Θα σας μιλήσω για τον σεισμό. Τον σεισμό κι ένα μικρό χωριό της Κρήτης, το Αστρίτσι.
Το χωριό μας είναι πλάι στο ρήγμα του Αρκαλοχωρίου. Τα σπίτια του έχουν σήμερα ζωγραφισμένους στους τοίχους σταυρούς. Ανάμεσα σ’ αυτά το πατρικό μου, το σπίτι του μόχθου των γονιών μου.
Ευτυχώς ο πατέρας μου δεν είναι σε κατάσταση να το αντικρίσει. Ούτε πενήντα χρόνων σπίτι ράγισε ολοσχερώς. Ραγίσαν κι οι καρδιές των ανθρώπων. Τα σπίτια, όπως κι οι καρδιές, είναι φτιαγμένα από αίμα.
Ξύνεις σοβά και βρίσκεις φλέβες. Μέσα κυλούν οι ζωές μας, χαρές και λύπες, γέλια και δάκρυα, φωτογραφίες κι αναμνήσεις. Τα σπίτια θα τα ξαναφτιάξουμε. Και οι καρδιές θα επουλωθούν. Τα χωριά των σταυρών, που μέχρι σήμερα πρωταγωνιστούσαν στα μυθιστορήματα, που πέρασαν πολέμους, καταστροφές, κακουχίες, ανείπωτες μπόρες, θα ζωντανέψουν ξανά γιατί είναι αγαπημένα. Κι ό,τι αγαπιέται δεν πεθαίνει.
Με μουσική υπόκρουση την ανατριχιαστική αρχέγονη μελωδία του Ερωτόκριτου, η κρητική ύπαιθρος μάς δείχνει το δρόμο. Στους καταυλισμούς των σεισμόπληκτων γεννιέται τώρα ό,τι πιο αληθινό υπάρχει. Η έγνοια, η αγάπη, η προσφορά. Ένα τσουνάμι φροντίδας και ενδιαφέροντος. Εκατοντάδες χέρια.
Ο εθελοντισμός. Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από τις τελευταίες περιπέτειες, είναι αυτό. Βοηθάμε ο ένας τον άλλο κι όλοι μαζί στα δύσκολα τον τόπο μας. Το λίγο που κάνει ο καθένας μας ως πολίτης είναι τα πάντα.
Στις συμφορές μπορούμε να ανατρέξουμε στον προσωπικό μας Γκρέκο. Οι δύσκολες στιγμές της ζωής είναι μεγάλα μαθήματα. Ήσυχοι, ασάλευτοι, ας σταθούμε στο κατώφλι της καινούριας αλλόκοτης περίστασης, χωρίς να βαρυγκομίσουμε, χωρίς να παρακαλέσουμε ούτε να κλάψουμε. Να δούμε κατάματα τον όλεθρο και να σωθούμε σώζοντας την αξιοπρέπεια.
(Κείμενο, όπως ακούστηκε στην εκπομπή Καθρέφτης του πρώτου προγράμματος της ΕΡΤ).