Τώρα με το σκοπιανό ζήτημα, όλων των Ελλήνων ο νους πάει στους αρχαίους Μακεδόνες και στον ξακουσμένο βασιλιά τους, τον Μέγα Αλέξανδρο (356- 323 π. Χ.), που τον αιώνα που έζησε και έδρασε ξάφνιασε την οικουμένη με τις κατακτήσεις του. Και ακόμη η φήμη και η δόξα του δεν έχουν σβήσει, ούτε στην εποχή μας. Με τις μακεδονικές φάλαγγές του είχε κυριεύσει σχεδόν όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Όλοι οι λαοί της γης τον αναφέρουν με θαυμασμό.
Ο σπουδαιότερος ιστορικός των κατορθωμάτων του Αλεξάνδρου είναι ο Φλάβιος Αρριανός (95- 180 μ. Χ. περίπου), Έλληνας από την Νικομήδεια της Βιθυνίας, που επί Ρωμαιοκρατίας είχε πάρει δικαιώματα και όνομα ρωμαίου πολίτη. Στο έργο του έδωσε το όνομα «Ανάβασις», μιμούμενος τον αρχαίο ιστορικό Ξενοφώντα. Ανάβασις στα αρχαία ελληνικά σημαίνει πορεία από τα παράλια προς τον εσωτερικό μιας χώρας. Άλλος σπουδαίος ιστορικός του Μ. Αλεξάνδρου είναι ο Πλούταρχος (46- 126 μ. Χ.).
Φαίνεται ότι ο Μ. Αλέξανδρος δεν είχε και τόσο εντυπωσιακό παρουσιαστικό. Αναφέρω το εξής γεγονός. Μετά την μάχη στην Ισσό (333 π. Χ. κοντά στο σημερινό Iskenderun της Τουρκίας), κατά την οποία κατατροπώθηκαν τα περσικά στρατεύματα, ο βασιλιάς της Περσίας Δαρείος έφυγε φοβισμένος με τη συνοδεία του προς τα βουνά εγκαταλείποντας την οικογένειά του στα χέρια του Αλεξάνδρου. Όταν μετά την μάχη ο Αλέξανδρος με τον στρατηγό του Ηφαιστίωνα επισκέφθηκε την οικογένεια, η μητέρα του Δαρείου προσκύνησε ως αιχμάλωτη ταπεινά τον Ηφαιστίωνα, που της φάνηκε πιο επιβλητικός. Ο Ηφαιστίων έκανε πίσω και της έδειξε τον Αλέξανδρο. Τότε η μητέρα του Δαρείου ζήτησε συγγνώμη. Ο Αλέξανδρος την καθησύχασε λέγοντας «Και ο Ηφαιστίων είναι ένας Αλέξανδρος». Και της φέρθηκε ευγενικά.
Η εξιστόρηση του Αρριανού, όπως και του Πλουτάρχου, τελειώνει με τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου από υψηλό πυρετό στην Βαβυλώνα το καλοκαίρι του 323 π. Χ. Ποια ήταν η τύχη του νεκρού Αλεξάνδρου και πού θάφτηκε το σώμα του δεν μας λένε. Διάφοροι αναξιόπιστοι ιστορικοί αναφέρουν διάφορα. Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει ότι το σώμα του Αλεξάνδρου τοποθετήθηκε σε φέρετρο κατασκευασμένο από σφυρηλατημένο χρυσάφι που εφάρμοζε στο σώμα του. Και σύμφωνα με επιθυμία του ίδιου του Αλεξάνδρου μεταφέρθηκε με άμαξα στον ναό του Άμωνος Διός στην όαση της Σίβας στην Αίγυπτο, όπου θάφτηκε.
Λέγεται ότι αργότερα ο βασιλιάς της Αιγύπτου Πτολεμαίος Θ΄ έλιωσε το χρυσό φέρετρο, για να κατασκευάσει χρυσά νομίσματα, και τοποθέτησε το σώμα του Αλεξάνδρου σε άλλο φέρετρο γυάλινο. Άλλοι πάλι λένε ότι το 321 π. Χ. η νεκροπομπή με την άμαξα όδευε από την Βαβυλώνα, όπου είχε πεθάνει ο Αλέξανδρος, προς την Μακεδονία, για να ταφεί ο βασιλιάς σε πάτριο έδαφος.
Αλλά κοντά στην Δαμασκό η νεκρική άμαξα αρπάχτηκε από τον Πτολεμαίο και μεταφέρθηκε δια της βίας στην Αίγυπτο. Λέγεται ακόμη ότι αργότερα ο Περδίκας, παλιός στρατηγός του Αλεξάνδρου, εξεστράτευσε εναντίον του Πτολεμαίου για να πάρει πίσω το σώμα του Αλεξάνδρου. Αλλά νικήθηκε κοντά στον Νείλο και δολοφονήθηκε από τους ίδιους τους αξιωματικούς του.
Ο Παυσανίας, ιστορικός και γεωγράφος, αναφέρει ότι ο Αλέξανδρος τάφηκε στην Μέμφιδα και ότι αργότερα μεταφέρθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Και αργότερα, στα μέσα του 2ου π. Χ. αιώνα, ο Πτολεμαίος ο Φιλοπάτωρ τοποθέτησε τον νεκρό στο κοινοτικό μαυσωλείο της Αλεξάνδρειας. Λέγεται ακόμη ότι το 48 π. Χ. ο Ιούλιος Καίσαρ και αργότερα ο Οκταβιανός Αύγουστος επισκέφτηκαν τον τάφο του Αλεξάνδρου στην Αλεξάνδρεια.
Οι πληροφορίες όμως αυτές είναι αμφίβολες και στην πραγματικότητα δεν ξέρομε πού τελικώς θάφτηκε ο μεγάλος στρατηλάτης. Ίσως κάποιοι εξαφάνισαν εσκεμμένα το σώμα του, προφανώς για να μην προβάλλει αξιώσεις όποιος το έχει. Με τον ίδιο σκοπό οι στρατηγοί του Αλεξάνδρου δολοφόνησαν σιγά σιγά και όλους τους συγγενείς του νεκρού βασιλιά τους, για να αποφύγουν τυχόν διεκδικήσεις. Γενικώς επικρατεί χάος στις πληροφορίες για το πού θάφτηκε ο Αλέξανδρος.
Οι προτομές και οι εικόνες που μας σώζονται παρουσιάζουν τον Αλέξανδρο νέο και όμορφο, με το κεφάλι να γέρνει ελαφρώς προς τα δεξιά. Τέτοια ήταν η στάση του. Ένα όμως ψηφιδωτό της Πομπηίας τον παρουσιάζει ως άγριο καβαλάρη που τρυπά με το ακόντιό του έναν αντίπαλο, πιθανώς στην μάχη της Ισσού.
Σημείωση: Αξίζει πραγματικώς τον κόπο να αγοράσει κανείς και να διαβάσει την Αλεξάνδρου Ανάβαση του Αρριανού (μετάφραση). Είναι βιβλίο πολύ πιο συναρπαστικό από οποιοδήποτε σύγχρονο μυθιστόρημα.