«Τρέχαν στους δρόμους, φώναζαν ζήτω, γεια και χαρά σου λευτεριά!
Ξεφάντωναν οι γειτονιές της Αθήνας, κάθε μέρα στους δρόμους ο λαός της Αθήνας, ενάμιση μήνα τώρα, δεν κρατιόταν, μεθυσμένοι από το κρασί της λευτεριάς.
Ενάμισι μήνα από τις 12 του Οκτώβρη που το πρώτο σώμα στρατού του ΕΛΑΣ, είχε μπει στην απελευθερωμένη Αθήνα και είχε εγκατασταθεί στο κέντρο, περιφρουρώντας τα δημόσια κτήρια και τις περιουσίες των κατοίκων, με απελευθερωμένα τα 2/3 της πατρίδας μας από τον ΕΛΑΣ. Ενάμισι μήνα από την ηρωϊκή μάχη της Ηλεκτρικής μια ηρωϊκή πράξη του εφεδρικού ΕΛΑΣ της Αθήνας για να σωθεί το μοναδικό εργοστάσιο ηλεκτροδότησης, που ήθελαν να ανατινάξουν οι Ναζί αποχωρώντας με 11 νεκρούς και 24 τραυματίες.
Οι Άγγλοι στις 18 Οκτώβρη, εισβάλουν στον Πειραιά με 6.000 πανεξοπλισμενους στρατιώτες, συνοδευόμενοι από την ορεινή ταξιαρχία και την κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γ. Παπανδρέου. Το διάστημα που μεσολάβησε και με βάση την συμφωνία της Γκαζερτας, αντί να αφοπλιστούν τα τάγματα ασφάλειας οι συμμορίτες του Σουρλα και του Βούρλα στη Θεσσαλία, του Τσαους Αντων στη Μακεδονία, των Μπαντουβάδων και Γυπαραίων στην Κρήτη, ο Σκόμπυ διέταξε αυθαίρετα τον πλήρη αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Η ΚΕ επιτροπή του ΕΑΜ αρνήθηκε κατηγορηματικά με την παραίτηση των έξι υπουργών στην Κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», αφού στο μεσοδιάστημα αυτό οι πιο πάνω συμμορίες δρούσαν ανενόχλητες λεηλατόντας βασανίζοντας και δολοφονοντας αθώους και άοπλους πολίτες στις περιοχές τους.
Το κλίμα ήδη είχε αρχίσει να γίνεται εμφυλιακό, κύρια από την στάση της αστικής τάξης και των Αγγλων ιμπεριαλιστών. Το ΕΑΜ στις τρεις του Δεκέμβρη καλεί το λαό της Αθήνας να διαδηλώσει απέναντι σε όλα αυτά, απαιτώντας τα συμφωνηθέντα, την διάλυση της ορεινής ταξιαρχίας και του ιερού λόχου, όπως επίσης και των συμμορίτικων ομάδων που δρούσαν στην επαρχία.
Από τα ξημερώματα της Κυριακής τρεις του Δεκέμβρη από τις ηρωϊκές συνοικίες της Αθήνας, την Καισαριανή, τον Βύρωνα τον Πειραιά, το Κερατσίνι την ηρωϊκη Κοκκινιά, την Καλλιθέα, την Δραπετσώνα, το Φάληρο ο λαός καταβαίνει προς το κέντρο, κατά τις 11 το πρωί αρχίζουν οι πρώτες αψιμαχίες με τους χωροφυλκες που δεν του επιτρέπει την πρόσβαση στην πλατεία συντάγματος, μια ώρα μετά αρχίζουν οι πρώτοι πυροβολισμοί από τη ταράτσα της ασφάλειας, το ίδιο και μέσα από την πλατεία με πολιτικά οπλισμένους αστυνομικούς, κάποιοι σπεύδουν να τους αφοπλίσουν, μακελειό, μέχρι τις δυο το μεσημέρι, σωρός τα πτώματα 21 διαδηλωτών. 140 τραυματιών με το αίμα τους άλικο, να ποτίζει για μια ακόμη φορά τούτη τη ματοβαμενη γη, των ηρώων της.
«Χτυπάτε ρε, χτυπάτε ρε φασίστες, είμαστε άοπλοι, δεν σας φοβόμαστε».
Την επόμενη το πρωί ο λαός πάλι στους δρόμους να φωνάξει, να διαδηλώσει για το έγκλημα, να κηδεψει ειρηνικά τους νεκρούς του. Με ένα τεράστιο ματοβαμενο πανό που το κρατούν τρεις μαυροφορεμένες μανάδες που γράφει:
“Όταν ο λαός βρίσκεται μπρος σε μια νέα τυραννία, διαλέγει ή τις αλυσίες ή τα όπλα ΕΑΜ”
Μα τώρα συνοδεύεται με οπλισμένους ΕΛΑΣίτες, δεν αργεί η διαδήλωση να εξελιχθεί σε μάχη με την συμβολή τούτη τη φορά και των Αγγλων ιμπεριαλιστών. Οι Αγγλοι μαζί με ταγματασφαλίτες Μάηδες και Μπουρανταδες και Χιτες ντυμένοι με Αγγλικές στολές χτυπούν ανελέητα. Εκατό νεκροί και τραυματίες, δεν έχει πλέον το αίμα σταματημό. Την επόμενη ο Σκομπυ με εντολή του Τσώρτσιλ – «Πρέπει να ενεργήσετε εις Αθηνάς ωσάν να είστε σε κατεχόμενη πόλη» – κυρισει στρατιωτικό νόμο, ο μονόπλευρος εμφύλιος και η λευκή τρομοκρατία είναι γεγονός.
