Συχνά καθίζω στο μπαλκόνι μου τώρα το καλοκαίρι. Σκέφτομαι και αναπολώ τα περασμένα, φίλε αναγνώστη. Τι άλλο να κάνω, αφού η ηλικία και η υγεία μου άλλες δραστηριότητες δεν μου επιτρέπουν.
Τα βράδια απολαμβάνουν τον κατάφωτο έναστρο ουρανό. Τη μέρα, πότε-πότε ή και συχνά κάποιες φορές, ασχολούμαι πολύ με τις ενδιαφέρουσες αναμνήσεις μου ή και τις ειδήσεις, τις σχετικές με τη Γη και το Σύμπαν.
Σκέφτομαι, καμαρώνω και θαυμάζω τη Γη μας, αυτό το θεσπέσιο μικρό πλανήτη, τον μοναδικό ίσως παράδεισο του Σύμπαντος, αυτό το μέγα θαύμα ζωής, βιοποικιλότητας και ποικιλομορφίας, της άφθαστης ομορφιάς και πολυπλοκότητας, της απεραντοσύνης και των μυστηρίων για τον άνθρωπο, της δύναμης, σκοπιμότητας και της τέλειας σε όλα λειτουργικότητας!
Σκέφτομαι και λέω: Αυτό το θαύμα πώς να δημιουργήθηκε; Μήπως μόνο του; Μήπως προϋπήρξε αυθύπαρκτο;
Αυτά η λογική μου δεν τα αποδέχεται, τα απορρίπτει. Ύστερα από πολλή σκέψη, καταλήγω στο βέβαιο για τον εαυτό μου συμπέρασμα: Οπωσδήποτε υπάρχει μια πρώτη, μια μόνο, ανώτατη Αρχή, άναρχη (χωρίς αρχή), αυθύπαρκτη, παντοδύναμη, πάνσοφη και αόρατη που ευθύνεται για όλα αυτά, για τα πάντα, ορατά και αόρατα.
Αυτή η Αρχή είναι ο Δημιουργός! Κάποιοι άνθρωποι την ονόμασαν Θεό. Άλλοι αλλιώς. Αυτό δεν έχει σημασία. Πού μένει, ποια είναι η μορφή της, οι διαστάσεις της, η σύστασή της κ.λπ. είναι για μένα αδιάφορα, δε με απασχολούν.
Αυτή η Αρχή, η όντως ούσα, η μοναδική, είναι για τους Χριστιανούς ο τρισυπόστατος Θεός τους, τουτέστιν: Ο άναρχος πατέρας, ο γυιός του Ιησούς Χριστός και το εκπορευόμενο από τον πατέρα Άγιο Πνεύμα.
Ποιος τον αποκάλυψε σ’ αυτούς; Ο ενανθρωπίσας γυιος Ιησούς Χριστός, ο οποίος έπεισε την ανθρωπότητα για τη θεότητά του με τη ζωή, τη διδασκαλία του, τα απίστευτα θαύματά του και την αδιανόητη ανάσταση και ανάληψή του!
Κι ενώ ο νους μου ήταν απασχολημένος με το Θεό και τη Γη, ήρθε ξαφνικά και θρονιάστηκε σ’ αυτόν το Σύμπαν! Αναγκάστηκα και πάλι να διερωτηθώ: κι αυτό πως να δημιουργήθηκε και ποιος ήταν ο δημιουργός του;
Στο ερώτημα αυτό τι να απαντήσει ένας ανίδεος και άσχετος όπως εγώ; Κατέφυγα και πάλι στις αναμνήσεις και πενιχρές γνώσεις μου για το θέμα, από βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες, φωτογραφίες σχετικές, ειδήσεις και ντοκιμαντέρ που έχω παρακολουθήσει.
Επομένως, τα όσα πιο κάτω θα διαβάστε δεν είναι όλα δικά μου. Είναι απομεινάρια των αναμνήσεων και των λίγων σχετικών μου γνώσεων, αλλά και του μόνιμου μεγάλου ενδιαφέροντός μου για το θέμα αυτό, και κάποια, ίσως τα πιο πολλά είναι της φαντασίας μου. Αυτά θα διαβάσετε!
Για τη δημιουργία λοιπόν του Σύμπαντος είναι σήμερα δεκτή, επικρατεί, η θεωρία της σχάσης, της αφάνταστα μεγάλης έκρηξης ύλης που υπήρχε στο σκοτεινό χάος.
Λένε λοιπόν οι επιστήμονες: Μέσα στο κρύο και σκοτεινό χάος υπήρχε μια θερμή, αφάνταστα συμπυκνωμένη ύλη, σφαιρική (;) που είχε μέσα της όλα τα στοιχεία και τα υλικά για τη δημιουργία του Σύμπαντος. Κάποια χρονική στιγμή η ύλη αυτή άρχισε να διαστέλλεται, να διαστέλλεται μέχρι που… έσκασε!
H σχάση και η έκρηξη ήσαν φοβερές, απίστευτα μεγάλες και η ύλη διασπάστηκε, κομματιάστηκε σε αμέτρητα πολύ μεγάλα. Μικρότερα, μικρά και πολύ μικρά κομμάτια και ελευθερώθηκαν τεράστιες ποσότητες θερμότητας, αερίων και σκόνης.
