Δεν πήγα στην μηχανοκίνητη πορεία της περασμένης Κυριακής γιατί έχω κάτι να πουλήσω και επιδιώκω μια καλύτερη τιμή. Δεν πήγα γιατί έχω κάποια αιρετή θέση να κρατήσω, ούτε γιατί έχω κάποιο σχετικό σχέδιο για το μέλλον. Δεν πήγα ούτε για να πάρω με το μέρος μου συμπολίτες μου που θα “κουβαλήσω” αύριο με το αζημίωτο σε κάποιον υποψήφιο.
Δεν πήγα επίσης γιατί βλέπω μόνο την μικρή εικόνα. Την σκόνη της καθημερινότητας και του εφήμερου. Πήγα γιατί είμαι κάτοικος της περιοχής όπου προωθείται το πολύμορφο και πολύπλευρο οικονομικό, κοινωνικό, περιβαντολλογικό και πολιτικό έγκλημα. Ένας κάτοικος που είχε την ευκαιρία να ζήσει, σπουδάζοντας και εργαζόμενος, για πάνω από 30 χρόνια στην Γαλλία και στο Λουξεμβούργο, χώρες ενός άλλου επιπέδου, αντίληψης, νοοτροπίας και ανάπτυξης.
Ένας πολίτης που πάντα είχε ως προτεραιότητα και πάνω απ’ όλα το συμφέρον του συνόλου, άμεσο και διαχρονικό, που χωρίς να του διαφεύγει η μικρή εικόνα, διέκρινε και ενδιαφερόταν και για την μεγάλη.
Γιατί είναι έγκλημα;
Όπως έχω ξαναγράψει μια περιοχή με τη φύση, τους ανθρώπους, την ιστορία, τα αρχαιολογικά και τα πολιτιστικά μνημεία. Την ποιοτική αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή.
Την μορφολογία του εδάφους κτλ, όπως η ευρύτερη περιοχή Πεδιάδας με τους γύρω ορεινούς όγκους, Δίκτυ και Αστερούσια. Τον οροπέδιο, τη θάλασσα σε μικρή απόσταση βόρρεια και νότια, για μια χώρα με ηγεσίες που γνωρίζουν να διακρίνουντα πλεονεκτήματα και τις ευκαιρίες που προσφέρει και που αγαπούν και ενδιαφέρονται για τον τόπο τους και τη θέση του στην Υφήλιο, θα ήταν χρυσορυχείο. Γιατί διαθέτει τα ατού για μια άλλη ανάπτυξη που ελάχιστες περιοχές θα διαθέτουν στη Γη. Μια ανάπτυξη που θα είναι ενδογενής και όχι εξωγενής και εξαρτημένη. Που θα υπηρετεί την υλική και πνευματική ευημερία και άνοδο των κατοίκων της, αντί να την υποβαθμίζει και να την απαξιώνει.
Που θα δημιουργεί πλούτο για τον τόπο και τη χώρα, ισχυροποιώντας την διατροφική ασφάλεια, μειώνοντας τις εισαγωγές και αυξάνοντας τις εξαγωγές. Που θα είναι ελκυστικός τόπος για να ζήσει ή να επισκεφθεί κάποιος ή κάποιοι από τα εκατομμύρια των ανθρώπων που αναζητούν και προτιμούν τον ποιοτικό τουρισμό, που προσφέρει, πολιτισμό, προϊόντα, υγεία, αντί τον τουρισμό των πολυεθνικών που κατευθύνεται από το αποκλειστικό τους και μόνο συμφέρον και όχι του τόπου, της χώρας και των συμπολιτών μας.
Αυτή η περιοχή πρέπει να αξιοποιηθεί και όχι να καταστραφεί χωρίς επιστροφή.
Δημιουργία αεροδρομίου!
Η δημιουργία αεροδρομίου σημαίνει κοπή 200.000 και πάνω δένδρων, λες και δεν μας αφορά η κλιματική αλλαγή. Κόψιμο και χαμήλωμα βουνών. Ασφαλτος. Τσιμέντο. 265.000 τόνοι ρύπων εκ των οποίων 3.000 τόνοι που θα περιέχουν 100 δηλητήρια, σύμφωνα με τους ειδικούς.
