Ο Γιώργος Γραμματικάκης ως δημόσιο πρόσωπο είναι γνωστός. Υπήρξε ο Πρύτανης, ο συγγραφέας, ο ευρωβουλευτής, ο εραστής της ομορφιάς και ο μεγάλος δάσκαλος. Είναι εκείνος που διέθετε μια ευρύτερη παιδεία και κατόρθωσε στα βιβλία του να συνδυάσει την ομορφιά του δοκιμιακού λόγου με την επιστημονική ακρίβεια.
Σε προηγούμενό μου κείμενο τον είχα ονομάσει μικρό πρίγκηπα, γιατί αυτό ήταν το βιβλίο που μας έφερε ως δώρο στο Αρκαλοχώρι, όπου εγώ και η Μαρίνα Λαμπράκη φοιτούσαμε στην Γ′ Λυκείου και εκείνος ήταν φοιτητής. Οι πολλές μνήμες που διατηρώ έκτοτε από τις συναντήσεις μας θα μείνουν στη σιωπή, γιατί εκείνη είναι πιο ομιλούσα.
Θα αναφέρω μόνο μια δημόσια συνάντησή μας, όπου είχαμε κληθεί να μιλήσουμε για τον πολιτισμό μαζί με τον Μανόλη Καρέλλη. Τι είπα εγώ και ο Καρέλλης δεν θυμάμαι. Το κείμενο του Γιώργου δημοσιεύτηκε στο φύλλο μιας τοπικής εφημερίδας και το δίδασκα ως παράδειγμα δοκιμιακού λόγου στους μαθητές μου.
Εκείνος το ήξερε. Κάποια στιγμή με κάλεσε στο τηλέφωνο. Ήθελε να γράψει ένα άρθρο στο ΒΗΜΑ για τον πολιτισμό και μου ζήτησε αν μπορώ να του δώσω το κείμενό του. Εμπλουτισμένο και κατάλληλα προσαρμοσμένο δημοσιεύτηκε στις 23/01/1993 και αργότερα στο βιβλίο του ΚΟΣΜΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ, Εκδ. ΠΟΛΙΣ. Το έτος 1999 στις Πανελλαδικές Εξετάσεις έβαλαν ένα απόσπασμα στο μάθημα της έκθεσης. Εκείνη τη χρονιά το θέμα αυτό το είχα διδάξει δυο φορές σε τέσσερα παιδιά, στην κόρη μου Κάλλια, στον Σπύρο, τον Μάνο και τη Βαγγελιώ. Φυσικά έγραψαν πολύ καλά και σήμερα η κόρη μου είναι φιλόλογος, ο Σπύρος καθηγητής πληροφορικής, η Βαγγελιώ πρωτοδίκης και ο Μάνος γιατρός.
Στο άρθρο του αυτό ο Γιώργος, αφού δέχεται ότι δεν είναι δυνατόν να οριστεί ο πολιτισμός, δίδει έναν δικό του ορισμό ότι ο πολιτισμός είναι μια πρόταση προς το μέλλον και τονίζει ότι δεν είναι σημαντικές μόνο οι παραστάσεις μεγάλων έργων αλλά και ο πολιτισμός της καθημερινότητας και η γονιμοποίηση της σημερινής μας ζωής από τις μεγάλες διαχρονικές πνευματικές κατακτήσεις. Γράφει συγκεκριμένα «η καθημερινότητα της χώρας, μη έχοντας συνείδηση των αξιών που η ίδια είχε κάποτε κατακτήσει, έχει αφεθεί σε μια ζωή χωρίς τον έρωτα του καλού.
Χωρίς τη φανερή ή μυστική γοητεία του έρωτα και του καλού».
Συζητώντας ένα βράδυ με φίλους στα Λιοντάρια είχα συμπληρωματικά προτείνει ότι πολιτισμός είναι η απάντηση του ανθρώπου στην ανάγκη, είτε βιολογική, είτε πνευματική, είτε ψυχική, είτε αισθητική.
Η μορφή του όμως κάπου θα κυκλοφορεί και θα παρακολουθεί σιωπηλά. Μένουν τα βιβλία του που αποτελούν μια πηγή φωτός που τόσο αγάπησε.
Σημ. Η φωτογραφία που δημοσιεύεται είναι στην Πλάκα πριν 64 χρόνια. Από δεξιά Γιώργος Γραμματικάκης, η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, ο Ζαχαρίας Καραταράκης, η Εύα Γραμματικάκη με συμφοιτητές μας, όταν συναντηθήκαμε στις διακοπές των Χριστουγέννων 1959.