Κάθε προηγούμενο ξεπέρασε η προχθεσινή «εισβολή» μελών της αντιεξουσιαστικής οργάνωσης «Ρουβίκωνας», μετατρέποντάς την σε ένα απλό περίπατο, όταν χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς διέβησαν την εξωτερική «φυλασσόμενη» είσοδο και κατάφεραν να φθάσουν μέχρι τα σκαλιά του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, σκόρπισαν φέιγ-βολάν, απωθήθηκαν από το προσωπικό ασφάλειας και έφυγαν ανενόχλητοι χωρίς να προσαχθούν.
Σε καθημερινό δημοσιογραφικό δελτίο επιθέσεων έχει εξελιχθεί η αναφορά σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη δράση της ακτιβιστικής ομάδας «Ρουβίκωνας» που συνεχίζεται ανεξέλεγκτη, αφού το τελευταίο διάστημα έχουν καταγραφεί δεκάδες περιστατικά σε ολόκληρη τη χώρα.
Η κοινή γνώμη παρακολουθεί με απορία την αναφερόμενη περίεργη και πρωτόγνωρη πολιτική, επιθετική, ακτιβιστική πραγματικότητα, χωρίς να μπορεί να κατανοήσει εύκολα τον σκοπό, τα κίνητρα και τα μηνύματα που προσπαθούν να περάσουν μέσα στην κοινωνία.
Εκείνο που φαίνεται ξεκάθαρα είναι η άνεση, η αποφασιστικότητα και η ευκολία που εισέρχονται στους δημόσιους χώρους, δείχνοντας ότι γι’ αυτούς δεν υπάρχουν απροσπέλαστες στρατιωτικές, αστυνομικές και άλλες κρατικές δομές, προκαλώντας εύλογα ερωτηματικά για το ποια είναι τα πραγματικά τους κίνητρα και η προέλευσή τους.
Αποκορύφωμα όλων αυτών των περιστατικών της δράσης του «Ρουβίκωνα» αποτελεί η εισβολή στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, στο πλέον ασφαλές κτίριο της χώρας, ενώ το θέμα σχολιάστηκε αρνητικά από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης ακόμη και από την Τουρκία.
Μακάρι να ήταν μόνο ο «Ρουβίκωνας» που προκαλεί την απορία των απογοητευμένων από τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση Ελλήνων. Εκείνο που δημιουργεί ερωτηματικά, οργή και αγανάκτηση είναι η επαναλαμβανόμενη κάθε χρόνο καταστροφική εικόνα με αφορμή τον εορτασμό της επετείου της 17 Νοεμβρίου, τα επεισόδια με τις μεγάλες ζημιές που προκάλεσαν και φέτος μετά τη λήξη της πορείας οι αντιεξουσιαστές στην οδό Αλεξάνδρας και στην περιοχή των Εξαρχείων.
Επέτειος με τριήμερο εορτασμό και τριήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου που έφερε σε δύσκολη θέση πολίτες και φορείς, κάνοντας την παραμονή τους στον χώρο σύντομη, με αποτρεπτικούς παράγοντες τη βροχή και την κατάληψη.
Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί αξίζει να γίνει αντικείμενο πανεπιστημιακής ψυχολογικής διατριβής.
Σαράντα τέσσερα χρόνια από την επέτειο της φοιτητικής αντίστασης και των γεγονότων που ακολούθησαν στο Πολυτεχνείο, θεωρείται απαράδεκτο με το πρόσχημα του εορτασμού μια μικρή μειοψηφία γνωστών – άγνωστων να καταλαμβάνει έναν πανεπιστημιακό χώρο, απαγορεύοντας την είσοδο στους πολίτες. Το χειρότερο είναι ότι η αντιμετώπιση των εισβολέων δεν επιχειρείται από το επίσημο οργανωμένο κράτος, αλλά από μεμονωμένες ομάδες αμφιλεγόμενης προέλευσης για την περιφρούρηση του χώρου. Χωρίς νόημα χαρακτηρίζεται η προκαταρκτική εξέταση που διέταξε ο εισαγγελέας, αφού οι αστυνομικές δυνάμεις δεν μπορούν να μπουν στον πανεπιστημιακό χώρο, παρά μόνο σε κακουργηματικού χαρακτήρα αδικήματα στο πλαίσιο του αυτοφώρου.
Η επίσημη Πολιτεία εξακολουθεί τη διαχρονική της αδιαφορία, παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα αμέτοχη, λες και όλα αυτά δεν συμβαίνουν στην Ελλάδα, αλλά σε μια άλλη μακρινή χώρα που δεν την αφορά.
Η σιωπή της κοινωνίας, της πνευματικής κοινότητας, μαζί με τη σιωπή της εκκλησιαστικής και πολιτικής ηγεσίας της χώρας, αποτελούν φαινόμενο διαρκούς κοινωνικής και πολιτικής παρακμής.
Σε καμιά πολιτισμένη χώρα του κόσμου δεν προκαλούνται τέτοιου είδους χωρίς δικαιολογία και νόημα καταστροφές στις ιδιωτικές και δημόσιες περιουσίες, πολύ περισσότερο δεν θα έπρεπε στη χώρα μας που διανύει τον όγδοο χρόνο της χειρότερης οικονομικής κρίσης στην ιστορία της.
Μέχρι να συμβαίνουν στην Ελλάδα όλα τα παραπάνω αναφερόμενα, δηλαδή οι ακτιβιστές της αλληλεγγύης του «Ρουβίκωνα» να κινούνται ανενόχλητοι και οι καταστροφικοί «θιασώτες» της 17 Νοέμβρη να παραμένουν ατιμώρητοι, οι Έλληνες θα βρίσκονται στο ίδιο έργο θεατές κι αυτοί θα συνεχίζουν πρωταγωνιστές, αγνώστων ρήμασι πειθόμενοι, Ελλήνων χρήμασι τρεφόμενοι…