Α. Ο ΜΥΘΟΣ
Το ΣΥΡΙΖΑ δεν τον ξιφουλκείς σύρριζα. Δεν κόβεται, δεν αποκόβεται, δεν ξεκόβεται. Είναι όπως και η Δεξιά μια Αριστερά ανίατης αρρώστιας, που ξέρει να βγαίνει από τη λέξη κομμουνισμός με τον Κύρκο, να στέλνει τον Αντρέα στο Ειδικό Δικαστήριο, να σπάει, να καταλαμβάνει, να ανεμίζει αντιαμερικανισμό, να ζει στο περιθώριο του ΠΑΣΟΚ, να αντιστέκεται στο σαγηνευτικό κάλεσμα του ΠΑΣΟΚ και όταν η καταιγίδα ξέσπασε, να υπόσχεται χωρίς να υπολογίζει τη ζημιά, αλλά το πρόσκερο κέρδος, σαν να ήθελε κύκλους και όχι πορεία μπροστά.
Πού απευθύνθηκε; Ήξεραν όλοι ότι τα μνημόνια, εκτός από νόμους, είχαν και δάνεια, που δεν θα πήγαιναν όπως τα δικά τους στο καλάθι των αχρήστων. Όλοι ήξεραν, αλλά μισούσαν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και προτιμούσαν να δοκιμάσουν και να ελπίζουν. Μόνο που τα όρια ήταν δίπλα τους. Τα ήξερα και έλεγα μάταια λόγια, με μάταιο κόπο, σε μάταιο χρόνο. Αλλά δεν άκουγαν.
Κι έτσι με τον Γιάνη δίπλα, δίπλα για λίγο στο ΑΣΤΟΡΙΑ, κατόπιν εορτής, τού είπα σιγά, να μην μας ακούν άλλοι. Γιατί δεν είπες τον Απρίλη στον Αλέξη: Πρόεδρε ή κάνουμε δημοψήφισμα ή εκλογές τον Μάη ή πάω σπίτι μου. Γιατί έπρεπε να φτάσεις τη χώρα σε κλειστές τράπεζες και σε ουρές απ’έξω; Και τότε θα με κατηγορούσαν μου είπε. Τότε όμως δεν θα είχαν δίκιο και η ιστορία θα σε δικαίωνε. Θα σού ’μενε η αξιοπρέπεια ολόκληρη και αλάβωτη. Δεν μίλησε. Και έτσι…
Β. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Ένα άσκοπο, χαμένο και καταδικασμένο από πριν γίνει δημοψήφισμα, που θα κρατούσε μόλις μέχρι την Τρίτη, όπως προσπάθησα να πείσω την προηγούμενη Παρασκευή στις Μοίρες τού Ηρακλείου ολομόναχος στο στόμα του λύκου. Αλλά ο λύκος, φωλιασμένος στο μίσος για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δεν άκουγε.
Δίκιο είχαν για το μίσος Δεν είχαν για το μέγεθος του μίσους, που θόλωνε το μυαλό. Κι έτσι μετά τη διαγραφή του κομμουνισμού, δεν έγινε η διαγραφή των μνημονίων και του επονείδιστου και απεχθούς χρέους, αλλά η ελπίδα καλύτερης διαχείρισης μακριά από τους αγύριστους φανατικούς της πλατείας και της Ζωής.
Και πάλι ο λαός κοντά του. Το μίσος δεν φεύγει εύκολα. Δεν οδηγεί και σε λύσεις . Ήλθε πια η ώρα της αλήθειας των προβλημάτων. Των συντάξεων, των φόρων, του χρέους, των τραπεζών, της Κύπρου, του Μακεδονικού. Ασφαλιστικό μια λύση, χωρίς άλλη λύση από την απέναντι όχθη. ΕΝΦΙΑ και 751 ευρώ φαντάσματα. Αρκούν στο τέλος και 650. Αρκούν και κάποια ψίχουλα στον ΕΝΦΙΑ. Αρκούν και κάποια στους πεινασμένους και στους υπνοβάτες των δρόμων. Άντε και το πεντάευρο στα νοσοκομεία.
