Το ΕΠΟΣ του ‘40 το γράψανε αυτά τα παιδιά του λαού, οι αμόρφωτοι και οι άξεστοι, που με τα ροζιασμένα χέρια τους κράτησαν το τουφέκι, πολεμώντας πάνω στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες και που με τον ενθουσιασμό και την αυτοπεποίθησή τους, κέρδισαν τον θαυμασμό των λαών όλου του κόσμου.
Γυναίκες, γέροι και παιδιά, όλος ο λαός μια γροθιά, πολεμούσαν με λιανοτούφεκα, μια από τις μεγαλύτερες τότε πολεμικές μηχανές του κόσμου– τον Ιταλικό Φασισμό – αλλά με το θάρρος και την ψυχή, που μόνο αυτός ο μικρός λαός, ξέρει.
Τι κι αν ήταν τέσσερα χρόνια κάτω από την ζωώδη δικτατορία του Μεταξά, τι κι αν τον βασάνιζαν, και τους πρωτοπόρους του- τους κομμουνιστές – τους έκλεισαν στα μπουντρούμια και τις φυλακές, τι κι αν η διαταγή ήταν «μια ντουφεκιά για την τιμή των όπλων», ήρθε το γράμμα του Ζαχαριάδη, γραμματέα του ΚΚΕ, να τον εμπνεύσει, να τον ξεσηκώσει να του δώσει εκείνη την ορμή και την δύναμη για τη νίκη.
«….Κάθε σπίτι, καλύβα με καλύβα, ρεματιά τη ρεματιά, πρέπει να γίνουν και ένα προπύργιο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Επιστέγασμα για τον Ελληνικό λαό, θα είναι μια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ιμπεριαλιστική εξάρτηση, με έναν πραγματικά λαϊκό πολιτισμό».
“…Κρατήστε τους γιους σας μες στο σπίτι, μανάδες της Αθήνας!
Ή ανάψτε γι’ αυτούς ένα κερί: απόψε το βράδυ,
ο Γέρος της Ντάουνιγκ στριτ σας φέρνει πίσω, το βασιλιά σας….”
(Μπ. Μπρεχτ)
Κι αφού με τα λιανοντούφεκα νικήσαμε τους Ιταλούς φασίστες, ήρθαν οι φίλοι τους οι Γερμανοί ΝΑΖΙ να μας επιτεθούν ξεδιάντροπα, ανοίγοντας νέο μέτωπο στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Κι ενώ συνέχιζε αυτός ο ματωμένος λαός να πολεμάει, ο Τσολάκογλου στη Θεσσαλονίκη υπέγραφε την άνευ όρων παράδοση της πατρίδας μας στη Ναζιστική Γερμανία.
Και δεν έφτανε αυτό, όλα τα αστικά κόμματα με επικεφαλής τον Βασιλιά τους, έτρεξαν να φύγουν για την μέση Ανατολή, εγκαταλείποντας, στην μοίρα του αυτόν τον λαό, παραδίνοντας στους καταχτητές όλους τους φυλακισμένους πολιτικούς κρατούμενους της δικτατορίας του Μεταξά.
Μόνο τον πρώτο χρόνο της κατοχής πέθαναν από πείνα 82.000 άνθρωποι στην ΑΘΗΝΑ, ο λοιμός ήταν προ των πυλών. Με εντολή της ΚΕ του ΚΚΕ απέδρασαν όσοι αγωνιστές μπορούσαν, κατέβηκαν στις πόλεις και τα χωριά, να οργανώσουν τον λαό σε μια νέα μορφή αντίστασης απέναντι στον πιο βάρβαρο καταχτητή, την σιδερένια φτέρνα του Φασισμού.
Πρώτα δημιουργήθηκε η Εθνική Αλληλεγγύη, τεράστια καζάνια στήθηκαν στις συνοικίες της πρωτεύουσας, να μαγειρεύουν κάθε μέρα ό,τι υπήρχε για τους πεινασμένους, να φάει ψωμί ο λαός, να μπορέσει να σηκώσει κεφάλι.
Και σήκωσε κεφάλι, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, έφτιαξε το δικό του αντιστασιακό κίνημα, το ΕΑΜ, τον δικό του ταχτικό στρατό, τον ΕΛΑΣ.
Κι αυτό το κίνημα γιγαντώθηκε, έγινε ένα με τον λαό, τραγουδήθηκε απ’ ακρη σ’ ακρη σε όλη την Ελλάδα, έγινε η ψυχή και η καρδιά του λαού μας, το λαμπερό αστέρι, ο φάρος ο φωτεινός.
