Μέρος 2ο
Τα λόγια της Υπουργού Παιδείας για τον θεσμό της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και την επιστροφή της μετά από 41 χρόνια, με πήραν από το χέρι, εμένα την πλατωνικά ερωτευμένη με την παιδικότητα, και με έβαλαν να καθίσω ξανά στο πρώτο θρανίο της Α’ Δημοτικού!
Εκείνο το θρανίο που τώρα μόνο σε μουσεία σχολικής ζωής το συναντάς. Κάποτε, πριν έξι χρόνια, το συνάντησα και στο Μοναστηράκι, όμορφο, πράσινο με σκαλισμένα τα όνειρα μας πάνω του, και την τιμή 500 ευρώ στη θέση που ξεκουραζόταν το μολύβι.
Πεντέμισι χρόνων παιδάκι, μαθήτρια πρώτης τάξης με τα σχολιανά μου ρούχα και τα μαλλιά πιασμένα αλογοουρά, πολύ σφιχτά με ένα λευκό λαστιχάκι.
Εντολή του δασκάλου.
Θα ερχόταν ο Επιθεωρητής σήμερα και θα έπρεπε όλα να είναι στην εντέλεια.
Έλαμπαν τα μωσαϊκά, τα θρανία, μαζί με τα μαλλιά μας, γυάλιζε ο πρασινοπίνακας με καινούριες κιμωλίες και η έδρα του δασκάλου… θρόνος!
Όλα τα παιδιά ντυμένα με τα καλά τους ρούχα και με την κοσμιοτάτη διαγωγή που είχαμε φυλαγμένη για τέτοιες περιπτώσεις.
Αλίμονο αν δεν είχαμε διαβάσει, αλίμονο αν κάναμε φασαρία. Αλίμονο αν ανασαίναμε παραπάνω από το κανονικό.
Θα ήμασταν η αιτία για την προσωπική αποτυχία του δασκάλου στα αυστηρά μάτια του Επιθεωρητή.
Κι αν με ρωτούσες εμένα το πενταμισάρι με τι έμοιαζε ο επιθεωρητής… με τον «Μεσημερά» θα έλεγα, με εκείνον που θα μας άρπαζε αν δεν κοιμόμασταν το μεσημέρι. Εκείνον που συναντήσαμε στα λόγια των γιαγιάδων και των μανάδων μας, να πλανάται σαν αερικό χωρίς ποτέ να τον δούμε.
Ίσως γι’ αυτό εκείνη η μικρή κουκουβάγια που στρίμωχνε γύρω της τα γράμματα Ο Ε Δ Β και κατοικούσε στο οπισθόφυλλο των σχολικών μας βιβλίων μεταμορφωνόταν σε… μπούφο που φώναζε… Ο Επιθεωρητής Διδάσκει Βλακείες!
Χαμογελάω, αφήνω το χέρι της Υπουργού μας και την ευχαριστώ για τη βόλτα των αέρηδων της μνήμης.
Όμως μόνο γι’ αυτό!
Τώρα δεν είμαι πεντέμισι με αλογοουρά και τρομαγμένα, καθάρια μάτια.
Τώρα είμαι εκπαιδευτικός που δουλεύω κοντά 20 χρόνια στην εκπαίδευση και δεν επιτρέπω καμία αξιολόγηση να αιωρείται στο κεφάλι μου σαν απειλή, ούτε πλέον εμπλουτίζω το βιογραφικό μου με γνώμονα την αξιολόγηση και όχι την προσωπική -επαγγελματική μου εξέλιξη.
Έχω δουλέψει σε σχολεία και δομές που δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τότε που μας επισκεπτόταν ο Επιθεωρητής, μόνο εκείνα τα υπέροχα θρανία που κοσμούν μουσεία να είχαν μείνει… μόνο! Σχολεία και δομές που αξιολογούνται καθημερινά από γονείς, δασκάλους και μαθητές και κρίνονται ανεπαρκή για να μην πω… ντροπή, εν έτει 2023, σε μια ευρωπαϊκή χώρα.
Εφαρμόζουμε εκπαιδευτικά συστήματα που θεωρούνται ευρωπαϊκά χωρίς όμως το ευρωπαϊκό προσωπικό που στελεχώνει τα ευρωπαϊκά σχολεία.
Γι’ αυτό και ακριβώς δεν ξέρω σε ποιο από τους ρόλους που συνεπάγεται το πολυσχιδές επάγγελμα μας απευθύνεται η αξιολόγηση, στον κοινωνικό λειτουργό, στον ψυχολόγο, στον νοσηλευτή, στον γραμματέα, στον επιχειρηματία;
Στόχος της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και των μελών του Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού αναφέρει ότι είναι η βελτίωση της ατομικής απόδοσής τους και η προαγωγή και βελτίωση της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας του παιδαγωγικού, διδακτικού και υποστηρικτικού έργου που προσφέρεται, στο πλαίσιο της δημόσιας εκπαίδευσης, από τις εκπαιδευτικές και υποστηρικτικές δομές. Φυσικά απευθύνεται μόνο στον εκπαιδευτικό, αυτός είναι ο στόχος, και όχι το πλαίσιο. Εν αρχή, ο νεοδιόριστος εκπαιδευτικός και όχι οι εκπαιδευτικές και υποστηρικτικές δομές.
Τον νεοδιόριστο, που αλώνιζε ως αναπληρωτής μετανάστης όλη την Ελλάδα, που απέκτησε τίτλους σπουδών που θα τους ζήλευαν και οι Πρυτάνεις των Πανεπιστημίων, που δουλεύει και δεύτερη δουλειά για να συμπληρώσει το εισόδημα του Έλληνα εκπαιδευτικού που λογάται Ευρωπαίος.
Και αυτή η σχέση Υπουργείου και εκπαιδευτικών που οικοδομήθηκε πάνω στις πιο δύσκολες συγκυρίες, με απαξίωση και μηδενισμό του διαλόγου και των προτάσεων, με υποβάθμιση και ταυτόχρονα πολλαπλασιασμό της ευθύνης του νηπιαγωγού και του δασκάλου συνεχίζεται… Αξιολόγηση λοιπόν… «εμπρός προς τα πίσω», που έλεγε και γνωστός Δήμαρχος τηλεοπτικής σειράς!