Δεν αποκλείεται να είχε και κάποιο δίκιο ο υπουργός. Δηλ. όλα να έγιναν σωστά! Ας μη βιαστούμε να προβάλλουμε τις αντιρρήσεις μας. Όταν λείπει από το τραπέζι το κυρίως πιάτο, είναι πολύ πιθανό η οικοδέσποινα να έχει κάμει όλα τα ασήμαντα και τα δευτερεύοντα, σωστά.
Μπορεί στο μέλλον και για τους τύπους να καταρτιστούν κάποια σχέδια, ανά δήμο ή ανά περιφέρεια, μπορεί μάλιστα και να γίνουν κάποιες ασκήσεις, που θα τις προβάλλει η τηλεόραση, για να κατοχυρωθούν οι υπεύθυνοι.
Όμως, ο αέρας και η φωτιά δεν ξέρουν ούτε από δήμους, ούτε από περιφέρειες. Σαρώνουν (δηλ. κατακαίνε) τα πάντα στο πέρασμά τους, αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια και αποκαΐδια… Κι αν όλα αυτά κάποτε στηθούν, όπως ένας καλός σκηνοθέτης στήνει το έργο ή την παράστασή του, ο σχεδιασμός θα σκοντάψει στον κεντρικό ήρωα … και αυτός είναι ο γνωστός Ελληνάρας.
«Ποιος είσαι εσύ, ρε, που θα μου πεις ν’ αφήσω το σπίτι μου, τα υπάρχοντά μου και ν’ ακολουθήσω το σχέδιό σου ή τις διαταγές κάποιου ένστολου ή με πολιτικά υπεύθυνου; Αρκετές διαταγές εκτέλεσα όσο ήμουν ντυμένος στο χακί. Τέρμα, φίλε μου…».
Να σκεφτούμε μόνο πόση ώρα χτυπούσαμε το κουδούνι του κολλητού μας για να μας ανοίξει ή πόσο χρόνο χρειαζόμαστε να ετοιμάσουμε τη βαλίτσα μας, όταν είναι να κάνουμε ένα προγραμματισμένο ταξίδι. Φανταστείτε, τώρα, να μας πουν «εφαρμόστε το σχέδιο εκκένωσης».
Μισή μέρα θα μας πάρει για να αποφασίσουμε τι θα πάρουμε και τι θα αφήσουμε, καθώς φεύγουμε για το άγνωστο… Στο Μάτι, ακούσαμε ότι ο χρόνος εκκένωσης θα πρέπει να ήταν μιάμιση ώρα. Αυτό, όμως, το ξέρουμε εκ των υστέρων.
Το πόσος χρόνος χρειάζεται για να γίνει το κακό, δεν το ξέρουμε προκαταβολικά… Τότε; Τι κάνουμε; Κάνουμε το σταυρό μας, εκκλησιαζόμαστε συχνότερα, κάθε βράδυ προσευχή και πολλή … προσοχή! «Κάλλιο το προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν»! Σοφοί αυτοί οι αρχαίοι, βρε παιδί μου…
Το διάβασα και το μεταφέρω, γιατί η φύση, στους σεισμούς, στις πλημμύρες και στη φωτιά, δεν παλεύεται ! Εδώ, ολόκληρη Καλιφόρνια, όπου πυρκαγιά καίει δάση επί επτά ημέρες και δεν μπορούν να τη σβήσουν… Σε μας πάλι καλά (λέμε, τώρα)… τη σταμάτησε η θάλασσα!
Ανώτατο στέλεχος της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, στο ερώτημα…”Πως και Γιατί έγινε αυτή η Τραγωδία”… ανέφερε επί λέξη… «Κοίτα να δεις… Έχουμε δει πολλά στα χρόνια της υπηρεσίας. Αυτό ήταν από τα πιο δύσκολα συμβάντα. Οι λόγοι συγκεκριμένοι… Σπίτια μέσα σε πευκόφυτο δάσος. Ακαθάριστα οικόπεδα. Στενοί δρόμοι, πολύς κόσμος μαζί και καμιά ψύχραιμη αντίδραση.