Κι ήρθε η Άγια ώρα της απελευθέρωσης, με απελευθερωμένο το 70% της επικράτειας από τον λαϊκό στρατό- τον ΕΛΑΣ- με εκλεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση στις ελεύθερες περιοχές- κυβέρνηση του βουνού και λαϊκούς αντιπροσώπους- όπου για πρώτη φορά ψήφιζαν οι γυναίκες και οι νέοι 18 χρ. με λαϊκή αυτοδιοίκηση σε πόλεις και χωριά, ο λαός μας, έγραφε ξανά την ιστορία, ένα καινούργιο ΕΠΟΣ, με τέτοιες δημοκρατικές ελευθερίες που για πρώτη φορά εφαρμοζόνταν στην πράξη. Ένα έπος παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους σκλαβωμένους λαούς του κόσμου.
Με την υποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα, το ΕΑΜ με το ΚΚΕ μπορούσε να καταλάβει και την εξουσία, κανείς δεν μπορούσε να το εμποδίσει. Είχε την συντριπτική πλειοψηφία του λαού με το μέρος του, τον λαϊκό στρατό, ήλεγχε σχεδόν όλη την επικράτεια.
Όμως δεν το έκαμε, προτίμησε τον ομαλό δημοκρατικό δρόμο, έχοντας τις δεσμεύσεις των συμφωνιών του Λιβάνου και της Γκαζέρτας συμμετέχοντας στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας, τιμώντας την υπογραφή του. Προτίμησαν τον ομαλό δημοκρατικό δρόμο, ως συνέπεια των τότε προγραμματικών επεξεργασιών του, σύμφωνες με τις αντίστοιχες της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που ήταν εγκλωβισμένες στη στρατηγική των σταδίων.
Δυστυχώς τα αστικά κόμματα με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπανδρέου της περιβόητης Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, είχαν άλλα στο μυαλό τους, δεν τίμησαν τις συμφωνίες και τις υπογραφές τους. Μαζί τους για στήριξη έφεραν και τον αγγλικό στρατό να αποβιβάζεται στον Πειραιά. Η αστική τάξη της χώρας μας δεν ήθελε τον ομαλό δημοκρατικό, δρόμο, ήθελε την σύγκρουση από την αρχή, μόνο που τώρα είχε τους Άγγλους μαζί της και όλους τους μοναρχοφασίστες.
Η απόφαση όμως του Σκόμπυ για την μονομερή διάλυση του ΕΛΑΣ χωρίς την διάλυση αντίστοιχα όλων των παραστρατιωτικών οργανώσεων που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς καταχτητές, της ορεινής ταξιαρχίας και του ιερού λόχου, και δημιουργία ενός νέου ενιαίου εθνικού στρατού με 50% από ΕΛΑΣίτες όπως είχε προσυμφωνηθεί, δεν άφηναν περιθώρια, χωρίς αντίδραση.
Έτσι το ΕΑΜ στις 3 του Δεκέμβρη καλεί τον λαό της Αθήνας σε πορεία και διαδήλωση στο Σύνταγμα για την προάσπιση των βασικών δημοκρατικών ελευθεριών και του ομαλού δημοκρατικού δρόμου, για το ψωμί, την ειρήνη και την πραγματική ελευθερία.
Η διαδήλωση πνίγεται στο αίμα, από τις ταράτσες των ξενοδοχείων Μεγάλη Βρετανία και King George οι χωροφύλακες πυροβολούν αδιάκριτα. Η ειρηνική διαδήλωση του λαού της Αθήνας, πνίγεται στο αίμα, 21 νεκροί και 40 τραυματίες.
Την ίδια μέρα στο Φάληρο αποβιβάζονται 6.000 Βρετανοί στρατιώτες με βαρύ οπλισμό.
Την επόμενη μέρα, 4 του Δεκέμβρη, ο λαός της Αθήνας κηδεύει τους νεκρούς του, με μια τεράστια διαδήλωση ξανά στο κέντρο της Αθήνας. Στην κορυφή της πορείας γονατισμένες οι χαροκαμένες μάνες κρατούν ένα μεγάλο πανό: “Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυρανίας διαλέγει ή τις αλυσίες ή τα όπλα”.
Η διαδήλωση περιφρουρείται από τον εφεδρικό ΕΛΑΣ. Νέο χτύπημα, 40 νεκροί και 70 τραυματίες. Κι ακολουθεί η εποποιία των 33 μερόνυχτων. Με δυο εγγλέζικες μεραρχίες να καταφτάνουν στην Ελλάδα για να πνίξουν το λαϊκό κίνημα.
