Ο μπαρμπα-Στάθης, γέρος ενενήντα χρονών, παντρεμένος με την κυρα-Σταθούλα (τι σύμπτωση!) έχει οστεοπόρωση. Κούφια είναι τα κόκκαλά του. Και όμως κάθε πρωί βγαίνει να κάνει την καθημερινή του βόλτα. Χειμώνα-καλοκαίρι. Χωρίς μπαστούνι και παρά τις διαμαρτυρίες της γυναίκας του, που φοβάται μη σκουντουφλήσει πουθενά και σπάσει κανένα πόδι.
– Πάρε τουλάχιστον το μπαστούνι σου. Το παλικάρι θέλεις να μας παραστήσεις; του φωνάζει οργισμένη η κυρα-Σταθούλα κάθε φορά που ο μπαρμπα- Στάθης ξεκινά.
– Σε παρακαλώ, άσε με ήσυχο, απαντά ο μπαρμπα- Στάθης. Οι γιατροί με συμβουλεύουν να περπατώ. Το περπάτημα κάνει καλό…
– Μμμ…. Το παλικαράκι μας…
Τελικά μια μέρα, Παρασκευή και δεκατρείς του μήνα, ο μπαρμπα-Στάθης σκόνταψε σε υλικά από αυτά που οι εργάτες είχαν στοιβάξει για να φτιάξουν τον δρόμο της γειτονιάς του. Έπεσε και έσπασε το ισχίο του αριστερού του ποδιού. Σηκωτό οι εργάτες τον μεταφέρανε στην άκρη, ώσπου να έρθει το ασθενοφόρο να τον πάρει.
– Οφού! φώναζε και οδυρόταν, όταν το έμαθε, η γυναίκα του. Παιδιά σκυλιά δεν έχουμε… Άτεκνοι είμαστε. Τώρα ποιος θα τον προσέχει; Του το ‘λεγα εγώ… Αν κρατούσε το μπαστούνι του, δεν θα το πάθαινε αυτό…
Οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Την επομένη έγινε η εγχείρηση. Σίδερα του μπήξανε στα κόκκαλα, για να στερεώσουν το σπασμένο ισχίο, που είναι το πιο μακρύ κόκκαλο του ανθρώπινου σώματος.
Τώρα ο μπαρμπα- Στάθης αναρρώνει σε κέντρο αποκατάστασης, σε τόπο εξοχικό. Πλαγιασμένος ανάσκελα, ακίνητος στο κρεβάτι, μέσα στους πόνους του, ανακουφίζεται με τα τριψίματα της Σταθούλας, της αγαπημένης συζύγου του, στο εγχειρισμένο αριστερό του πόδι. Μέρα νύχτα. Με υπομονή. Μέχρι την αποκατάσταση και την ανάρρωση. Τρώνε μαζί το μεσημεριανό τους. Η Σταθούλα τον ταΐζει σε ανάκλιση. Ακούνε τις ειδήσεις από την τηλεόραση, και το βράδυ παρακολουθούν ένα τούρκικο σίριαλ, μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Όταν τους τηλεφωνούν, γνωστοί ή συγγενείς, για να ρωτήσουν για την υγεία του μπαρμπα-Στάθη, αυτοί απαντούν με αισιοδοξία.
– Καλά. Όλα καλά. Εδώ περνούμε τις διακοπές μας. Παραθέριση. Δύο ακόμη μήνες θα χρειαστούν για «πλήρη αποκατάσταση». Έτσι μας λένε οι φυσίατροι…
Τι αισιοδοξία! Αγαπημένο αντρόγυνο σαν τούτο δεν εφάνη. Στις ευτυχίες και στις δυστυχίες. Κι ας τσακώνονται μερικές φορές για πράγματα ασήμαντα.