Μία μεγάλη συγνώμη απέναντι σε όλους αυτούς που εδώ και τρεις δεκαετίες ζουν εφιαλτικές καταστάσεις που τους κάνουν το βίο αβίωτο
Θυμάμαι κάτι δεκαετίες πριν, όταν διανύαμε μια αντίστοιχα δύσκολη χρονιά για τους ελαιοπαραγωγούς, είχαμε στηθεί για να πάρουμε συνέντευξη από τον τότε υπουργό Γεωργίας τον οποίο κεραυνοβολούσαμε στις ερωτήσεις ζητώντας εξηγήσεις για τους χειρισμούς που έγιναν στην ανεπαρκή προστασία του ελαιοκάρπου.
Ο συνεντευξιαζόμενος προσπαθούσε να απαντήσει με απίστευτες γενικότητες, του τύπου, «φταίει ο καιρός, ήταν κακή χρονιά … δεν το περιμέναμε …». Το ακατάσχετο λογύδριο του διακόπτει αγαπημένος συνάδελφος ο οποίος σχολιάζει καυστικά, «φταίει και ο δάκος…» αποφορτίζοντας την ατμόσφαιρα με αυθόρμητο γέλιο.
Θα ήθελα πραγματικά να γελάσω με τον ίδιο τρόπο, στην τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου όταν άκουσα ότι για την πολεοδομική μελέτη Εσταυρωμένου που έχει βαλτώσει τριάντα χρόνια τώρα «φταίει ένας μελετητής που συνταξιοδοτήθηκε και ένας άλλος που αυτοκτόνησε…» αλλά εδώ τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και δε σηκώνουν πλάκα. Αυτή η μεθοδολογία αποποίησης της ευθύνης δείχνει όχι μόνο το μέγεθος μιας απίστευτης πολιτικής ανωριμότητας, και της βαριάς προσβολής ακόμα και ανθρώπων που δεν είναι εν ζωή.
Δείχνει και τα μεγέθη μιας απροκάλυπτα χειραγωγικής διαχείρισης ώστε να μη χρειαστεί κανείς να απολογηθεί, για όσα δεν έγιναν… Διότι η αλήθεια είναι, ότι από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Από μια μεγάλη συγνώμη απέναντι σε όλους αυτούς που εδώ και τρεις δεκαετίες, ζουν εφιαλτικές καταστάσεις που τους κάνουν το βίο αβίωτο.
Οι κάτοικοι στην ευρύτερη περιοχή του Εσταυρωμένου, εμπαίζονται εδώ και 30 χρόνια ότι θα μπουν στο σχέδιο πόλης. Ακόμα δεν μπήκαν. Δηλαδή είναι αναγκασμένοι από το ίδιο το κράτος και το δήμο, να ζουν στην ομηρία της παρανομίας με αποτέλεσμα να μην έχουν ένα δρόμο της προκοπής, και να τους τρώνε τα μαύρα σκοτάδια τη νύχτα αφού ο δημοτικός φωτισμός είναι ανεπαρκής.
Στα σπίτια τους έχουν βόθρους, και δεν μπορούν να αποκτήσουν αποχέτευση, ενώ απέχουν μια ανάσα από το βιολογικό καθαρισμό που τους χαρίζει απλόχερα τη δυσοσμία του. Τεράστιο κεφάλαιο η τροφοδοσία τους με νερό, αφού η πλειονότητα των κατοίκων είναι εκτός δικτύου. Έτσι, αναγκάστηκαν να κατασκευάσουν ένα εναέριο σύστημα, για να φτάνει το νερό στα σπίτια τους.
Τραβάνε με ιδιωτικά λάστιχα νερό από τα υδρόμετρα και στη συνέχεια με σύρματα που στήνουν εναέρια και περνούν πάνω από τις ταράτσες τους μεταφέρουν το νερό στα σπίτια τους. Συχνά προκαλούνται διαρροές όπου δεν είναι εύκολο να εντοπιστούν, διότι τα λάστιχα μπλέκονται μεταξύ τους με αποτέλεσμα να χάνονται σημαντικές ποσότητες νερού και να απογειώνονται στα ύψη οι λογαριασμοί.
Εδώ και τρεις δεκαετίες, οι κάτοικοι του Εσταυρωμένου ζουν στη σκιά του Ηρακλείου που απολαμβάνει έργα βιτρίνας, ενώ εκείνοι βουλιάζουν σε μια απαράδεκτη εγκατάλειψη της υποκριτικά «έξυπνης» πόλης που με τόση υπεροψία γυρίζει την πλάτη, στις πραγματικές ανάγκες των κατοίκων της.
Αυτό που πραγματικά απαιτεί σήμερα η τοπική κοινωνία, είναι σαφείς πολιτικές δεσμεύσεις για την υλοποίηση συγκεκριμένων σχεδίων αποκατάστασης των προβλημάτων της περιοχής, με σαφή χρονοδιαγράμματα και όχι παρηγορητικές επισκέψεις για τον εφησυχασμό της κοινής γνώμης…