Επί τριάντα τρεις μέρες, οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές ενεργούσαν στην Αθήνα «ως σαν να είναι κατεχόμενη πόλη».
Επί τριάντα τρεις μέρες ισοπέδωναν την Αθήνα με τα τανκς, τα αεροπλάνα και τους όλμους τους, προσπαθώντας να γονατίσουν τον αδούλωτο λαό της.
Τριάντα τρεις μέρες, οι γειτονιές τη Αθήνας, ο εργατικός Πειραιάς, η ηρωική Καισαριανή, η Κοκκινιά, η Καλλιθέα, όλος ο λαός της Αθήνας έδινε τη μεγάλη μάχη ενάντια σε μια δεύτερη κατοχή, αλλά και ενάντια στην ντόπια αστική τάξη και τα σχέδια της ενάντια σε κάθε τι προοδευτικό και δημοκρατικό. Ακολούθησε η Βάρκιζα, ο αφοπλισμός του ηρωικού ΕΛΑΣ, η λευκή τρομοκρατία, ο πόνος, η εξόντωση ολόκληρων ΕΑΜιτών οικογενειών, τα έκτακτα στρατοδικεία, οι βιασμοί γυναικών αγωνιστών, τα εκτελεστικά αποσπάσματα, οι φυλακίσεις, οι εξορίες, τα βασανιστήρια, το σπρώξιμο στον Εμφύλιο, ο ηρωικός ΔΣΕ και η τρίχρονη εποποιία του, η αναγκαστική προσφυγιά στην ξενιτειά, το μετεμφυλιακό κράτος, με τις συνεχείς διώξεις, τα κολαστήρια της Μακρονήσου, της Γυάρου, όλα μα όλα, για έναν και μόνο σκοπό, να ξεκαθαρίσουν μια και καλή με το ΕΑΜ, να συκοφαντήσουν και να λοιδορήσουν και να εξαφανίσουν το μόνο αντιστασιακό κίνημα που μπορούσε, να βάλει φραγμό στα σχέδιά τους, να γίνει η χώρα έρμαιο στα χέρια των τότε Άγγλων και μετέπειτα Αμερικάνων Ιμπεριαλιστών, έρμαιο στα χέρια του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου με υφαρπαγή του μεγάλου ορυκτού πλούτου και των πρώτων υλών, ικανών να κάνουν την πατρίδα μας μια ανεπτυγμένη βιομηχανικά χώρα.
Έρμαιο στα χέρια των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, για να κάνουν τη χώρα μια απέραντη στρατιωτική βάση, ενάντια σε κάθε λαό που θα ξεσηκωνόταν, αλλά κυρίως, ενάντια στην τότε Σοβιετική Ένωση και τις νεαρές λαϊκές δημοκρατίες της Ευρώπης.
Ακόμη και σήμερα, η αστική τάξη της χώρας μας παραμένει έρμαιο των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, προσδοκώντας ισχυροποίηση της θέσης της στο εσωτερικό της χώρας και αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή των Βαλκανίων και της ΝΑ Μεσογείου, ενώ ο λαός μας παραμένει σε μια δεινή θέση, εν μέσω κρίσης και πανδημίας με 100 νεκρούς κάθε μέρα, με ένα ΕΣΥ αποδιοργανωμένο, χωρίς το απαραίτητο εργατικό δυναμικό και με τεράστια κέρδη στον ιδιωτικό τομέα της υγείας, με μισθούς πείνας, με ακρίβεια, ανεργία, εκμετάλλευση και μαύρη εργασία.
Με χιλιάδες πρόσφυγες, πονεμένους ανθρώπους, φυλακισμένες ψυχές, που ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός δημιούργησε με τους περιφερειακούς πολέμους καταστρέφοντας ολόκληρες χώρες, κυνηγώντας το κέρδος.
Ο εικοστός πρώτος αιώνας θα είναι ο αιώνας των λαών, των εξεγέρσεων, των ανατροπών και της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Η εργατική τάξη της χώρας μας μαζί με τους κοινωνικούς συμμάχους της, ο ελληνικός λαός στηριγμένος στην ιστορία του, στην πείρα από τις νίκες και τις ήττες του, θα κάνει την μεγάλη ανατροπή για την λαϊκή εξουσία παίρνοντας αυτή την υπόθεση στα χέρια του, γιατί μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό!