Η αιφνίδια έναρξη των εχθροπραξιών στην Ουκρανία, η εισβολή στην πραγματικότητα της Ρωσίας σε ένα ανεξάρτητο κράτος της Ευρώπης, δημιούργησε πολλά ερωτηματικά και έγινε μεγάλη προσπάθεια έως τώρα να δοθούν άλλες τόσες εξηγήσεις για όσα βλέπουμε να εξελίσσονται.
Ακούσαμε για προέκταση της Δύσης προς ανατολάς, για προστασία των Ρώσων και Ρωσόφωνων πολιτών που βρίσκονταν και ζούσαν σε εδάφη της Ουκρανίας ή για εκείνη των άλλων χωρών που κάποτε βρίσκονταν υπό τη σκέπη της σοβιετικής ένωσης και τώρα αυτομόλησαν με κάποιο τρόπο προς τη Δύση, για την προσπάθεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας να σπρώξει μακρυά από το υπογάστριο και τα σύνορά της στρατιωτικές δυνάμεις της Δύσης, για την αποστρατικοποίηση και αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας, για την ανάσταση της πάλαι ποτέ σοβιετικής ένωσης υπό διαφορετικό όνομα ετούτη τη φορά, για την περαιτέρω παραμονή του Ρώσου αυταρχικού ηγέτη στην εξουσία και τόσες άλλες θεωρίες που κατά καιρούς έρχονται στην επιφάνεια και αναλύονται από τους καθ’ ύλην αρμόδιους.
Ίσως να ισχύουν πολλά απ’ αυτά, σε κάποιο βαθμό βέβαια, αλλά πέρα, όμως, ένα είναι σίγουρο. Η διαφαινόμενη μέχρι πρότινος δρομολόγηση της πορείας της Ουκρανίας προς τους δημοκρατικούς θεσμούς της Δύσης, την ευρωπαϊκή ένωση και το ΝΑΤΟ, ήταν κάτι που ο Ρώσος ηγέτης δεν μπορούσε να διαχειριστεί. Η αναβίωση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας μέσα από τις στάχτες της Σοβιετικής Ένωσης, φαινόταν ξεκάθαρα πως δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί με δημοκρατικά μέσα. Κι’ αυτό που ήδη διαδραματίζεται έπρεπε κατ’ αυτόν να λάβει χώρα, δεδομένου ότι, όπως ο ίδιος δήλωνε κάποτε, η διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν ένα ασυγχώρητο λάθος και ένα μεγάλο σκάνδαλο της ιστορίας.
Αν δούμε τώρα λίγο προσεκτικά τα βήματα που ακολούθησε μετά το 1989, μπορούμε να διακρίνουμε και να διαπιστώσουμε πολλά. Σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, όπως και στη χώρα μας βεβαίως, πολλοί είναι εκείνοι που διατείνονται πως ο Πούτιν αποτελεί τον κατ’ εξοχήν προστάτη της παγκόσμιας ορθοδοξίας, εξ’ ου και τα διόλου ευκαταφρόνητα ποσοστά δημοφιλίας που δείχνει να εισπράττει από σεβαστή μερίδα πολιτών. Ξαναδιαβάζοντας και αναλύοντας την εισβολή που έγινε προ ετών στη Γεωργία, μια κατ’ εξοχήν χριστιανική χώρα, και ειδικά στις περιοχές της Νότιας Οσετίας και Αμπχαζίας με έντονο το μουσουλμανικό στοιχείο, πριν λίγα χρόνια, θα παρατηρήσουμε πολλές ομοιότητες με ετούτη την κατάσταση που συμβαίνει στην Ουκρανία.
Τα ίδια περίπου και στην περίπτωση της Αρμενίας, πριν λίγο καιρό. Η προσπάθεια στροφής της τελευταίας προς τη δύση, έδωσε το έναυσμα για εγκατάλειψή της από τη Ρωσία στα νύχια του Αζερμπαϊτζάν που καιροφυλαχτούσε, με αποτέλεσμα την απώλεια εδαφών του γνωστού Ναγκόρνο Καραμπάχ, και μόνον αργότερα, αφού όλα είχαν πάρει το δρόμο τους, και με αφόρητη υποκρισία φάνηκε πως δήθεν παρεμβαίνει και παίρνοντας θέση στο διεθνές στερέωμα υπέρ της χριστιανικής Αρμενίας! Θα μπορούσαμε, φυσικά, να αναφέρουμε πάμπολλα ανάλογα παραδείγματα. Στην πολύπαθη Συρία βρέθηκε δίπλα στον Άσαντ, αδιαφορώντας και αφήνοντας απροστάτευτους τους χριστιανούς της περιοχής, κι’ ενώ με τα καθημερινές του κινήσεις και παραδείγματα βρίσκεται κοντά στην Ορθοδοξία, οι ενέργειές του πόρω απέχουν από αυτή τη γραμμή.
Γιατί δεν παύει να προσεύχεται σε εικόνες και αγίους στις ορθόδοξες εκκλησίες της πατρίδας του και μπροστά στα παντοδύναμα τηλεοπτικά μέσα, να ανάβει κεριά και να προσκυνάει με αφοσίωση σε μοναστήρια του Αγίου όρους, αλλά η όλη στρατηγική του να βρίσκεται τελικά σε άλλα μήκη κύματος και διαφορετικές παραλλήλους.
Ο Πούτιν ουδόλως ενδιαφέρεται για την χριστιανοσύνη και ειδικά για την ορθοδοξία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εκκλησία της Ουκρανίας η οποία βρίσκεται κοντά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, το κέντρο της ορθόδοξης χριστιανοσύνης, ειδικά στο χώρο της ανατολής, και στο οποίο η Μόσχα διάκειται εχθρικά. Κι ακόμα όπως παρατηρούμε τελευταία, δρομολογεί και Τσετσένους πληρωμένους μουσουλμάνους πολεμιστές ώστε να τους χρησιμοποιήσει καταλλήλως, αν δεν τους έχει ήδη χρησιμοποιήσει, στην περιοχή της Μαριούπολης και φυσικά της υπόλοιπης Ουκρανίας.
Ο Ρώσος ηγέτης χρησιμοποιεί έξυπνα τη θρησκεία, και ειδικά την ορθοδοξία, για να πετύχει τους απώτερους σκοπούς του που δεν είναι άλλοι από το παραμείνει στην εξουσία επ’ αόριστον και χωρίς να απειλείται η κυριαρχία του. Μαζί με αυτή, και παράλληλα, δεν παραλείπει να κάνει γνωστές τις σωματικές του επιδόσεις σε αθλήματα, πολεμικές τέχνες της ανατολής, χειμερινής κολύμβησης σε παγωμένα νερά, και τόσα άλλα που ξεφεύγουν του σκοπού του παρόντος σημειώματος και τα οποία απευθύνονται σε συγκεκριμένη μερίδα ανεγκέφαλων. Όμως αν αναλογισθούμε τα προαναφερθέντα, ίσως πολλοί που ενδιαφέρονται πραγματικά για το θέμα της ορθοδοξίας, θα πρέπει να αναθεωρήσουν τη στάση τους απέναντι στον αυταρχικό ηγέτη.
Γιατί αυτός ουδόλως ενδιαφέρεται γι’ αυτή, παρά μόνον για την προάσπιση της αχανούς χώρας του, καθ’ όλα θεμιτό αν γίνεται σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες, και το κυριότερο για την προσωπική του παραμονή στην εξουσία χωρίς να τον ενοχλεί κανείς στις όποιες αποφάσεις του!
Όλα τ’ άλλα είναι για τους αφόρητα αφελείς!