“Οι άνθρωποι πιστεύουν πως οι περιστάσεις ευθύνονται για ό,τι τους συμβαίνουν. Δεν είναι έτσι. Σ’ αυτή τη ζωή πετυχαίνουν αυτοί που εργάζονται και δραστηριοποιούνται ψάχνοντας τις περιστάσεις. Αν δεν τις βρουν τις φτιάχνουν”
(Μπερνάντ Σω)
——-
“Αν περιμένεις τη σωστή στιγμή που όλα θα είναι σίγουρα και εξασφαλισμένα, αυτή ίσως δεν θα έρθει ποτέ. Ετσι ποτέ δεν θα κερδίζεις αγώνες, δεν θα ανεβαίνεις ψηλά και δεν θα βρεις την ευτυχία”
(Μωρίς Σεβαλιέ)
Το σπουδαιότερο και ωραιότερο άθλημα της ορθόδοξης ζωής είναι η άσκηση. Είναι ο αγώνας κατά των παθών, που παραμορφώνουν τον άνθρωπο. Γνωρίσματα αυτή της άσκησης είναι η αυτογνωσία και η ταπείνωση. Αυτές οι αρετές προβάλλουν την ασκήμια και αθλιότητα της ζωής μας και οδηγούν στη μετάνοια. Ο μετανιωμένος άνθρωπος ζει κοντά στο Θεό και τους συνανθρώπους. Ζει “κατά φύση” και όχι “παρα φύση”. Η ζωή “κατά φύση” είναι η ζωή της αγάπης. Αυτή την αγάπη, τη δική Του αγάπη, έχει φυτέψει ο Θεός στην ανθρώπινη φύση. Ο Θεός “αγάπη εστίν” και “Ο μη αγαπών ουκ έγνω τον Θεόν” (Ιωαν. Α’, 4,8). Αυτή η αγάπη άνοιξε το δρόμο της ενανθρώπισης, της σταύρωσης και ανάστασης για τον καθένα από εμάς. Έρχονται και ξανάρχονται οι άγιες μέρες της Σταύρωσης και Ανάστασης αιώνες και χιλιετηρίδες μέχρι σήμερα. Συνεχίζονται όμως οι πόλεμοι, οι σκοτωμοί, οι εκμεταλλεύσεις, η πείνα και η τρομοκρατία. Δεν σταυρώνουμε τον κακό εαυτό μας για να έρθει η συνανάσταση με τον Χριστό. Με τα πάθη και καμώματά μας σταυρώνουμε την εικόνα του Θεού μέσα μας, τους συνανθρώπους και τον Χριστό.
Ετσι εμποδίζουμε την Ανάστασή Του και τη δική μας ανάσταση. Γι’ αυτό πονούμε και υποφέρουμε. Γι’ αυτό δεν χαιρόμαστε όταν χαίρονται οι άλλοι, ούτε παίρνουμε θέση στη δυστυχία τους. Έτσι μένει σταυρωμένος ο Χριστός στους πεινασμένους της Αφρικής και της Ασίας. Σταυρωμένος στους ξεριζωμένους από τις εστίες, μετανάστες που πνίγονται στις θάλασσες. Σταυρωμένος στους Σύρους που σκοτώνονται από τους βομβαρδισμούς, στα γκρεμισμένα σπίτια τους. Πρωταγωνιστές της σταύρωσης είναι χριστιανοί ηγέτες. Πρωταγωνιστές στην επαίσχυντη αποικιοκρατία. Πρωταγωνιστές στην “ιερά εξέταση”, την πυρά και τα συγχωροχάρτια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Πρωταγωνιστές στις σταυροφορίες με την καταστροφή της Κων/πολης και τη σφαγή των κατοίκων της “ιεράς πόλης” με το αίμα τους να τρέχει ποταμός. Χριστιανοί ηγέτες, στ’ όνομα του Χριστιανισμού, εξόντωσαν ολόκληρους λαούς όπως τους ερυθρόδερμους της Αμερικής. Τι να πούμε για τη “νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου” και πολλών άλλων δραματικών γεγονότων όπως η Εικονομαχία;
Ο υλικός κόσμος είναι το δώρο του Θεού για όλους. Μέσα σ’ αυτό τον κόσμο υπάρχουν δύο ματαιότητες. Ο πλούτος και η δόξα. Αυτές οι ματαιότητες γεννούν την φιλαργυρία και φιλαρχία, φοβερά πάθη. Κοντά σ’ αυτά φυτρώνουν ο φθόνος, ο εγωισμός και η ασωτία. Αυτά τα πάθη οδηγούν στον πνευματικό θάνατο. Αυτά τα πάθη σταυρώνουν τους ανθρώπους και δεν αφήνουν να επικρατήσει η ειρήνη στον κόσμο.
Τι σημασία μπορεί να έχει σ’ αυτό τον κόσμο ο Σταυρός και η Ανάσταση του Χριστού; Τον κόσμο της αδικίας και τρομοκρατίας των ισχυρών αλλά και της τρομοκρατίας των αδυνάτων που τρομοκρατούν τους ισχυρούς με πράξεις αυτοκτονιών και πυρπολήσεων; Τον κόσμο που τραυματίζει τις ψυχές των νέων μας με τη διαφθορά, την αθεΐα και ανεργία; Τον κόσμο που απειλείται από οικολογική και πυρηνική καταστροφή; Αυτός ο κόσμος συνεχώς σταυρώνει τον Χριστό, τον Υιό του Θεού και Υιό των ανθρώπων. Εκείνος όμως σταυρώθηκε και για τους σταυρωτές Του. “Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”.
Στο πέρασμα των αιώνων και χιλιετηρίδων έζησαν άνθρωποι που σταύρωσαν τον κακό εαυτό τους και δεν σταύρωσαν συνανθρώπους. Είναι τα εκατομμύρια των αγίων μαρτύρων, στους διωγμούς και ζωή της Εκκλησίας μας. Είναι οι Απόστολοι, οι Πατέρες, οι Ομολογητές, οι Ασκητές και οι ταπεινοί Χριστιανοί που θυσιάζονται για τους συνανθρώπους. Αυτοί οι άγιοι μάς δείχνουν το δρόμο της Εκλησίας, όπου συνεχίζεται ο Μυστικός Δείπνος του Χριστού.
Εκεί κοντά σ’ εκείνον, ελπίζουμε, αγαπούμε και πιστεύουμε, αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο κόσμο. Εκεί η γιορτή της σταύρωσης και ανάστασης δεν είναι μια απλή ανάμνηση και αναπαράσταση αλλά η γιορτή της δικής μας ανάστασης και ζωής. Εκεί εδραιώνεται και μεγαλουργεί η πίστη μας και αναφωνούμε όπως ο άπιστος Θωμάς: “Ο Κύριός μου και ο Θεός μου” (Ιωαν. 20, 28).