Πολλές φορές, αχρείαστη να είναι μια τέτοια επίσκεψή μας στο κέντρο υγείας Μοιρών, ο κάθε επισκέπτης βλέπει, στον αύλειο χώρο του κέντρου, το άγαλμα του Βάννια Σφακιανάκη. Ιωάννης Σφακιανάκης είναι το όνομά του, του Νικολάου και της Αθηνάς.
Ο Βάννιας υπηρέτησε τη θητεία του στο 514 Τάγμα Πεζικού ως στρατιώτης και έπεσε ηρωικά στον Σκρά της Μακεδονίας κατά τις επιχειρήσεις του Πάικου στις 31 Ιουλίου 1948.
Ένας νέος λοιπόν Μοιριανός στην καταγωγή, αφού γεννήθηκε στις Μοίρες το 1925, τραυματίζεται από νάρκη και πεθαίνει στο 403 στρατιωτικό νοσοκομείο.
Οδεύοντας προς το πάνθεο των αθανάτων ηρώων των υπέρ της πατρίδας πεσόντων, ο Βάννιας Σφακιανάκης ήταν γιος του ευρισκόμενου σε πολεμική διαθεσιμότητα αντισυνταγματάρχη Νικολάου Σφακιανάκη. Πράγματι είχε εμποτισθεί με τα νάματα των πατροπαράδοτων αρχών του πατριωτισμού και της ελευθερίας, πέφτοντας ηρωικά μαχόμενος, όπως προαναφέραμε, στη μάχη του Σκρα.
Ιπποτικός, ευγενικός, αξιοπρεπής και υπερβολικά σοβαρός, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, ο αλησμόνητος Βάννιας, δίκαια ήταν το καμάρι και το ίνδαλμα των γονέων του, των συγγενών και φίλων, αλλά και όλων όσοι τον γνώριζαν. Ήταν τριετής φοιτητής της Ιατρικής και άφησε στο μέσο τις σπουδές του, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του, εκεί που τον είχε τάξει η πατρίδα, χάρη της οποίας προσέφερε τον εαυτό του, θυσιάζοντάς τον στην Πατρίδα.
Και όλα αυτά γίνονται σε μια περίοδο που ανθίζει η ζωή του. Βαρύς ο πόνος για τους γονείς του, οι οποίοι ζούσαν με τη σκέψη ότι το παιδί τους, αυτός ο ξεχωριστός ηρωικός νέος, έπεσε χάρη των ωραιότερων ιδανικών, πράγμα που τους προσέφερε, κατά το δυνατόν τουλάχιστο ανακούφιση και ίσως βοηθούσε στο να απαλύνει τον πόνο τους για το μονάκριβο παιδί τους.
Ο πατέρας του Βάννια, Νικόλαος Σφακιανάκης, ως ένα εκλεκτό μέλος της δημοσιογραφικής οικογένειας, δέχτηκε εκείνη την περίοδο την συμπαράσταση και την υπερβολική αγάπη και στήριξη των συναδέλφων του.
Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ‘40 και οι Μοίρες σιγά σιγά αρχίζουν να βρίσκουν το δρόμο τους ως προς την ανάπτυξη και φυσικά και την ευημερία. Ηταν καιρός, πολλά είχε περάσει ο τόπος, αλλά και οι άνθρωποι. Η υγεία που μέχρι τότε στηριζόταν στις φιλότιμες υπεράνθρωπες προσπάθειες κάποιων γιατρών αλλά και αδελφών νοσοκόμων, σίγουρα χρειάζεται κάποια αναβάθμιση.
Ήταν απαραίτητη η δημιουργία ενός υγειονομικού σταθμού, ο οποίος έπρεπε να στηρίξει τους πάσχοντες και φυσικά να σηκώσει το βάρος της αναπτυσσόμενης αυτής περιοχής της Μεσσαράς. Κάτι τέτοιο ήταν εφικτό, αφού ήδη υπήρχε το οικόπεδο που θα στεγαζόταν το υγειονομικό κέντρο, το οποίο είχε δωρίσει στο Δήμο Μοιρών τότε η Αθηνά Σφακιανάκη, μητέρα του Βάννια, με την προϋπόθεση να στήσουν μέσα σ’ αυτό και την προτομή του ήρωα Βάννια Σφακιανάκη!
Στα τέλη του ‘60, ξεκίνησε ο υγειονομικός σταθμός, ο οποίος λειτουργούσε ως προπομπός του Κέντρου Υγείας. Εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το κέντρο υγείας Μοιρών. Ένα σημείο αναφοράς για τις Μοίρες και τους Μοιριανούς αφενός και αφετέρου για τη Μεσσαρά και τους Μεσσαρίτες.
Τόπος προσφοράς και ανακούφισης των ασθενών, όαση ανθρωπιάς αλλά και τόπος μνήμης για έναν νέο που θυσίασε τη ζωή του για την πατρίδα σ’ έναν πόλεμο που ήταν μία από τις τραυματικές εμπειρίες του ελληνικού λαού και σίγουρα μία από τις πιο μελανές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού έθνους.
Στον εμφύλιο ο μισός λαός πολεμούσε τον άλλο μισό, πιστεύοντας από τη μεριά του ο καθένας πως έχει δίκιο, πως λέει το σωστό και πράττει στο ακέραιο. Όμως η πολιτική δεν είναι μαθηματικά όπου 1 και 1 κάνουν 2.
Στην πολιτική κάθε ιδέα, κάθε άποψη στέκεται ισότιμα απέναντι στην άλλη και μόνο με την πράξη αποδεικνύεται ποια ήταν η ορθή πολιτική και ποια η λανθασμένη. Ο εμφύλιος ήταν μια κοινωνική επανάσταση που όλοι γνωρίζουμε πως οι κοινωνικές επαναστάσεις, άσχετα από το ανθρώπινο κόστος, αποτελούν και την κινητήρια δύναμη που συμβάλλει στην εξέλιξη κάθε κοινωνίας.
Ο εμφύλιος του 1946 – 49 ήταν ένας διχασμός του ελληνικού λαού. Και κάθε διχασμός έχει μόνο αρνητικές επιπτώσεις. Στην ιστορία του ελληνικού έθνους έχουμε τους ακόλουθους διχασμούς: πρώτος ο πελοποννησιακός, τριακονταετής πόλεμος, που διεξήχθη μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης, ο οποίος κατάστρεψε πλήρως την αρχαία Ελλάδα.
Ο δεύτερος ήταν μεταξύ βασιλικών και Φιλελευθέρων, που έληξε με την Μικρασιατική Καταστροφή, τους 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες και το οριστικό θάψιμο των ονείρων του ελληνικού έθνους, για την απόκτηση των χαμένων πατρίδων της βυζαντινής αυτοκρατορίας, που ήταν δημιούργημα των Ελλήνων από το 700 π.Χ.
Ο τρίτος διχασμός προκλήθηκε από τον εμφύλιο του 1946, που χώρισε τον ελληνικό λαό σε δεξιούς και αριστερούς με πολλές, δυσάρεστες και θλιβερές συνέπειες. Όμως ο χρόνος, ως γνωστό, θεραπεύει τα πάντα. Και αν κάποιοι θέλουν να διατηρούν αυτό τον διχασμό για εκμετάλλευση της ψήφους του λαού και για προσωπικά οφέλη, προφανώς ας το ξανασκεφτούν, ότι οι καιροί άλλαξαν πια… Προέχει η ομόνοια, η φιλία και η αγάπη… λαών και ανθρώπων!