Διάβασα το άρθρο του Δημήτρη Σαρρή, που δημοσιεύθηκε στην έγκριτη εφημερίδα σας στις 01-06-2018 με τίτλο «Γιατί ο λαός μας, ενώ έχει εξαθλιωθεί, δεν αντιδρά; Είναι γεγονός ότι ο λαός μας ενώ πράγματι βρίσκεται σε απόγνωση, δεν αντιδρά, σε ότι και να γίνεται σε βάρος του. Ο λόγος όμως είναι ξεκάθαρος και απόλυτα θεμιτός. Είναι γιατί έχει απογοητευθεί και δεν πιστεύει, ό,τι μπορεί να αλλάξει πλέον τίποτα.
Ας αρχίσομε λοιπόν από την αρχή της οικονομικής κρίσης η οποία ξεκίνησε όχι από το έτος 2010, αλλά από το έτος 2008. Επειδή λοιπόν η χώρα είχε μεγάλα οικονομικά προβλήματα η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή προκήρυξε το έτος 2009 πρόωρες βουλευτικές εκλογές, ενώ είχε ακόμη σχεδόν δύο χρόνια κυβερνητική θητεία και τις οποίες μπορεί να επιθυμούσε, ακόμη και να χάσει, προκειμένου να έρθει άλλη κυβέρνηση, για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.
Ο λαός τότε ήλπιζε και έδωσε άνετη πλειοψηφία στο Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος αναγκάστηκε, υπό την πίεση και των δανειστών της χώρας μας, να πάρει σκληρά μέτρα, για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, που είχε παραλάβει.
Όμως παρά το γεγονός ότι ήταν γνωστό, ότι η οικονομία της χώρας βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση, η τότε αξιωματική αντιπολίτευση του Αντώνη Σαμαρά αντιδρούσε στα πάντα και έδινε υποσχέσεις στο λαό για έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση. Έγιναν λοιπόν νέες βουλευτικές εκλογές και σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση με κύριο κορμό τη Νέα Δημοκρατία και παρά τα πολύ σκληρά οικονομικά μέτρα που πήρε, το πρόβλημα παρέμεινε άλυτο.
Στη συνέχεια με τη μη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, έγιναν πρόωρες βουλευτικές εκλογές και ήρθε στην εξουσία η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, αλλά τα πράγματα όμως και πάλι δεν άλλαξαν. Με τόσες αλλαγές λοιπόν κυβερνήσεων που έγιναν και οι οποίες ήταν από όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους και παρά τις υποσχέσεις που έδωσαν για έξοδο της Χώρας από την οικονομική κρίση, δυστυχώς δεν έγινε τίποτα.
Έτσι λοιπόν ο λαός απογοτευτηκε, έχασε την εμπιστοσύνη του και δεν πιστεύει πλέον κανένα. Μάλιστα φοβάται ότι μπορεί ο επόμενος, να είναι ακόμη και χειρότερος από τον προηγούμενο και έτσι κάθεται στον καναπέ και παρακολουθεί τη μοιραία πορεία της χώρας. Η κύρια αιτία λοιπόν για τη μη αντίδραση του λαού μας είναι ότι δεν ελπίζει πλέον σε τίποτα και δεν περιμένει, να έρθει όχι το καλύτερο, αλλά φοβάται να μην έρθει το χειρότερο.
Άλλη σοβαρή αιτία είναι το γεγονός, ότι σήμερα η Χώρα μας δεν έχει μεγάλους πολιτικούς ηγέτες, οι οποίοι να μπορούν, να εμπνεύσουν το λαό και να του δώσουν ελπίδα και όραμα, όπως ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, που μπορούσαν να πείσουν τον έλληνα πολίτη και να του δώσουν ελπίδα και προοπτική για τη λύση των προβλημάτων του.
Σήμερα δυστυχώς οι ηγεσίες είναι μετρίου πολιτικού αναστήματος και ο λαός δε σηκώνεται από την καρέκλα, αλλά προτιμά καλύτερα να παίζει πρέφα και τάβλι στο καφενείο, παρά να πάει στην πλατεία να διαμαρτυρηθεί και να διεκδικήσει τη λύση των προβλημάτων του. Όταν λοιπόν κάποιος πιστεύει στη θρησκεία, τότε εκπληρώνει τα θρησκευτικά του καθήκοντα, ενώ όταν δεν πιστεύει, δε συμμετέχει σε αυτά. Επίσης όταν πρόκειται να ανοίξει μια επιχείρηση, έχει σκοπό να κερδίσει, διαφορετικά όταν γνωρίζει εκ των προτέρων, ότι θα είναι χαμένος, τότε κάθεται στα αυγά του.
Έτσι λοιπόν ο λαός μας, για να θυμηθούμε τη φράση του Καζαντζάκη, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος, κήρυξε σιωπητήριο.
* Ο Ιωάννης Ξηρουχάκης είναι πρώην δ/ντης ΕΛΤΑ