Η πραγματικότητα δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρα, ούτε και ευνοϊκή για την παραπέρα πορεία της χώρας μας. Παρατηρώντας εκ του σύνεγγυς την πολιτική κατάσταση ετούτη τη στιγμή, διαπιστώνεται αβίαστα μια κατάσταση πρωτόγνωρη για τα πολιτικά πράγματα του τόπου μας μετά την μεταπολίτευση, μισό αιώνα τώρα πια! Υπάρχει μια κυβέρνηση η οποία υποσχέθηκε πολλά, πράττει λιγότερα και μια αντιπολίτευση διασπασμένη και πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως παραπαίουσα. Μια κατάσταση πλήρους πολιτικής ανισορροπίας, η οποία δεν προοιωνίζει πολλά για το μέλλον και την εύρυθμη λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος.
Αφήνει την κυβέρνηση χωρίς συγκεκριμένο έλεγχο πάνω στη λειτουργία της και τους πολίτες χωρίς κάποια συγκεκριμένη εναλλακτική λύση, ενισχύοντας το αίσθημα της ανασφάλειας και της απογοήτευσης γενικότερα για τους πολιτικούς και τα κόμματα που αγωνίζονται για κυριαρχία στο πολιτικό σκηνικό.
Χρόνια τώρα, είχαμε συνηθίσει στην παρουσία δύο κύριων κομμάτων και κάποιων άλλων μικρότερων τα οποία χρησιμοποιούσε το πολιτικό σύστημα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, όταν δηλαδή η συνεργασία τους κρινόταν απαραίτητη για τη δημιουργία της απαραίτητης πλειοψηφίας και βεβαίως μιας βιώσιμης κυβέρνησης. Κανένας νομίζω δεν διαφωνεί με την άποψη ότι μια ισχυρή αντιπολίτευση είναι απαραίτητη και ικανή ώστε να βελτιώσει το υφιστάμενο πολιτικό κλίμα, έχοντας ως απώτερο στόχο και κατά νου την άνοδό της κάποια στιγμή στην εξουσία. Άλλωστε, δυνητικά, η κάθε αντιπολίτευση είναι σε οποιαδήποτε χώρα η κυβέρνηση του μέλλοντος, πλην ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων και τοποθεσιών.
Η παρουσία φυσικά ενός μόνο πολιτικού πόλου, προσκρούει στην περίεργη έννοια της μονοκομματικής δημοκρατίας που δεν συμφέρει βεβαίως κανέναν πολίτη. Η προηγούμενη δεκαετία σημαδεύτηκε από γεγονότα δραματικά στον τόπο μας που αφορούσαν το μεγάλο ερώτημα αν και κατά πόσο η δημοκρατία μας θα αντέξει των σοβαρών γεγονότων που αιωρούνταν στην πολιτική και κοινωνική ατμόσφαιρα. Καταφέραμε τελικά και βγήκαμε από τον κυκεώνα κάποιων επιπολαιοτήτων που αφορούσαν την συνέχιση της παραμονής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και των ερασιτεχνικών πολιτικών συμπεριφορών σχετικά αλώβητοι, χωρίς να τραυματισθεί σοβαρά η έννοια της δημοκρατίας και η στοιχειώδης κοινωνική συνοχή.
Στην παρούσα δεκαετία που διανύουμε, καινούργια πάλι διλήμματα αναμένουν απάντηση από τους πολιτικούς μας, ενώπιον πολλών και κρίσιμων ερωτημάτων που ήδη βρίσκονται μπροστά μας. Για να γίνω σαφέστερος, καινούργιες φωνές πλημμυρισμένες από ακραίες θέσεις που αγγίζουν τα όρια του νεο-λαϊκισμού έχουν κάνει ήδη την εμφάνισή τους στο πολιτικό εκκρεμές, ζητώντας τη στήριξή μας. Βιώσαμε παλιότερα την δίνη της ανακολουθίας, της πολιτικής ασυναρτησίας, της φλυαρίας, του ερασιτεχνισμού και της άκρατης επιπολαιότητας, αλλά σήμερα οι εποχές έχουν ήδη αλλάξει και μάλιστα πολύ.
Η κοινωνία απαιτεί πιεστικά λύσεις χωρίς να δίνει άφεση αμαρτιών σε ακατάλληλες πολιτικές συμπεριφορές της παρούσας κυβέρνησης. Είναι και το κυβερνητικό στοίχημα, άλλωστε, για την παραπέρα πορεία της με ορίζοντα όχι πλέον την επόμενη εθνική εκλογική αναμέτρηση, αλλά τις κρίσιμες, όπως αποδεικνύεται, ευρωεκλογές του προσεχούς Ιουνίου. Η προ έτους εκλογική νίκη του νυν πρωθυπουργού στις βουλευτικές κάλπες, σήμερα δεν αρκεί.
Κάποιες κρίσιμες αστοχίες σε διαχειριστική επάρκεια και κυβερνητικό συντονισμό εξακολουθούν παρ’ όλα αυτά να υφίστανται. Τη στιγμή αυτή, το βλέμμα πολλών είναι στραμμένο προς τη μεριά της μείζονος αντιπολίτευσης. Ο αρχηγός του φαίνεται πως ήρθε για να μείνει, ολοένα και περισσότερο ελέγχει το κόμμα του, και διεκδικεί με μεγάλη πιθανότητα τη δεύτερη θέση και μάλιστα αυξάνοντας τη διαφορά του από το ΠΑΣΟΚ και μειώνοντας εκείνη με την ΝΔ. Την ίδια στιγμή η Ελληνική Λύση, παρά τα όσα λέγονται εναντίον της, καρπούται ψήφων από όλες τις θέσεις του πολιτικού σκηνικού.
Το να συνιστά απλώς μια πολιτική επιλογή της στιγμής, με δεδομένη την απουσία ισχυρής ενναλακτικής πρότασης από την αντιπολίτευση, μένει να φανεί από τις ερχόμενες ευρωεκλογές του Ιουνίου, αν και κάποιες λεπτομέρειες άρχισαν ήδη να κάνουν την εμφάνισή τους και τώρα, αφού το νυν υπάρχον πολιτικό σύστημα έχει αφήσει χώρο για ανάπτυξη τέτοιων δημιουργημάτων και πολιτικών φαινομένων.
*Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι δ/ντής Χειρουργικής, συγγραφέας