Ο μπακαλιάρος

Δεν έχω εμβαθύνει στα αίτια που κάνουν το μπακαλιάρο, τέτοιες μέρες του Ευαγγελισμού, τόσο πολυσυζητημένο έδεσμα!

Φαίνεται όμως πως και εδώ  οι κανόνες της αγοράς και η ευρηματικότητα των εμπόρων, (καθ’ όλα σεβαστά), έχουν  βάλει το «χέρι τους».

-Α πα πα! 25 του Μάρτη χωρίς μπακαλιάρο και σκορδαλιά; Ο Θεός δεν τόπε…

Είναι όμως ο παντέρμος που είναι  χιλιάρμυρος, είναι ανάγκη να τον αλατίζει κι  ο μπακαλόγατος περισσότερο με τιμές σαλαμούρας;

Θυμάμαι κάποτε νεαρός αστυνομικός στη Κέρκυρα, εκεί που οι άνθρωποι  διακατέχονται από ευγένεια και λεπτό χιούμορ, που ανέδειξαν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο, εν μέσω μεσουρανούσης χούντας, την διαμαρτυρία τους για την ξαφνική διόγκωση της τιμής του μπακαλιάρου: Οργάνωσαν παράσταση κανονικής κηδείας του μπακαλιάρου,  τότε που  η τιμή του πήγε κάπου στις 40 δραχμές (ισόποση της τιμής ή μεγαλύτερη του μοσχαρίσιου τότε).

Οι πρωτεργάτες βέβαια, πλήρωσαν τη σατιρική τους διάθεση με 40 ημέρες φυλάκιση κατ’ εντολή που δόθηκε άνωθεν στην Χωροφυλακή, να συλληφθούν και να πάνε αυτόφωρο σύμφωνα με το άρθρο 181 του Ποινικού Κώδικα όπως ίσχυε τότε (περιύβριση αρχής και συμβόλων).

Στα μέρη μας είναι πασίγνωστες  οι ιστορίες για το μπακαλιάρο, που πάντοτε με κάποιο τρόπο ήταν στην επικαιρότητα, όπως και σήμερα…

Φαίνεται πως από παλιά, ήταν ιδιαίτερος μεζές στη νηστεία της Σαρακοστής και αντικείμενο εκμετάλλευσης  από τους μπακαλόγατους, που αξιοποιούσαν την άγνοια και την αφέλεια των χωρικών που κατέβαιναν στη Χώρα και αγόραζαν τον ξεχωριστό μεζέ για πεσκέσι  στην οικογένεια στο χωριό ή  άλλες χρήσεις κατά την πονηριά του μπακάλη να πουλήσει το «πράμα» του…

Μέχρι και για σόλες στα στιβάνια ντου τον αγόρασε αφελής επαρχιώτης και έμεινε ξυπόλυτος την επομένη μέρα στη μάντρα ντου μέχρι να βρει που είχαν κουβαλήσει τα στιβάνια ντου τη νύχτα οι γάτες που τα  πήραν και κατασπάραξαν τις  μπακαλιαρόσολες.

Αμ ο άλλος; Που του έδωσε  και συνταγή  ο πονηρός μπακάλης, φοβούμενος μη χάσει τον πελάτη που δήλωνε άγνοια για το τρόπο ψησίματος; «Μετά φόβου θεού πίστεως» μετέφερε το μπακαλιάρο προς  στο χωριό με τη συνταγή στη τσέπη…

Όταν σταμάτησε όμως σε υπαίθριο  καφενέ της διαδρομής προς το χωριό ντου να πιει ένα καφέ και να ξαποστάσει, κρέμασε ευλαβικά  σε ένα κλαδί του πρίνου που σκίαζε το καφενέ. Σε λίγη ώρα οσμίστηκε ο σκύλος του καφετζή το μπακαλιάρο και με ένα σάλτο τον άρπαξε και έτρεξε προς τον κούμο ντου να τον καταβροχθίσει. Ο αφελής στρατολάτης αδιαφόρησε ψύχραιμα στις φωνές του καφετζή:

-Γλάκα μωρέ γιατί σου πήρε ο σκύλος το μπακαλιάρο… Χαμογελαστά ρούφηξε ηδονικά μια γουλιά καφέ και ατάραχος του απάντησε:

-Άστονε μπρε, πως διάολο δα τόνε φάει; Επαδέ κρατώ τη συνταγή…