Άτακτη διαφυγή πολιτών χωρίς κανένα οργανωμένο σχέδιο με τραγικά αποτελέσματα. Όταν η φωτιά πέρασε την μοναδική θεωρητική αντιπυρική ζώνη που ήταν η Λεωφόρος Μαραθώνος, όλα ήταν θέμα χρόνου… Με τον δυνατό αέρα, την φωτιά την βλέπεις να είναι στα 1.000 μέτρα και σε λίγα λεπτά είναι στα πόδια σου. Φεύγεις όταν ακόμα είναι μακριά. Η φωτιά ακολουθεί τον καπνό.
Όταν βλέπεις την φωτιά στο απέναντι βουνό και ο καπνός έρχεται κατά σένα, είναι βασική αρχή ότι η φωτιά θα ακολουθήσει την ίδια πορεία… Το πεύκο είναι το πιο δύσκολο… είναι ξηρό με ρετσίνι, φλεγόμενα κουκουνάρια που σκάνε και με το έδαφος γεμάτο πευκοβελόνα. Ο πιο εύφλεκτος φυσικός συνδυασμός.! Αν συνδυάσεις και τις εκρήξεις από τα καύσιμα των καμένων αυτοκινήτων μιλάμε για τον πιο δύσκολο συνδυασμό…
Τα πιο πολλά θύματα, ίσως πρώτα θα έπεσαν λιπόθυμα από τον πυκνό καπνό και μετά σε αναίσθητη κατάσταση θα κάηκαν. Κάποιοι μπήκαν σε κτήματα που είχε αμπέλι και σώθηκαν. Πιάνει πιο δύσκολα φωτιά γιατί έχει υγρασία”
Και στην ερώτηση… “Τι κάνεις εάν βρεθείς σε αυτήν την κατάσταση”… απαντά:
«Το θερμικό που δημιουργείται μπορεί να φτάσει μέχρι και τους 800 (Οκτακόσιους) βαθμούς Κελσίου. Όλα λιώνουν, εκεί. Βασική αρχή, δεν χάνεις την ψυχραιμία σου.
Βάζεις σε σένα και σε όποιον έχεις δικό σου μαζί, βρεγμένη πετσέτα ή μπλούζα στο πρόσωπο και φεύγεις όσο η φωτιά είναι ακόμα μακριά. Πιάνεις πορεία προς στην θάλασσα. Εάν δεν υπάρχει, πας όπου υπάρχει τσιμέντο. Πυλωτές σπιτιών, πλατείες γήπεδα μπάσκετ κλπ. Εάν δεν προλάβεις και πάλι…και σε πιάσει μέσα σε δασική έκταση ή χωράφι…με χαμηλή βλάστηση, κάνεις το για πολλούς αδιανόητο…
Τρέχεις αντίθετα, δηλαδή μπαίνεις μέσα στα καμένα… Μπορεί να κάψεις τα πόδια σου, αλλά μπορεί να σωθείς. Τρέχοντας ψάχνεις πάλι τσιμέντο, δρόμο, κάτι… Ποτέ δεν τρέχεις να σε κυνηγήσει η φωτιά. Είναι δεδομένο ότι θα σε φτάσει και θα σε κάψει. Εάν έχεις τσάπα ένα εργαλείο ή ένα ξύλο… Σκάβεις στο χώμα ένα λάκκο και μπαίνεις μέσα με το πρόσωπο προς το χώμα.
Υπάρχει οξυγόνο από το πορώδες του εδάφους. Η φλόγα θα περάσει γύρω – γύρω …» (σ.σ. αυτό μου θυμίζει δύο πράγματα. Πρώτο, ότι «σκάβουμε το λάκκο μας και δεύτερο, αυτό που μας δόθηκε σαν συμβουλή, όταν μπαίνουν κλέφτες στο σπίτι μας, κάνουμε ότι κοιμόμαστε)!
Συμπέρασμα… είχαμε τη φωτιά το 2007, στην Πελοπόννησο, με 63 νεκρούς. Μετά, φωτιά στην Πάρνηθα, κάτι σεισμοί ενδιαμέσως, μετά πλημμύρες στη Μάντρα, πάλι με νεκρούς, τώρα Κινέττα, Μάτι… Πού θα πάει; Δεν θα μας τελειώσουν με τις πυρκαγιές τα λιγοστά μας δάση; Μένουν οι σεισμοί και οι πλημμύρες. Στους σεισμούς χρειάζεται τύχη. Στις πλημμύρες … μαθαίνουμε κολύμπι! Τι άλλο;