Άστραψαν τα φλας ξανά στην επιφάνεια του κενού.

Σταθήκαμε πολλοί και πάρα πολύ, στην είσοδο του κ. Κασσελακη σε ένα σχολείο, στο οποίο φοιτούν παιδιά με αναπηρία.

Βγήκαν διάφοροι πολίτες και κόμματα όλου του πολιτικού φάσματος και τον έκραξαν επειδή έκανε ένα ζογκλερισμο, για δικούς του λόγους, και μπήκε σε μια τάξη.

Τον έκραξαν άπαντες γιατί δε σεβάστηκε την αναπηρία των μαθητών και τους έφερε σε δύσκολη θέση.

Τους δημιούργησε λένε ψυχολογικά τραύματα, επειδή αυτοί δεν μπορούν να κάνουν ανάλογη κίνηση.

Ύστερα από τόσα χρόνια δάσκαλος στην ειδική αγωγή, κρατώ ακόμη το δικαίωμα να μιλώ εκ μέρους των μαθητών μου και των γονέων τους.

Να γράφω εκ  μέρους τους και να διαμαρτυρομαι μαζί τους.

Κι αν όχι εκ μέρους όλων, σίγουρα εκ μέρους αρκετών απ΄αυτούς.

ΟΧΙ… λοιπόν φίλτατοι  Ξέρουμε την κατάσταση μας  και την αναπηρία μας.

Έχουμε αποδεχτεί πως άλλοι από μας δε θα περπατησουμε, δε θα τραγουδήσουμε, δε θα γίνουμε επιστήμονες, δε θ΄ ακούσουμε τη μητέρα μας να μας  λέει σ΄αγαπώ παιδί μου και πολλά και  διαφορά που στερουμαστε στη ζωή.

Αλλά πιστέψτε μας…

Μας αρέσει να βλέπουμε ποδόσφαιρο, να τρέχουν οι αθλητές κι οι φίλοι μας, να χορεύουν τα μπολσόι και να φέρνουμε βόλτες με το καροτσάκι μας, να χορεύουμε κι ας μην ακούμε μουσική γιατί μας καθοδηγούν οι τριγμοί του δαπέδου και όλα όσα όλοι μαζί χαιρόμαστε με τον τρόπο μας.

Όχι δεν είναι ευλογία αυτό που μας έτυχε.

Αλλά ακούστε μας. Λίγο. Λίγο ακούστε μας.

Δε σας ζηλεύουμε που περπατάτε όρθιοι, που τρέχετε, που είστε επιστήμονες, που μπορείτε να φωνάξετε :

Μαμάαα… Μπαμπάαα… Σ αγαπαω…

Πονάω… Είμαι ευτυχής!

Μας αρέσει να χειροκροτουμε τους μαραθωνοδρομους όχι γιατί τρέχουμε κι εμείς το δικό μας μαραθώνιο, αλλά γιατί γυρίζουν πίσω να βοηθήσουν τους συναθλητές που έχουν ανάγκη.

Να βγάζουμε φωτογραφίες με τον Αντετοκουμπο, τον  Μεσι, τον Μπολτ… Στη σκηνή του θεάτρου, των συναυλιών, στις αλάνες της γειτονιας.

Όχι δε θα σας πω τι θέλουμε από σας.

Ακούστε τη συνείδησή σας και θα κοιμάστε πιο ήσυχοι.

Θα σας υπενθυμίσω ένα μόνο:

Δε χρειαζόμαστε τον οίκτο σας.

Αυτός πονάει πιο πολύ κι από την κρατική και τη συλλογική κι ατομική αδιαφορια.

Αφήστε λοιπόν ήσυχο τον κάθε Κασσελακη, να κάνει την επίδειξη του.

Μην τον και τους αφήσετε ήσυχους, μέχρι να αλλάξουν πολιτικές προς όφελος των με και χωρίς αναπηρία συνανθρώπων μας.

Σας ασπάζομαι Αντώνης.

Υγ. Ο Αντώνης που ξεχάστηκε κιόλας.  από μας.