Ηράκλειο στα 1946. Βρισκόμαστε στα τέλη Ιουνίου, του πρώτου μήνα του καλοκαιριού όταν ο πληρεξούσιος δικηγόρος Αθανάσιος Κ. Δανέλλης με την υπ. αριθ. 556 απόφαση του Πρωτοδικείου Ηρακλείου προχωρά στην αναγνώριση του εδώ σωματείου υπό την επωνυμία “Σύλλογος Προστασίας Παιδιού”. Πράγματι υφίσταται η ίδρυσή του και εγκρίνεται το καταστατικό του.
Έτσι στην πόλη μας, το νέο αυτό σωματείο, σκοπό έχει να παρακολουθήσει και να προστατεύσει τα παιδιά που έχουν ανάγκη, να παρέχει σ’ αυτά κάθε δυνατή περίθαλψη προκειμένου να αναπτυχθούν και να προαχθούν οργανικά, ηθικά και πνευματικά και να ενταχθούν ομαλά στο κοινωνικό σύνολο. Από την γέννηση λοιπόν ενός παιδιού, μέχρι και την ενηλικίωσή του σε όλα τα στάδια και σ’ όλες τις εκδηλώσεις της ζωής, τόσο στην οικογένεια, όσο και στο σχολείο και στην κοινωνία. Ένας σκοπός ιερός και υψηλός, παράλληλα δε και εθνικός χαρακτήριζε τον νεοσύστατο σύλλογο.
Ο πόλεμος είχε περάσει και όλα τα Κράτη κατά την μεταπολεμική αυτή περίοδο, αλλά και όλοι οι πολιτισμένοι λαοί είχαν στρέψει την προσοχή τους, ως επί το πλείστον στην σωματική ανάπτυξη, στην ψυχική διάπλαση αλλά και στην ηθική μόρφωση του παιδιού.
Η χώρα μας βέβαια πληρώνει ακόμα αμαρτίες λόγω του εμφυλίου πολέμου, αλλά ας είναι. Τα παιδιά έπρεπε να στηριχθούν, αφού αποτελούσαν και αποτελούν την ελπίδα, το μέλλον και την ευτυχία λαών και εθνών.
Πάντοτε η νεολαία κάθε έθνους ανάλογα με την μόρφωσή της, κακής ή καλής, ανάλογα με τη συμπεριφορά της, έκρινε και κρίνει, τις τύχες των λαών, αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ο πόλεμος, ο πρωτοφανής σε αγριότητα και σκληρότητα παγκόσμιος πόλεμος επέδρασε τόσο πολύ στις εύθραστες και εύπλαστες ψυχές των παιδιών, ώστε παρίστατο απόλυτη ανάγκη να καταβληθεί κάθε φροντίδα και μέριμνα στο να παρασχεθούν σ’ αυτά όλα εκείνα τα εφόδια τα οποία θα είναι απαραίτητα για να γίνουν τα παιδιά χρήσιμοι και έντιμοι πολίτες για τον εαυτό τους πρώτα και μετά για την κοινωνία.
Ένα τέτοιο έργο, δύσκολο και υπεύθυνο ανέλαβε να επιτελέσει ο Σύλλογος της προστασίας του παιδιού. Όχι φυσικά μόνος του, αλλά βασιζόμενος στην βοήθεια όλων των Καστρινών, όσων πραγματικά ενδιαφέρονταν αλλά και αγωνιούσαν για το μέλλον αυτού του τόπου, αυτής της πόλης!
Αναγκαία ήταν λοιπόν η ηθική και η υλική υποστήριξη όλων, προς τον προαναφερθέντα σύλλογο. Το πρώτο του συμβούλιο το αποτελούσαν: ο πρωτοσύγγελος της Ιεράς Μητροπόλεως Κρήτης (της σημερινής Αρχιεπισκοπής δηλαδή), ο πανοσολογιώτατος Δημήτριος Μπουρλάκης, ο αντιεισαγγελέας Γ. Ρενιέρης, η κυρία Πλάτωνος, ο παιδαγωγός Σταύρος Μπουρλώτος, ο δικηγόρος Αθανάσιος Δανέλλης, ο ιατρός Γ. Μαρούσης και επίσης ο γιατρός Τζωρακολευθεράκης μαζί με την σύζυγό του. Μέρες καλοκαιριού!
