Τα λεφτά μόνο δεν φέρνουν την ευτυχία. Άμα ήτανε έτσι, ο καθένας που είχε κάποια λεφτά, θα ήτανε ευτυχής και αυτό που λέμε «τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία» θα ήτανε λάθος. Η ευτυχία αποτελείται από πολλούς παράγοντες. Στο κάθε άτομο είναι και διαφορετική.
Όπου τη βρίσκει ο καθένας. Αλλά σε γενικές γραμμές, τα βασικά τουλάχιστον θα πρέπει να είναι αγάπη, συνεννόηση, κατανόηση, ανθρωπιά, καλοί τρόποι συμπεριφοράς με το οικογενειακό σου περιβάλλον και με το κοινωνικό σου ευρύτερα κ.λπ.
Αν πάμε και πιο πέρα στα κοινωνικοψυχολογικά, σπουδαίο ρόλο παίζει στην ευτυχία η κοινωνικότητα, το θάρρος, η τόλμη τα οποία είναι συνυφασμένα με το αυξημένο αίσθημα κοινωνικότητας κ.λπ. Αυτά όσο αφορούνε εμάς. Γι’ αυτά είμαστε κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνοι εμείς.
Είναι και κάτι άλλα τα οποία συντελούνε στην ευτυχία μας, για τα οποία υπεύθυνο είναι το κράτος όπως προστασία και ασφάλεια του πολίτη. Να νιώθεις ότι το κράτος σε σκέφτεται, ότι είναι από πάνω σου συνεχώς. Όπως ο Θεός στους πιστούς και σε προστατεύει από τους κακούς και αισθάνεσαι σιγουριά, τάξη και ασφάλεια. Νιώθεις ότι δεν αδικείσαι, ότι υπάρχει ισονομία, δικαιοσύνη κ.λπ και είσαι ήρεμος και ατάραχος, άκακος και ευτυχής.
Οι φοβίες γίνανε καθημερινές! Φόβος για τους ληστές, φόβος και ανασφάλεια για το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών σου, φόβος, αγανάκτηση και απελπισία για την κρίση που επιμένει! Εμονιμοποιήθηκε στη ζωή μας! Φόβος για ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας που έχει εκφυλιστεί σε αναρχία και που όσο τους δίνουν χώρο και ελευθερία και ατιμωρησία, τόσο το φαινόμενο θα αναπαράγεται, θα απλώνει σε όλη τη χώρα και τότε καμία δύναμη δεν θα μπορεί να τους σταματήσει.
Βέβαια η κυβέρνηση παρότι τα ονομάζει δικά μας παιδιά, παίρνει πολύ σκληρά μέτρα καταστολής! Αλίμονό του που θα πιαστεί! Αφού η Παπακώστα συνιστά στους αστυνομικούς να… αυτοπροστατεύονται από τους αναρχικούς. Να κρύβονται, να φεύγουνε, για να γλυτώσουνε από τους αναρχικούς; Δεν ξέρω.
Ο Γαβρόγλου θα προστατεύει τα Πανεπιστήμια λέει, με… τους ρωμαλαίους φοιτητές! Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να τα σκεφτά αυτά τα μέτρα! Πού το βρίσκουνε τόσο μυαλό;
Επίσης, φόβος και τρόμος, ο μεγαλύτγερος, για τα καθημερινά θανατηφόρα τροχαία! Πρώτοι στον κόσμο και σ’ αυτό!
Αλί και τρισαλί! Μα δεν ενδιαφέρεται κανείς. Δεν έχουνε άραγε σκοτωθεί δικά τους παιδιά, δικοί τους άνθρωποι, για να νιώσουνε τον μέγα οδυρμό, τον ψυχικό αβάσταχτο πόνο, να νιώσουν πώς είναι η ζωή όταν χάνεις όλες τις χαρές της και να καταντάς ένας ψυχικά ράκος;
Μάλλον δεν τους αφορά το θέμα. Μάλλον λένε “μακριά από μας”… Γιατί αν είχαν πάθει, θα έτρεχαν με ενδιαφέρον να σώσουνε ό,τι μπορούνε από τον τραγικό εμφύλιο πόλεμο της ασφάλτου…