Μετά τις βαρύγδουπες δηλώσεις και τα χαμόγελα του «γείτονα» αντάμα με τους «σκυμμένους περιπτωσιολόγους της συμφοράς» για να καταλαγιάσουν οι φωνές και να φιμωθεί η δύναμη της αξιοπρέπειας, στήθηκε το σκηνικό του ησυχασμού, του κατευνασμού με το αποθετήριό τους, όμως, γιομάτο με ευθύνες έναντι όλων των πολιτών.
Σκηνικό διαρκείας, που κάθε φορά στήνεται πιο εκλεπτυσμένο και νομιμοποιημένο, ακόμη και μετά την επίσκεψη των γειτόνων. Όπως, άλλωστε αρμόζει και ταιριάζει στην πλέον αλαζονική και υπεροπτική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, όχι του 41% σε σύνολο ψηφισάντων -με αποχή 51% περίπου, αλλά του 19% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους. Αποφασίζει, λοιπόν, το 19% για τον κάθε πολίτη του κράτους… για το πώς θα ζει ειρηνικά (;) για τις αποστρατικοποιήσεις στα νησιά του νοτιοανατολικού Αιγαίου και τον «εποικισμό» τους, για την σωστή πλευρά της ιστορίας, την τραγωδία στα Τέμπη, τα σύνορα σε θάλασσα και στεριά, την απόκρυψη των συνεννοήσεων και συμφωνιών ερήμην μας…
Με την επίπλαστη ευτυχία της «διακήρυξης φιλίας» να αιωρείται στην ατμόσφαιρα για να μην επηρεαστεί αρνητικά το κοινωνικό γίγνεσθαι από φωνές που καταγγέλλουν και ζητούν απόδοση ευθυνών. Φωνές εντούτοις που ευτυχώς υπάρχουν, ελπίζοντας σε δικαιοσύνη όταν η Δημοκρατία επιτέλους θα λειτουργήσει δίχως ασυλίες και η δικαστική εξουσία δεν θα είναι υποτελής στην εκτελεστική και όταν οι πολίτες θα έχουν πραγματικά λόγο.
Αγανάκτηση και θλίψη (ατομική, κοινωνική, πολιτισμική) για τις άνευ όρων παραχωρήσεις, αποτελούσε κίνδυνο, τις οποίες έχουν αναλύσει διεθνολόγοι, στρατιωτικοί αναλυτές κ.ά. που καμία σχέση δεν έχουν με τις συνεννοήσεις και επαφές με όρους υποτέλειας των/τις ελίτ της χώρας μας και δεν προδίδουν αξίες σαν να μην υπάρχει αύριο γι’ αυτό τον τόπο παρά μόνο αύριο για την τσέπη τους. Όλοι αυτοί θα έπρεπε, το λιγότερο, να αυτοεξοριστούν και να κοιμούνται νηστικοί για αυτοτιμωρία.
Το παρόν, επομένως, και προπαντός το μέλλον ποιος μας εγγυάται πως δεν επιφυλάσσει κι άλλες εκπτωτικές εκπλήξεις για να καταλήξει τελικά σε αναμέτρηση του καθένα από εμάς με την ηθική του, γιατί η αλήθεια όσο τραυματισμένη κι αν είναι, είναι πάντοτε παρούσα.
Και η αλήθεια δεν είναι άλλη από την Ελευθερία σε μια ελεύθερη Πατρίδα, που δεν έχει το χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία αποικίας ή/και χαλιφάτου και που δεν ορίζεται υπό και με τον «άλλον».
Ας μην συνεχίσομε να ακολουθούμε τεθλασμένη πορεία, ας μην συνεχίσομε να κωφεύουμε και να ακούμε μόνο ό,τι δεν μας χαλάει την εικόνα της αναλήθειας, γιατί είμαστε συνυπεύθυνοι για τον ακρωτηριασμό της αλήθειας και τον θρυμματισμό της ιστορίας. Ας μην σιωπαίνουμε ομιλούντες, οιονεί μετανάστες στην ίδια μας τη χώρα.
* Η Κατερίνα Δερμιτζάκη ειναι ποιήτρια