Ρύπανση υπόγειου, επίγειου και εναέριου χώρου. Ηχορύπανση με καταστροφικές επιπτώσεις στην υγεία των κατοίκων των χωριών που βρίσκονται στην περιοχή, άρα και αποκλεισμό της από κάθε σχεδιασμό “τουρισμού υγείας”. Κατεδάφιση και εξαφάνιση ορισμένων χωριών μερικώς ή συνολικώς όπως τα Ρουσοχώρια. Καταστροφή πολιτιστικών μνημείων και αρχαιολογικών χώρων. Καταστροφικές επιπτώσεις στην ποιότητα της αγροτικής και της κτηνοτροφικής παραγωγής και της οικονομικής αξίας της μη απαλλοτριώσιμης γης. Για λόγους συντομίας αρκούμαι σ’ αυτά.
Υπάρχει αεροδρόμιο
Γιατί θα πρέπει να προκληθεί αυτή η καταστροφή όταν υπάρχει η δυνατότητα επέκτασης και προς τη γη και προς τη θάλασσα του υπάρχοντος αεροδρομίου “Νίκος Καζαντζάκης”, όπως έχει συμβεί στις πόλεις Ναντ και της παραλιακής Νίκαια της Γαλλίας και σε άλλες πόλεις της Μεσογείου και του Κόσμου;
Γιατί θα πρέπει να κατασκευαστεί ένα αεροδρόμιο σε μια ημιλεκάνη και με τόσα πλεονεκτήματα περιοχή ενός νησιού, που ανάλογο παράδειγμα δεν υπάρχει στον κόσμο;
Γιατί;
Η μόνη λογική απάντηση που είναι σύμφωνη με ό,τι συμβαίνει επί δεκαετίες είναι γιατί ούτε ο Δήμος ούτε η Κρήτη, ούτε η Ελλάδα έχει ηγέτες με γνώση, σχέδιο και βούληση που θα τα αξιοποιούν προτάσσοντας το γενικό και όχι το συντεχνιακό ή ατομικό συμφέρον. Γιατί η αριστεία, η αξιοκρατία, η αξιολόγηση, το ήθος, ο έλεγχος και η αγάπη για τον τόπο, τη χώρα και τους ανθρώπους της είναι θύματα των δυνάμεων της αρπαχτής, του ελλείμματος αξιών, της γρήγορης και της εύκολης επιτυχίας. Αν σ’ αυτό προσθέσομε και την οικονομική κρίση που προκάλεσε η ανεπάρκειά τους, τότε ο δρόμος γι’αυτές τις δυνάμεις είναι και ανοικτός και εύκολος. Όπως συνέβη στις αποικίες και συμβαίνει στις νεο-αποικίες όπως είναι η περίπτωση της Ελλάδας.
Έλλειμμα δημοκρατίας; Σκόπιμο
Το ότι το έγκλημα αυτό προωθείται χωρίς καμία ενημέρωση των κατοίκων της περιοχής, της Κρήτης και της Ελλάδας, για τις επιπτώσεις, θετικές και αρνητικές και στην περίπτωση της κατασκευής του νέου αεροδρομίου και στην περίπτωση της επέκτασης του υπάρχοντος, ώστε να επιλεγεί η καλύτερη λύση, όπως συνέβη στην Γαλλία, δεν είναι τυχαίο. Είναι σκόπιμο. Το “αποφασίζομε και διατάσσομεν” της καταστροφικής για την Κύπρο και τα νόμιμα συμφέροντα του ελληνικού λαού “Στρατιωτικής Δικτατορίας των Συνταγματαρχών” είναι ο οδηγός και η πρακτική των “Δυνάμεων της αρπαχτής”, με τη συνεργασία και τη συνενοχή των πολιτικών που βρίσκονται στα κέντρα των αποφάσεων.
Γιατί λοιπόν πήγα στην μηχανοκίνητη πορεία
Γιατί δεν υπήρξε φίλος μου από το εξωτερικό που γνωρίζει την περιοχή και τις δυνατότητές της και δεν μου είπε πως πρόκειται για παραφροσύνη.
Γιατί, όπως προκύπτει από τα προηγούμενα, φοβάμαι για ανεπανόρθωτη ζημιά για το μέλλον της Κρήτης και των κατοίκων της.
Γιατί πάντα στήριζα και θα στηρίζω τους ανθρώπους που έχουν αξιοπρέπεια και που, έμπρακτα, απαιτούν σεβασμό.
