Ο λαός λέει: Αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στο Μωάμεθ. Εγώ λέω: Αφού δεν πάω χειμώνα στη θάλασσα, έρχεται η θάλασσα στο σπίτι με μπουκάλια για διάφορες χρήσεις. Η επιστήμη, η τεχνολογία: Αφού η φύση δεν προσαρμόζεται σε μας, θα προσαρμόσομε τη φύση κατά που μας συμφέρει.
Και νά μεταλλαγμένα προϊόντα (τα αγγούρια μεγαλώνουν και ανοίγουν το ψυγείο, να φύγουν), τεχνητές τροφές, τεχνητούς ανθρώπους, τεχνητές νοημοσύνες (με λίγο μυαλό), αρρώστιες, για να ελαφρύνει η Γη και τα ταμεία από γέρους και σαράβαλα. Όπου νά’ναι θα καταφέρομε να πάρομε συνέντευξη από το Θεό. Θα μας δεχτεί; Τί θα συζητήσομε; Αν πάνε καλά τα πράματα, θα αρχίσουν οι μεταναστεύσεις στ’ άστρα με τα υπερδιαστημικά τρένα, χωρίς γυρισμό.
Μ’ όλα αυτά μας έχουν βάλει σ’ έναν ταραχτά φόβου, ανασφάλειας και αβεβαιότητας, “αν θα ξημερώσει αύριο και τι θα φάμε”. Βέβαια, επειδή το μεγαλύτερο θηρίο είναι ο άνθρωπος, έχουν ήδη αρχίσει από χρόνια να τρώνε ο ένας τον άλλο. Με αποτέλεσμα, στο πλαίσια της προόδου και του σύγχρονου τρόπου ζωής, να έχω παρατηρήσει ορισμένα οικόσιτα ζώα (σκύλος, γάτης, ποντικός κλπ), με δικά τους τερτίπια, με δικό τους λογισμικό, έχουν καταφέρει και έχουν λύσει όλα τους τα προβλήματα: Αφού λοιπόν ύψωσαν λευκή σημαία, ήρθαν πιο κοντά, δώσανε τα χέρια και έτσι απλά, αφού ορκίστηκαν στις ουράνιες δυνάμεις, έδωσαν αμοιβαίες υποσχέσεις, ότι δε θα τρώνε ο ένας τον άλλο και θα τον συντρέχουν όταν παραστεί ανάγκη. Για την εφαρμογή της συμφωνίας, απολαύσετε τη φωτογραφία. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις.
Έξυπνα σκέφτηκαν. Έβαλαν τέρμα στο έμφυτο και μακροχρόνιο αλληλοφάγωμα, που δεν τολμούσαν να δει ο ένας τον άλλο. Απέβαλαν τον αιώνιο φόβο μεταξύ τους, αναβαθμίστηκε ο ρόλος και η παρουσία τους από τον άνθρωπο.
Και σου λέει: Αφού έχομε τα κορόϊδα τους ανθρώπους, που μας έβαλαν σε απόλυτη προτεραιότητα, μας έχουν στα όπα-όπα, μας παραχώρησαν τόπο στο σπίτι, στα κρεβάτια, η Πολιτεία θέσπισε νόμους, που αν σκοτώσεις άνθρωπο, δε συμβαίνει τίποτα, αν όμως τολμήσεις να στραβοκοιτάξεις, να διαταράξεις την ψυχολογία και την ησυχία μας, σε πήρε ο διάολος.
Γενικά ζούμε βασιλιάδες, η γραβάντα μας λείπει. Όπου νά’ναι θα τη βάλομε κι αυτή, άμα πάρομε το πάνω χέρι.
Χαζεύοντας στον υπολογιστή ζήλεψα έναν κύριο σκύλο. Κληρονόμος και αυτός και οι απόγονοί του, μιας τεράστιας περιουσίας με βίλες, αεροπλάνα, κότερα, μετρητά και εξήντα άτομα προσωπικό. Να τον βλέπατε γραβανταρισμένο, με αυστηρό ύφος στην τραπεζαρία και το προσωπικό να υποκλίνεται μεχρι το πάτωμα. “Σκυλίσια ζωή”.
Κυρίαρχος των πάντων είναι ο άνθρωπος και προσπαθεί πολλά χρόνια να σαρακίσει το κλαδί που κάθεται. Όλο το εργοστάσιο που λέγεται σύμπαν, λειτουργεί χωρίς καμιά βλάβη ή διακοπή και του προσφέρει τα πιο πολύτιμα πράγματα στη ζωή του, τζάμπα. Αυτός, τι ρόλο παίζει; Τι εξυπηρετεί η παρουσία του;
Σ’ένα ορεινό χωριουδάκι, σωστός παράδεισος, που κατοικούν τρεις κι ο κούκος, χωρίς σκύλους, γάτες και ποντικούς, προσπαθούν να επιβιώσουν με την παρουσία και το χαιρετισμό των γειτόνων και έχει μπει ο διάολος στη μέση (Φουρτουνάκηδες και Βροντάκηδες, Πάνω Παναγιά-Κάτω Παναγιά).
Με πρότυπα παλιές ηθικές και πρακτικές, με παραβατικές συμπεριφορές, με κακοπροαίρετα κουτσομπολιά και μη, που λύνονται μόνο με καπετανιά και τουφέκια. Φόβος και τρόμος. Ποιος θα είναι το επόμενο θύμα; Ποιος έχει σειρά; Προφανώς έχετε καταλάβει ότι είναι η “υπερπαραγωγή” “Σασμός”, που έχει καθηλώσει στο χαζοκούτι την περισσότερη χώρα. Έλληνας: Άρτον και θεάματα. Νόμος, ποιος νόμος; Το δίκιο του ισχυρότερου.
Τα ιδανικά της φυλής. Αυτά είναι τα πρότυπα που προβάλλονται για μικρούς και μεγάλους. Και διερωτάσαι πώς θα πάψουν να αλληλοτρώγονται αυτοί οι άνθρωποι αφού δεν υπάρχουν ούτε σκύλοι, ούτε γάτες, ούτε ποντικοί στο χωριό, για να παραδειγματιστούν. Υπάρχει όμως και ο αντίλογος στην παλιά παροιμία: “Ο εχθρός δε γίνεται ποτέ φίλος”.
Ουφ … Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό. Σοβαρα;
* Ο Μανόλης Σπανάκης είναι συν/χος καθηγητής