«Ἡροδότου Ἁλικαρνησσέος ἱστορίης ἀπόδειξις ἥδε, ὡς μήτε τὰ γενόμενα ἐξ ἀνθρώπων τῷ χρόνῳ ἐξίτηλα γένηται,» (Αυτή είναι η παρουσίαση της ιστορίας του Ηροδότου, από την Αλικαρνασσό, ώστε ούτε αυτά που έγιναν από τους ανθρώπους, να μη φθαρούν από το χρόνο, κ.λπ.).
…Γωνία Ικάρου και Στ. Καζαντζίδη… Ίσως είναι η πιο κατάλληλη θέση, στην οποία βρίσκεται το άγαλμα του Ηροδότου, στο Ηράκλειο, του πιο ένδοξου τέκνου της αρχαίας Αλικαρνασσού, αφού από εκεί και προς τα ανατολικά, εκτείνεται η Νέα Αλικαρνασσός.
Ο Ηρόδοτος ήταν ιστορικός, περιηγητής και γεωγράφος του Ε! π.Χ. αιώνα. Υποστηρίζεται από πολλούς σύγχρονους ιστορικούς, ότι η επιστήμη της ιστορίας, δεν περιορίζεται μόνο στην περιγραφή γεγονότων που έγιναν στο παρελθόν, αλλά και η σχέση τους με το παρόν.
Η αξιοπιστία ενός άρθρου ενισχύεται, όταν αυτό επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει (συμπτωματικά;) με τα τρία τελευταία άρθρα της στήλης, για τα οποία δέχομαι σχόλια και ανταλλάσσω απόψεις με φίλους αναγνώστες, πάντα μέσα στο όρια του αμοιβαίου σεβασμού… Τα άρθρα είχαν ως θέμα τους το Μακεδονικό, το σκάνδαλο της Novartis και την Πλατεία Ελευθερίας.
Το Μακεδονικό ζήτημα, που με αυτό το όνομα, μας απασχολεί μεταπολεμικά (και μόνο στη θεωρία, μέχρι πρόσφατα), αναφέρεται και ως «Σκοπιανό», εναλλακτικά, όλο και περισσότερο. Είναι άγνωστη η πηγή αυτής της τελευταίας ονοματοδοσίας, λες και είναι ένα ζήτημα που δεν μας αφορά και ειδικότερα δεν αφορά την Ελληνική Μακεδονία. Ακόμα και ο χαρακτηρισμός «Σκόπια», που χρησιμοποιούμε προς αποφυγή του όρου Μακεδονία, δεν δείχνει παρά μόνο την αμηχανία μας.
Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, από το 1945, όταν συστήθηκε η επαρχία της Γιουγκοσλαβίας με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», τήρησαν «σιγήν ιχθύος», άλλοτε από αδυναμία, άλλοτε από αδιαφορία, μια και πάντα υπήρχαν άλλα θέματα, επίσης σοβαρά να μας απασχολούν ως κράτος. Μόνο μετά το 1991, όταν το ομόσπονδο κράτος έγινε ανεξάρτητο, το θέμα άρχισε να συζητείται έντονα.
Κάνοντας το «συνήγορο του διαβόλου», μένει να εξετάσουμε αν οι γείτονές μας έχουν ερείσματα να χρησιμοποιούν τον όρο Μακεδονία. Καμία πλευρά δεν αρνείται ότι ο πληθυσμός στη γείτονά μας είναι στην πλειονότητά του σλαβικής καταγωγής, φύλα τα οποία εγκαταστάθηκαν στην περιοχή μεταξύ 6ου και 7ου μ.Χ. αιώνα. Άρα, καμία σχέση με τον Μεγαλέξανδρο. Από την άλλη, η περιοχή που καταλαμβάνει το γειτονικό κρατίδιο, είναι τμήμα της ευρύτερης περιοχής που ονομάζεται Μακεδονία, από το μεσαίωνα και μετά.
Αφήνουμε κατά μέρος τον Μεγαλέξανδρο και την έκταση της Μακεδονίας, τότε. (Ηρόδοτος … σημερινοί ιστορικοί). Αν μείνουμε προσκολλημένοι στην αρχαιότητα, τότε να ζητήσουμε να «μας επιστραφούν» οι … «κατα-κτήσεις» μας, όπως η Μεσοποταμία (Ιράκ), η Περσία (Ιράν), το Αφγανιστάν, η Αίγυπτος, η Μικρά Ασία και –φυσικά– η Κωνσταντινούπολη, πρώην Βυζάντιο, με τα 17 εκατομμύρια μουσουλμανικό πληθυσμό της!
Ακόμα και να απαιτήσουμε να ονομαστούν … Μακεδονία της Ανατολής! Ζούμε, όμως, στο σήμερα και αν έχουμε καλή πίστη κατανοούμε ότι όλα αυτά βρίσκονται στη σφαίρα της φαντασίας. Γι’ αυτό, καλό είναι να μη «γυρίζουμε τις πλάτες μας στο μέλλον», αλλά να το αντιμετωπίζουμε με πνεύμα αισιοδοξίας και ρεαλισμού…
Το ερώτημα είναι: Έχουν το δικαίωμα οι γείτονές μας να χρησιμοποιούν τον όρο Μακεδονία; Μοιάζει με το ερώτημα: Έχει το δικαίωμα ο Αντετοκούνμπο να ονομάζεται Έλληνας; Στο τελευταίο ερώτημα θα απαντήσουμε όλοι μας καταφατικά, ασχέτως ότι μπορεί να μη γνωρίζει πότε έζησε ο Μέγας Αλέξανδρος (του οποίου, μάλλον, δεν είναι απόγονος), ή ποιος ήταν ο Κολοκοτρώνης ή τι ακριβώς συμβολίζει η μέρα του «ΟΧΙ». Είμαστε, όμως, βέβαιοι ότι αγαπά την Ελλάδα και την τιμά με τις πράξεις και τις επιδόσεις του.
