«Ο γιος της γυναίκας”

Η γυναίκα (μητέρα), ως ζωτική ύπαρξη στη ζωή ενός άνδρα.

Η γυναίκα (αδερφή), υποστηρικτική παρουσία στην εξέλιξη, ενός άνδρα.

Η γυναίκα (φίλη), συνοδός στο ταξίδι της ζωής, δημιουργώντας εμπειρίες.

Η γυναίκα (σύντροφος), συνέχεια της εξελικτικής διαμόρφωσης στην προσωπικότητα ενός άνδρα.

Η γυναίκα (ερωμένη), το παιχνίδι της εξουσίας και της ηδονής, ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν στη ζωή ενός άνδρα.

Το πεντάπτυχο:  Μητέρα – Αδερφή – Φίλη- Σύντροφος- Ερωμένη

Οι  πολλαπλές ταυτότητες και ιδιότητες της γυναίκας στη ζωή ενός άνδρα, καλύπτουν στη σημερινή και όχι μόνο, κοινωνία, ανάγκες εμπιστοσύνης, ταυτότητας, αυτοεκτίμησης, αυτοπεποί- θησης και ισορροπίας, παράγοντες που εξασφαλίζουν την «ασφαλή» διαμόρφωση της πραγματικότητας και προσωπικότητας ενός άνδρα, σ’ αυτό το πολυπρισματικό  περιβάλλον που ζούμε, όπου η  γυναίκα είναι σαν να μπαίνει σε όλες τις φάσεις της ζωής του άνδρα, σχεδόν, από την πίσω πόρτα ή όπως θα έλεγαν κάποιοι, από την κλειδαρότρυπα.

Ο «πρωταρχικός δεσμός» η μητέρα – τροφός, το κλειδί με την εξέχουσα σημασία, που καθορίζει και διαμορφώνει την εξέλιξη του ανθρώπου, συναντάται στη συνέχεια της ζωής όλων μας και στη ζωή ασφαλώς του πρωταγωνιστή του βιβλίου, με τον τίτλο: «Ο γιος της γυναίκας».

Αυτή η οποία καθόρισε και φαίνεται να καθορίζει, την ύπαρξη μέσα από το καθ’ όλα βιωματικό πόνημα του συγγραφέα.  Η ζωή ενός ανθρώπου, ο οποίος έχει αποκτήσει μια ιδιότυπη, εξαρτητική σχέση, σχεδόν εγκλωβισμού, κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο, αδυνατεί, να αποκτήσει αυτόνομη εξέλιξη.   Η μητέρα, που στιγμάτισε και συνοδεύει τις αποφάσεις του γιου, δια μέσου της αφηγηματικής δράσης, επιχειρεί να αναδείξει τη συναισθηματική διαδρομή των γυναικών μέσα στον χρόνο, κάτω από το πρίσμα μιας διεισδυτικής ενατένισης της ζωής.

Οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες, που σκέφτονται και ενεργούν όπως επιβάλλει σ’ αυτούς ο συγγραφέας ή όπως επιβάλει η μόρφωση, η καταγωγή, η εποχή στην οποία ζουν, με συμπεριφορές που πηγάζουν από τις δικές τους εμπειρίες, τις μνήμες τους, τις κοινωνικές συναναστροφές, τον ίδιο τους τον χαρακτήρα.

Γυναίκες κάθε ηλικίας,  γυναίκες όμορφες και λιγότερο όμορφες, δυναμικές ή αδύναμες, γατούλες ή λέαινες, θύτες ή θύματα.  Όλες ξεχωριστές – με τον δικό της τρόπο η καθεμία,  άμεσοι ή έμμεσοι μάρτυρες καταστάσεων, που έμειναν χαραγμένες, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, στη μνήμη του συγγραφέα και αποτυπώνονται εδώ ως μαρτυρία.

Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί και εκθέτει το βίωμά του, με απλό, καθημερινό λεξιλόγιο, απαλλαγμένο από πομπώδεις φράσεις και άσκοπες μεγαλοστομίες. Η ρεαλιστική αφήγηση των γεγονότων κάνει την ανάγνωση, γρήγορη, ζωντανή και γλαφυρή, όπου ο τρόπος που περιγράφεται το κάθε περιστατικό, θυμίζουν κουβέντα μεταξύ φίλων σε καφενείο, με βιαστικές εκμυστηρεύσεις, σε ένα διάλειμμα από τη δουλειά, εξομολογήσεις με τη συνοδεία τσιγάρου ή ποτού.

Αριθμητής στο ιδιότυπο κλάσμα, εκείνη τη γυναίκα, που έφερε τα πάνω-κάτω στη ζωή του άντρα και  παρονομαστή όλες τις συμπληρωματικές και περιφερειακές γυναικείες υπάρξεις στη ζωή του, αναδιπλώνονται συναισθηματικά, στις ιστορίες, σ΄ ένα ταξίδι στο παρελθόν, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου να ξεχειλίζουν νοσταλγία, με έναν τρόπο ήρεμο και γλυκό, που διεισδύει… «ύπουλα» ανάμεσα στις αράδες και ποτίζει με το άρωμά του τα όσα συμβαίνουν στις ζωές των ηρώων, που βρίσκονται σε πρώτο πλάνο, σε κάθε εικόνα, με την ύπαρξη της γυναικείας μορφής, μοναδική και ξεχωριστή, να κλείνει το μάτι, αναδεικνύοντας έτσι, πως, όλες οι συμπεριφορές του ήρωα, στο άλλο φύλο, πιθανά να προκύπτουν ισότιμες, υποταγμένες ή κυρίαρχες.

* Η Χρυσούλα Σκεπετζή είναι εικαστικός – ποιήτρια