποφάσισα να επισκεφθώ, για πέντε μέρες, την πατρίδα μου την Θεσσαλονίκη, να δω τον τόπο όπου γεννήθηκα, την γειτονιά, όπου έπαιζα μικρός κρυφτό και μπάλα στην πλατεία με τους φίλους μου και τους συμμαθητές μου. Η γυναίκα μου και η μια εγγονή μου, μου έκαναν το χατίρι να με συνοδεύσουν.
Επισκέφθηκα την παλιά μου γειτονιά. Μάταιες οι ελπίδες μου. Τα βρήκα όλα αλλαγμένα. Τίποτε δεν αναγνώρισα. Το σπίτι μου το έχουν γκρεμίσει. Και στην θέση του έχουν χτίσει άλλο. Έκοψαν και εξαφάνισαν και την ακακία που εγώ είχα φυτέψει στην αυλή και την καμάρωνα. Κανείς γνωστός μου πια δεν κατοικεί εκεί. Όμως η πόλη ομόρφυνε πολύ. Αχ, γλυκιά μου πατρίδα!
Μου ήρθε ξαφνικά να κλάψω. Η εγγονή μου, που κάτι κατάλαβε, θέλησε να με παρηγορήσει. Θυμήθηκε τον αρχαίο Ηράκλειτο.
“Τα πάντα ρει κουδέν μένει” παππού. “Δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης”. Τα πάντα μεταβάλλονται και τίποτε δεν μένει σταθερό. Τα πόδια σου δυο φορές στα ίδια νερά του ποταμού δεν θα μπορούσες να τα βρέξεις…
Εκείνο το απόγευμα ήπιαμε καφέ στην πλατεία του Αριστοτέλειου Θεάτρου με θέα τον Λευκό Πύργο. Τις άλλες μέρες περπατήσαμε πολύ. Κάναμε βόλτα στην παλιά παραλία (Λεωφόρος Νίκης) και περπατήσαμε στην Πλατεία Αριστοτέλους. Επισκεφθήκαμε καταστήματα για ψώνια, και περπατήσαμε και στην καινούργια παραλία, ανατολικά, όπου το άγαλμα του έφιππου Μ. Αλεξάνδρου και λίγο πιο πέρα του Καραμανλή και ακόμη πιο πέρα η πλατεία με τις ομπρέλες.
Επισκεφθήκαμε τα παλιά κάστρα, τις εκκλησίες της – Άγ. Δημήτριο, Αχειροποίητο, Αγ. Σοφία – τις καινούργιες πλατείες της και τις παλιές της λεωφόρους. Πέρασα και από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο – πολύ αλλαγμένο και αυτό – όπου φοίτησα κι εγώ. Και θυμήθηκα τους παλιούς καθηγητές μου: Ιωάννη Κακριδή, Στυλιανό Καψωμένο, Λίνο Πολίτη, Αγαπητό Τσοπανάκη, Νικόλαο Ανδριώτη, Απόστολο Βακαλόπουλο, τον υπεραιωνόβιο Εμμανουήλ Κριαρά… Όλοι τους πεθαμένοι τώρα.
Αυτές τις μέρες περπατήσαμε και κουραστήκαμε πολύ. Άξιζε όμως τον κόπο. Συγκινηθήκαμε. Πήραμε πολλές φωτογραφίες με τα κινητά μας. Πολύτιμα ενθύμια. Και ένα δειλινό, σε ειδικά διαμορφωμένο πειρατικό καΐκι, απολαύσαμε μια δροσερή βόλτα στον κόλπο και θαυμάσαμε την Νύφη του Θερμαϊκού, κατάφωτη και ζωηρή, όπως φαίνεται το βραδάκι από την θάλασσα.
Όμορφη είναι και η Κρήτη. Όμως με την πατρίδα του συνδέεται κανείς με δεσμούς συναισθηματικούς, που δεν ξεχνιούνται.