Αντίστοιχα, λοιπόν, και οι σλάβοι γείτονές μας, νιώθουν αγάπη για τη χώρα που κατοικούν και είναι υπερήφανοι για το γεωγραφικό της όνομα, που –τελικά– το χρησιμοποίησαν ως όνομα του νεοσύστατου κράτους των. Το ότι κάπου μπορεί να αναφέρεται πως η Μακεδονία (τους) εκτείνεται ως τη Θεσσαλονίκη, είναι ένα γεωγραφικό γεγονός, το οποίο, όμως, παραδέχονται και οι δικοί μας … «μακεδονομάχοι», αντιτάσσοντας ότι: «Η Μακεδονία είναι μία και είναι Ελληνική».
Αυτό θα πει πως έχουμε κι εμείς αλυτρωτικές βλέψεις προς τους γείτονές μας… Το ότι η φράση ανήκει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δεν αλλάζει σημασία. Πολιτικός δεν ήταν και εκείνος; Είναι οι πολιτικοί που δημιουργούν τις εντάσεις ανάμεσα στις χώρες. (Βλέπε Ερντογάν, Γκρουέφσκι κ.ά.). Χρήσιμο θα ήταν να μας πληροφορήσουν οι ασχολούμενοι με την παγκόσμια ιστορία αν έγινε η παραμικρή διαμαρτυρία από το Μεξικό, όταν συστήθηκε η Πολιτεία του Νέου Μεξικού, στις ΗΠΑ.
Ενδιαφέρον έχει για όλους εμάς, με τι συναισθήματα βλέπουμε αυτή τη χρήση του ονόματος, καθώς μας χωρίζει τόσο μεγάλη απόσταση. Με τα ίδια συναισθήματα αντιμετωπίζουν και εκείνοι το πώς θα ονομαστεί ένα κρατίδιο στα Βαλκάνια … που μπορεί και να αγνοούν την ίδια την ύπαρξη των Βαλκανίων!
Και αυτό που γράψαμε περί χρήσεως veto … Τόσο το ΝΑΤΟ, όσο και η ΕΕ έχουν ήδη αρχίσει επαφές με το γειτονικό μας κρατίδιο για σύνδεση ή για «ειδική σύνδεση», που κάνει το ίδιο. Επίσης, στην πρόσφατη επίσκεψη του Ζάεφ στη Γερμανία, η καγκελάριος τον προσφώνησε ως Μακεδόνα. Λοιπόν, εμείς με μια άκαμπτη στάση στο όνομα, θα μείνουμε μονίμως διαμαρτυρόμενοι γι’ αυτές τις προσφωνήσεις και θα προσπαθούμε μάταια να διαφωτίσουμε τους αδιάφορους συνομιλητές μας για τις λεπτομέρειες και την προέλευση του ονόματος;
Ύστερα, γιατί δεν διαμαρτυρόμαστε για τη χρήση του «ακόμα πιο Ελληνικού» ονόματος των Ολυμπιακών Αγώνων, από άλλους; Μάλλον κέρδος προκύπτει, καθώς ακούμε και τον Εθνικό μας ύμνο, βλέπουμε τη σημαία μας και ακούμε τον Ολυμπιακό Ύμνο του Σπύρου Σαμάρα… και μέσω αυτών πληροφορούνται οι θεατές τη σημασία τους και κάτι από την ένδοξη ιστορία μας!
Εδώ, φτάνουμε και στην άλλη αναφορά σε άρθρο μας, όπου «μετά τα μπάνια του λαού» (δηλ. αρχάς Σεπτεμβρίου), ο Αλέξης Τσίπρας θα βγει σε κάποιο μπαλκόνι, φορώντας γραβάτα ή ακόμα και … παπιγιόν (!!!), για να μας υπενθυμίσει ότι επί κυβερνήσεώς του λύθηκε το Μακεδονικό και βγήκαμε από τα μνημόνια. Για το Μακεδονικό, είπαμε. Απορώ, όμως, προς τι αυτή η βία να βγούμε στις αγορές. Όλοι γνωρίζουν ότι οι νέοι, μελλοντικοί δανειστές, μας περιμένουν στη γωνία (χωρίς προφυλακτικό) για να μας … δανείσουν με πολύ υψηλότερα επιτόκια. Είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι;
Και για να μην κλείσουμε παρακάμπτοντας το άρθρο για την Πλατεία Ελευθερίας. Υπεραμυνθήκαμε τη χρήση του μαρμάρου, ως υλικό, καθώς και τη … συστοιχία των μοναδικών –πανελληνίως– κεκλιμένων φωτιστικών. Επίσης, ότι η πλατεία Ελευθερίας δεν πρέπει να έχει τη φιλοδοξία να είναι άλλος ένας κήπος, αλλά ανοικτός χώρος συγκεντρώσεων, εκθέσεων κ.λπ. Ήδη, τα υπάρχοντα δέντρα και φυτά είναι αρκετά, αν όχι πολλά. Ο Σούλης, σταθερός κριτικός των άρθρων της στήλης, ρώτησε: «Γιατί στην αχανή Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας, δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο;». Έμεινα εκστατικός, με το βλέμμα γεμάτο απορία. Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος, στη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, να φυτέψει έστω και ένα παρτέρι, εκεί;