Στις επόμενες τριάντα τρεις μέρες που κράτησε η μάχη της Αθηνάς, οι Αγγλοι μετέφεραν στην Ελλάδα 60. 000 στρατό βάρια άρματα μάχης κανονιά και δυο μοίρες αεροπορίας (80 αεροπλάνα) βομβαρδίζοντας τις ηρωϊκες συνοικίες της Αθηνάς, καταλαμβάνοντας την Ακρόπολη και χτυπόντας από εκεί με όλμους, ξέροντας ότι ο ΕΛΑΣ δεν θα χτυπούσε, μπροστά σε ένα αμυδρά εξοπλισμένο ΕΛΑΣ, που πολεμούσε με λιανοτούφεκα.
Μέχρι την συμφωνία της Βάρκιζας, είχαμε πάνω από 3.000 νεκρούς μαχητές του ΕΛΑΣ 280 Άγγλους στρατιώτες, 3.500 χιτες και ταγματασφαλίτες και 2, 500 γυναικόπαιδα, άοπλους κατοίκους της Αθήνας.
Η επαίσχυντη συμφωνία της Βάρκιζας, παρ’ ότι υπογράφηκε από την μεριά του ΕΑΜ σαν μια λύση ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης, παρ’ ότι ο ΕΛΑΣ αναγκάστηκε να παραδώσει τα τιμημένα όπλα του, με ταυτόχρονο αφοπλισμό των συμμορίτικων ομάδων των ταγματασφαλιστων και των Χιτων, η λευκή τρομοκρατία συνεχίζεται με την προτροπή των αστικών κυβερνήσεων, με δολοφονίες ΕΑΜΙΚΩΝ στα χωριά, με συλλήψεις, βιασμούς γυναικών και βασανηστηρια.
Χαραχτηριστικη αυτή η λευκή τρομοκρατία και στην Κρήτη, Οι σταυλοι των Μπαντουβαδων γεμίζουν με ΕΠΟΝίτες και ΕΛΑΣιτες, άγρια βασανηστηρια και εν ψυχρώ δοοφονίες, του Γιάννη Ρουκουνακη, της Μαρίας Λιοδακη, της Μαρίας Δρανδακη. Την δολοφονία του ηρωικού καπετάνιου του ΕΛΑΦΣ καπετάν Γιάννη Ποδια και την περιφορά της κεφαλής του καρφωμένης πάνω σε στελιαρι στο Ηράκλειο για τον εκφοβισμό των υπολοίπων αγωνιστών.
Το μακάβριο έγκλημα στο Νεοχωρι Χανίων με τη αποτρόπαιη, δολοφονία του ΕΑΜιτη πάπα του χωρίου Νίκου Αποστολάκη, που αφού τον βασάνισαν άγρια τον γκρέμισαν στον «κόκκινο γκρεμό», λίγο πριν από τις φυλακές του Ιτζεδιν αφήνοντας πίσω 7 ορφανά. Όλα από τις παρακρατικές οργανώσεις των Μπαντουβά, Γυπαρη καιΚυριαζή. Το ίδιο και χειρότερο στην ύπαιθρο, της Ηπειρωτικής Ελλάδας.
Η αστική τάξη της χωράς μας έπρεπε να συκοφαντήσει να λοιδορήσει, να εξεφτελίσει και να εξαφανίσει, με την καθοδήγηση των ξενών, το μοναδικό αντιϊμπεριαλιστικο και πατριωτικό κίνημα εκείνης της εποχής, το ΕΑΜ να σπρώξει με κάθε τρόπο στον εμφύλιο πόλεμο για να μπορέσει να περάσει πιο εύκολα τις επιλογές της, για ποια χωρά ήθελε στο μέλλον.
Μια χωρά που ενώ είναι πλούσια την φώναζε ψωροκώσταινα, με ξεπούλημα όλου του ορυκτού της πλούτου σε ξένους, μια χωρά, χωρίς ανάπτυξη σε τομείς που μπορούσε αναπτυχθεί, για να γίνει τελικά μια χωρά υπηρεσιών και μεταναστών. Η τριετής εποποιία του ΔΣΕ στο Γραμμο και το Βίντσι ήταν το αποκορύφωμα της ταξικής πάλης, ο αγώνας των φτωχών, των πολλών, ενάντια στους λίγους. Ο λαός μας ξέρει πια, έχει την εμπειρία, ξέρει καλά τι πρέπει να κάνει στο μέλλον.
Οι θυσίες όλων αυτών που έδωσαν τη ζωή τους και για την απελευθέρωση από τους ΝΆΖΙ και τους μετέπειτα λαϊκούς αγωνιστές που υπέφεραν τα πάνδεινα στα κολαστήρια και στα μακρονησια, δεν μπορεί να πάει χαμένη. Εξοπλίζεται με την εμπειρία του παρελθόντος κρίνει τα λάθη του, ετοιμάζεται για την μεγάλη ανατροπή. Την ανατροπή αυτού του σάπιου εκμεταλευτικου συστήματος και την κατάργηση της εκμεταλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Επειδή δεν θέλουμε η πατρίδα μας να είναι κάτω από ξένες σημαίες. Η γαλανόλευκη η σημαία των ηρώων αυτής της πατρίδας και η κόκκινη σημαία η βαμενη με το αίμα του λαού μας, θα κυματίζουν στο μέλλον περήφανα στο πιο ψηλό σημείο, όταν ο λαός μας, αυτός ο πονεμένος και ηρωϊκος λαός, πάρει την εξουσία στα χεριά του, την λαϊκή εξουσία και γίνει αφέντης στο βιος και στον πλούτο του!