Γιατί η Κρήτη και οι κάτοικοί της δεν πρέπει να κακοποιούνται, να λιντσάρονται και να κατασπαράσσονται. Γιατί το σχεδιαζόμενο και προωθούμενο έγκλημα στην Πεδιάδα πρέπει να αποτραπεί.
Γιατί η Ελλάδα και οι Αρχές της δεν επιτρέπεται να τιμούν και να υμνούν ένα πιλότο που ρίσκαρε και έδωσε τη ζωή του για την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και την ακεραιότητα της χώρας και ταυτόχρονα να προωθούν τη βαρβαρότητα που είναι η λεηλασία της χώρας και η υποτέλεια των κατοίκων της στο κάθε ισχυρό.
Γιατί η Κρήτη όπως και όλη η Ελλάδα, δεν πρέπει να αποδυναμώνεται καταστρέφοντας τα ατού της, όπως η ενδογενής και αειφόρα ανάπτυξή της, η προικισμένη φύση της και οι εργατικοί άνθρωποί της.
Γιατί η Κρήτη, πρέπει να σέβεται την ιστορία της και τα πλεονεκτήματα που διαθέτει και αντί να επιτρέπει την καταστροφή τους θα πρέπει να επιβάλλει την αξιοποίησή τους.
Γιατί έχει τη δυνατότητα για μια άλλη ανάπτυξη που θα αξιοποιεί όλα τα ατού που της πρόσφερε απλόχερα η φύση, η γεωγραφία, το πέρασμα του ανθρώπου και η ιστορία της και θα της εξασφαλίζει ένα μόνιμο, γόνιμο και ευήμερο μέλλον για τους πολλούς που αγαπούν και πονούν τον τόπο τους και τη χώρα τους και όχι μια εφήμερη και εξαρτημένη εξωγενή ανάπτυξη για τους ολίγους της αρπαχτής και της λεηλασίας.
Γιατί η Κρήτη όπως και η υπόλοιπη Ελλάδα δεν πρέπει, όπου και όσο μπορεί, να δέχεται να την μεταχειρίζονται ως αποικία και υποτελή ή κλωτσοσκούφι.
Γιατί η πολυφωνική δημοκρατία δεν πρέπει να ποδοπατείται, να χειραγωγείται και να συντρίβεται με το αποφασίζομεν και διατάσσομεν, όπως ήταν ο κανόνας στην επτάχρονη δικτατορία των αμερικανοκινούμενων θλιβερών Συνταγματαρχών που πρόδωσαν και παρέδωσαν στους Τούρκους τη μισή Κύπρο και νόμιμα συμφέροντα της χώρας και του λαού μας.
Γιατί για την κατασκευή ενός νέου αεροδρομίου και την καταστροφή της μοναδικής σε ποιοτικά και ποσοτικά πλεονεκτήματα ευρύτερης περιοχής Πεδιάδας και ορεινών όγκων δεν έγινε καμία ενημέρωση των κατοίκων και των λοιπών Κρητών και Ελλήνων, για τις όποιες αρνητικές ή και θετικές επιπτώσεις. Γιατί είμαι ενάντια σε κάθε δικτατορία όποια κι αν είναι η αμφίεσή της.
Γιατί σε κανένα νησί σε όλη τη Γη δεν κατασκευάστηκε αεροδρόμιο σε μια εύφορη περιοχή και μάλιστα στην ενδοχώρα και σε ημιλεκάνη.
Γιατί και πολλά άλλα… και προπαντός
γιατί και μόνος να μείνω και όσο θα ζω θα πολεμώ όσο και όπου μπορώ, ενάντια σ’ αυτό το αδίστακτο ΕΓΚΛΗΜΑ των δυνάμεων της αρπαχτής, της λεηλασίας και της αλαζονείας και τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς του. Για την ιστορία του τόπου μας και την προσωπική ταπεινή μου συνεισφορά. Ευτυχώς υπάρχει και η “Πρωτοβουλία Πολιτών”.
Ευτυχώς προωθείται και η δημιουργία του “Παρατηρητηρίου Υγείας και Περιβάλλοντος”. Υπάρχουν “Πολιτιστικοί Σύλλογοι” και άλλες συλλογικότητες, μικρές αλλά παρούσες. Ευτυχώς υπάρχει ελπίδα. Γιατί υπάρχουν κι άλλοι που αγαπούν, πονούν, ενδιαφέρονται και είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν για την αξιοπρέπει και το συμφέρον του τόπου μας. Ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί ΜΠΟΡΟΥΜΕ.