Τέτοιες μέρες στην πόλη μας… Μεγάλη κίνηση αλλά και κοσμοσυρροή, τόσο στους κινηματογράφους “Ηλέκτρα”, “Όαση” και “Απόλλωνα”, όσι και στα διάφορα εξοχικά κέντρα: Τρία Πεύκα, Αμυγδαλιές, Ρέμβη, Δημοτικά λουτρά και στα κουνέλια του Μαθιουδάκη στην Κνωσό. Πολλοί βέβαια Καστρινοί το Σαββατοκύριακο το περνούν στης Αρχάνες όπου η λέσχη διοργανώνει χορευτική συγκέντρωση στο κέντρο “Ροδακινιές”.
Ώρα αναχώρησης ορίζεται η 9η μ.μ. και ώρα επιστροφής 1.30 μετά τα μεσάνυκτα. Εν τω μεταξύ από την Αθήνα αυτές τις ημέρες ήρθε η πληροφορία τηλεφωνικώς, ότι πέθανε ο Στρατηγός Αριστοτέλης Κόρακας, ο οποίος γεννήθηκε το 1858 στην Πόμπια, γιος του ενδόξου αρχηγού των Κρητικών Επαναστάσεων Μιχάλη Κόρακα. Εισήχθη το 1873 στην σχολή Ευελπίδων ως υπότροφος, τιμής ένεκεν, του Βασιλέως Γεωργίου Α’ και το 1880 απεφοίτησε ως ανθυπασπιστής καταταγείς στο μηχανικό.
Στα 1887 κατήλθε στην Κρήτη ως Λοχαγός επικεφαλής ισχυρού σώματος εθελοντών μαζί με δύο ορειβατικά πυροβόλα και αναγνωρίστηκε γενικός αρχηγός των ανατολικών επαρχιών του νησιού μας, διευθύνοντας τις εκεί πολεμικές επιχειρήσεις όπως τον αποκλεισμό των Τούρκων στο φρούριο του Ηρακλείου, τις μάχες των Αρχανών και την επίθεση κατά του φρουρίου Ιεράπετρας.
Κατά τον πόλεμο 1912-1913 μετείχε ως συνταγματάρχης – Διοικητής σώματος Κρητών προσκόπων και τμημάτων ευζώνων στις επιχειρής Δυτικής Μακεδονίας και Ηπείρου. Διετέλεσε Διοικητής του Τρίτου και Πέμπτη, σωμάτων Στρατού και αποστρατεύτηκε το 1923. Ενώ στην πόλη μας και στο νησί μας συμβαίνουν αυτά, στην Αθήνα, οι Αθηναίοι πανηγυρίζουν ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός! Ολόκληρη η πόλη των Αθηνών ζει ημέρες εθνικής υπερηφάνειας αφού στις 22 του Απρίλη ήρθε ένα τηλεγράφημα από τις Ηνωμένες Πολιτείες το οποίο και δημοσιεύτηκε στα πρωτοσέλιδα των Αθηναϊκών εφημερίδων.
Ο Έλληνας δρομέας Στέλιος Κυριακίδης ήρθε πρώτος στον Μαραθώνιο της Βοστώνης. Ο μεγάλος αυτός αθλητής κατόρθωσε να πάρει την πρώτη θέση ανάμεσα σε 158 αθλητές αντιπάλους του. Δόξα για την χώρα μας και η τότε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κωνστασντίνο Τσαλδάρη τον τίμησε περιμένοντάς τον, στα προπύλαια των παλιών ανακτόρων! Επίσης ο Δήμαρχος Αθηναίων Πιτσίκας του έδωσε το μετάλλιο της πόλης των Αθηνών. Το αεροπλάνο προηγουμένως από τη Νέα Υόρκη είχε προσγειωθεί στο Χασάνι, έτσι λεγόταν τότε το Ελληνικό. Φυσικά δεν έλλειιψαν και οι σατυρικοί στίχοι για την άφιξη του Στέλιου Κυριακίδη:
“Eλλήνων παίδες ίτε, ο Στέλιος αφικνείται
στο άστυ της Παλλάδος, ο Στέλιος πούναι τώρα,
καμάρι για τη χώρα και δόξα της Ελλάδος!
Θα τον προϋπαντήσουν, τα θηλυκά με χάρη
και δεν θα τον αφήσουν, αναπνοή να πάρει!”.
Χρόνια μεταπολεμικά, που οι άνθρωποι προσπαθούσαν να ξαναβρούν τον βηματισμό τους, να δημιουργήσουν, να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους, αλλά και να διασκεδάσουν!