Ο πιανίστας Κώστας και ο βιολιστής Λώρης είχαν μόλις τελειώσει το κοντσέρτο και οι θεατές στο θέατρο Πουλακάκη χειροκροτούσαν ασταμάτητα απαιτώντας να ξαναπαίξουν τον καστρινό πηδηχτό. Με μια ματιά συνεννοήθηκαν και ξεκίνησαν.
Για δεύτερη φορά η μελωδία του πηδηχτού δόνησε την ατμόσφαιρα. Το πιάνο του Κώστα ήταν το μουσικό χαλί πάνω στο οποίο κεντούσε το βιολί του Λώρη.
Οι όρτσες του Λώρη ξεχύνονταν σαν μανιασμένα κύματα πάνω στο πιάνο, το οποίο αντιστεκόταν σθεναρά κρατώντας το ίσο.
Ένας φανταστικός χορός ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια των θεατών. Από τη μια το βιολί «χόρευε» οριζόντια μαγνητισμένο από τις μικρές κινήσεις των δακτύλων στις χορδές, έχοντας ντάμα το δοξάρι που ακολουθούσε με μικρές, κάθετες, κοφτές, αποφασιστικές δοξαριές.
Από την άλλη το μεγαλοπρεπές πιάνο στεκόταν ασάλευτο. Η «πολιορκία» του βιολιού στο πιάνο είχε αργό ρυθμό στην αρχή, προετοίμαζε τις αισθήσεις των ακροατών ζεσταίνοντας ταυτόχρονα τα χέρια των μουσικών.
Ο ρυθμός σταδιακά ζωήρευε και ένα παιχνίδι μουσικής δεξιοτεχνίας άρχισε να ξετυλίγεται στην κατάμεστη αίθουσα. Το πιάνο προκαλούσε το βιολί και αυτό ανταποκρινόταν με σκέρτσο. Ο ήχος διαρκώς άλλαζε θυμίζοντας πότε το άγριο βουνό, πότε την ήρεμη θάλασσα, άλλοτε επίθεση κι άλλοτε οπισθοχώρηση. Ναι, η χορευτική κίνηση θύμιζε πόλεμο.
Ξαφνικά το βιολί άρχισε να «στριγγλίζει», μιμούμενο τον ήχο της ασκομαντούρας. Τότε με σεβασμό το πιάνο μείωσε την ένταση του ήχου για να ακουστεί η παραπονιάρικη μελωδία. Σε αυτά τα μαντουρίσματα, τα οποία διαρκούσαν μερικά δευτερόλεπτα, ο Λώρης κρατούσε την ανάσα του, όπως ο χορευτής που κάνει τα στετά επιτόπια βήματα. Έπαιξαν λίγο ακόμα και έκλεισαν με ένα απότομο φινάλε…
…Ο Λευτέρης Αλεξίου, ο Λώρης, είχε περάσει τα εβδομήντα και αναπολούσε τις αναμνήσεις του κοντσέρτου στο Μεγάλο Κάστρο. Σαράντα χρόνια μετά, ακόμα θυμόταν το αφιέρωμα στη «Νέα Εφημερίς» της 30/12/1923:
«Συναυλία Κώστα Σφακιανάκη – Λευτέρη Αλεξίου
Κατόπιν επίμονων παρακλήσεων διαφόρων φιλομούσων ο κ. Σφακιανάκης εδέχθη να παρουσιάσει σειρά γνησίων κρητικών μελωδιών, ιδία εκ του Πηδηχτού[…]».
«Κι ήταν η δεύτερη συναυλία σε μια εβδομάδα. Φοβερή η εναρμόνιση του πηδηχτού από τον Κώστα. Έλειπε όμως ο γυναικαδελφός μου ο Νίκος, ο Νίκος Καζαντζάκης κι αυτό με στενοχώρησε. Αξέχαστοι καιροί αναστέναξε ο Λευτέρης.
* Ο Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης είναι ιατρός ορθοπεδικός, πολιτισμολόγος