Θυμάμαι τον Λουκά. Τον είχα μαθητή στο Σιδηρόκαστρο Σερρών, στα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας μου. Φοιτούσε τότε στην πέμπτη τάξη του εξαταξίου γυμνασίου. Εμφάνιση όχι εντυπωσιακή. Είχε όμως μυαλό ξυράφι. Σεβόταν τους ανωτέρους του, τους καθηγητές και τον γυμνασιάρχη.
Στην πραγματικότητα είχε κάποια δειλία, δειλία κοινωνική, ντροπαλότητα. Και τα έχανε μπροστά σε κόσμο, ιδίως μπροστά σε ανωτέρους του. Όμως μυαλό ξυράφι. Με άριστα τελείωσε το γυμνάσιο, πρώτος μπήκε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στην φιλολογία, με άριστα τελείωσε και από εκεί. Πάντοτε κρατούσε επαφή μαζί μου.
Διορίστηκε καθηγητής σε γυμνάσιο της Θράκης. Όποτε συναντιόμασταν τα καλοκαίρια, πάντοτε, αν και καθηγητής πια κι αυτός, έχανε τα λόγια του, από σεβασμό, συζητώντας μαζί μου. Έτσι ήταν μπροστά σε όλους τους ανωτέρους του, μπερδευόταν και τα έχανε. Τον αδικούσε και η εμφάνισή του.
Και οι ανώτεροί του, όταν τον έβλεπαν έτσι, σχημάτιζαν την εντύπωση ότι ήταν ανίκανος και άχρηστος. Και ο Λουκάς έμεινε στην ζωή περιφρονημένος και παραπεταμένος. Αφού και ο επιθεωρητής φιλολόγων, όταν τον επιθεώρησε, του έβαλε κακή βαθμολογία, γιατί στο μάθημα τα έχασε μπροστά του, αν και ήταν άριστος φιλόλογος και είχε μυαλό ξυράφι.
Άλλοι παλιοί συμμαθητές του και συμφοιτητές του έγιναν σπουδαίοι και τρανοί: προϊστάμενοι, διευθυντές επιχειρήσεων, ακόμη και βουλευτές και καθηγητές πανεπιστημίου, αν και, μερικοί τουλάχιστον, δεν το πολυάξιζαν. Όμως αυτοί ήταν καπάτσοι. Ο ίδιος έμεινε ξεχασμένος και παραπεταμένος (μολονότι αυτός είχε μυαλό ξυράφι).
Κάποτε μου έστειλε βιβλίο που έγραψε για την εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας. Ήξερε τις αδυναμίες μου. Μου έστελνε και δημοσιεύματά του σε επιστημονικά περιοδικά. Άψογες επιστημονικές εργασίες. Με εκτιμούσε.
Κανείς όμως δεν τον πρόσεξε. Στην πραγματικότητα η αξία του φαινόταν μόνο στα γραπτά του. Στις επαφές πρόσωπο με πρόσωπο, προφορικώς, τα έχανε. Πέθανε φέτος ο Λουκάς. Μάλλον πρόωρα. Λίγα χρόνια μετά από την συνταξιοδότησή του. Παραμελημένος, χωρίς οικογένεια, ξεχασμένος και παραπεταμένος. Όπως έζησε. Δεν βρέθηκε κανείς να τον προσέξει.
Τέτοιο δυνατό μυαλό… Κρίμα.