Δεν αρκούν για μια Αριστερά. Αρκούσαν ίσως για μια Δεξιά του 12-14. Και μετά κάποιο κράτος καλύτερο, για κάποιο μέλλον καλύτερο. Με πρόταση Συνταγματικής Αναθεώρησης, με χρηματοδότηση των κομμάτων στο φως, με τηλεοπτικούς σταθμούς αδειούχους, με μετανάστες και πρόσφυγες χωρίς NOBEL υποδοχής, αλλά πάντως με υποδοχή, με ομοφύλους να μην ντρέπονται και ετεροφύλους να μην υποχρεούνται, με κάποιους κλέφτες στα σίδερα, με το Μακεδονικό στη λύση του εφικτού, με μείωση της ανεργίας στο 18%, με πλεονασματικό προϋπολογισμό πρώτη φορά, αλλά και με δημόσιο χρέος 58 δις ευρώ παραπάνω από το 2009, και 180% του ΑΕΠ, ρυθμισμένο καλά αν υπάρξει ανάπτυξη, που δειλά ακόμα πατάει σε πήλινα πόδια, με τράπεζες χωρίς συμμετοχή στην ανάπτυξη και δάνεια αβάσταχτο βάρος, με στυλ Πολάκη και Παπαγγελόπουλου, με αποπνικτικά λάθος στους Νοβαρτικούς, και σχέδιο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε ΣΥΡΙΖΑ ΕΝΑΝΤΙ ΑΝΕΛ πολεμικού ηρωισμού, αντί εκλογών την επομένη των Πρεσπών και τα κόμματα και βουλευτές στην αξιοπρεπή οικία τους.
Αυτό περίμενα το 2014. Αυτό έγινε. Δεν ξαφνιάστηκα. Δεν μου ταιριάζει τέτοια Αριστερά. Τη θέλω, όπως θα την έφτιαχνα. Βλέποντας κατά τη Σκανδιναβία.
Μακριά από Μ.Μ.Ε. , συνδικαλιστές, φοιτητικές παρατάξεις, Ο.Τ.Α.. δημόσια τηλεόραση και Δικαιοσύνη με μειοψηφική συμμετοχή στην εκλογή, στα κόμματα ανήκουν οι έδρες, στους συμβασιούχους μια φορά στη ζωή τους για έξι μήνες και στους μετακλητούς καμιά 50αριά, κοντά στον άνθρωπο με καλό σχολειό, καλά αμειβόμενους τους στυλοβάτες δασκάλους και τους κατακτητές της κορυφής του οικοδομήματος πανεπιστημιακούς, κοντά στο χωριό τον περιπολούντα γιατρό με πάνοπλο περιπολικό και υποσχέσεις αυτές, που είναι βέβαιες. Τις άλλες ρητά αβέβαιες.
Και η αξιοπρέπεια το ρούχο μου. Να τη φοράω χειμώνα – καλοκαίρι με όλους τους Έλληνες παρέα. Όλοι κάναμε λάθη, αλλά υπάρχει χώρος συνεργασίας με κοινά συμβούλια στα Υπουργεία και στο τραπέζι τα καθίσματα φτάνουν. Ανατολικά κοιτάω και σκέφτομαι πριν είναι αργά και συμμαχώ, κάνω απροσπέλαστες στον κομματισμό Ε. Δ. και Σ. Α., ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ. Με αξιοπρέπεια. Ουδείς πρέπει να με θυμάται αλλιώς.
*Ο Στέλιος Βασαλάκης είναι συνταξιούχος νομικός σύμβουλος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, συνταξιούχος δικηγόρος παρ’ Α. Π. του Δ. Σ. Η., πτυχιούχος Νομικής και Πολιτικών Επιστημών