Την έκρηξη συνόδευαν φοβερά εκτυφλωτική και υπέρλαμπρη λάμψη (το φως!) που φώτισε το σκοτεινό χάος και απελευθερώθηκαν ακόμη απερίγραπτα μεγάλες δυνάμεις και ενέργειες (θερμοπυρηνικές, χημικές, μηχανικές, ηλεκτρικές, μαγνητικές κ.λπ.).
Εδώ σταματώ τα της έκρηξης, σύμφωνα με την επιστημονική περίπου άποψη. Την εξέλιξη δεν τη γνωρίζω όπως πρέπει, γι’ αυτό από δω και κάτω θα χρησιμοποιήσω τη φαντασία μου, δηλαδή πώς εγώ φαντάζομαι τη συνέχεια της έκρηξης και τα αποτελέσματά της.
Τα κομμάτια λοιπόν της ύλης, μικρά και μεγάλα, εκσφενδονίστηκαν σε αφάνταστα μεγάλες αποστάσεις μέσα στο χάος και προς όλες τις κατευθύνσεις, όλα φλεγόμενα σε θερμοκρασίες απίστευτα ψηλές, εκπέμποντας θερμότητα και φως θερμαίνοντας και φωτίζοντας το κρύο και σκοτεινό χάος.
Καθώς περνούσε ο καιρός (ποιος ξέρει πόσα δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια χρόνια), τα μικρά και μικρότερα κομμάτια της ύλης που κομματιάστηκε και που ήσαν αρχικά όλα φλεγόμενα και φωτεινά, έσβησαν σιγά σιγά και έχασαν το φως και τη θερμότητά τους. Έγιναν σκοτεινά, περιστρεφόμενα μέσα στο χάος σώματα.
Είναι οι πλανήτες μικροί και μεγάλοι μεταξύ των οποίων και η Γη μας. Ο χρόνος που έζησαν ως αυτόφωτα σώματα ήταν ανάλογος της μάζας του κάθενός τους. Τα πολύ μεγάλα και μεγάλα κομμάτια της ύλης, λόγω της τεράστιας μάζας τους, εξακολουθούν και σήμερα να φλέγονται, φωτίζοντας και θερμαίνοντας το παγωμένο και σκοτεινό χάος.
Είναι οι αμέτρητοι ήλιοι του Σύμπαντος! Κάθε ήλιος έχει τους δορυρόφους-πλανήτες του. Όσο πιο κοντά ο κάθε πλανήτης βρίσκεται στον ήλιο του τόσο πιο πολύ θερμαίνεται.
Η Γη μας βρίσκεται από τον ήλιο μας στην ιδανική θα λέγαμε απόσταση και έτσι έχει το τέλειο κλίμα ώστε να φιλοξενεί ζωή και νοήμονα όντα! Οι άλλοι πλανήτες μας όχι. Άλλοι θερμαίνονται πολλοί και άλλοι… ψύχονται πολύ. Εξαιτίας της μικρής ή της μεγάλης απόστασής του.. από τον ήλιο.
Στο σύμπαν υπάρχουν και άλλα σώματα, όπως οι μετεωρίτες, οι κομήτες, κ.α.
Αυτά τα λίγα είχα να πω φίλε αναγνώστη, για τη δημιουργία του Σύμπαντος και ζητώ συγνώμη, αν κάπου έκαμα λάθος, ή παράλειψη σοβαρή, ή έκαμα αλόγιστη χρήση της φαντασίας μου.
Είδαμε πώς μπορεί να δημιουργήθηκε το σύμπαν. Ας πούμε τώρα, λογικά σκεφτόμενοι, ποιος να ήταν ο δημιουργός του. Ρωτούμε λοιπόν,
1) Η ύλη που διασπάστηκε ήταν αυθύπαρκτη, είχε μόνη της δημιουργηθεί από το μηδέν, ή τη δημιούργησε κάποιος άλλος έχοντας κάποιο σκοπό;
2) Την εντολή για τη διαστολή και τη διάσπασή της, το κομμάτιασμά της, θα λέγαμε τη διάλυση και την καταστροφή της, την έδωσε η ίδια στον εαυτό της ή άλλος που είχε το σχέδιό της, λ.χ. δηλαδή τα αποτελέσματά της;
Θα ήταν αστείο, πιστεύω, να πω η ύλη! Λέω λοιπόν, χωρίς επιφύλαξη, πως «ο άλλος» ήταν ο δημιουργός και ο εντολέας. Ήταν αυτός που ονομάζουμε Θεό!
«Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν (το σύμπαν) και τη γην». «Και είπεν ο Θεός γεννηθήτω φως και εγένετο φως»!
Ο Μανώλης Ροδιτάκης είναι συνταξιούχος, τ. εκπαιδευτικός, επιθεωρητής Δ.Ε. και ειδικός πάρεδρος του Παιδαγ. Ινστιτούτου, πτυχιούχος Πολιτ. Επιστημών