-Μετά τη νίκη της Πρωσίας στον Γαλλογερμανικό Πόλεμο του 1870, ανασυστάθηκε, με πρωτοβουλία του Βίσμαρκ, το (δεύτερο) Ράιχ, δηλαδή η Γερμανική Αυτοκρατορία που είχε διαλύσει ο Ναπολέων 65 χρόνια πιο μπροστά. Στο νέο κράτος, που αμέσως έγινε μια από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, υιοθετήθηκαν πολλοί από τους θεσμούς που είχαν καθιερώσει οι Γάλλοι αστοί μετά τη Γαλλική Επανάσταση: Σύνταγμα, κατάργηση της δουλοπαροικίας, δικαίωμα ψήφου σε όλους (τους άντρες φυσικά), ελεύθερη λειτουργία των κομμάτων, εκλογές και βουλή
. Τα πιο προοδευτικά στοιχεία της γερμανικής κοινωνίας ίδρυσαν τότε το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που σύντομα ρίζωσε, απόκτησε εκατοντάδες χιλιάδες μέλη και μπήκε στη βουλή (τη λεγόμενη Ράιχσταγ) με αρκετούς βουλευτές.Ένας από αυτούς ήταν ο Αύγουστος Μπέμπελ, που αναδείχτηκε σε επιφανή ηγέτη του διεθνούς εργατικού κινήματος.
Το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ασκούσε μαχητική αντιπολίτευση, μέσα και έξω από τη βουλή, συνέβαλε στην ανάπτυξη ρωμαλέου συνδικαλιστικού κινήματος και σύντομα οι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων στη Ράιχσταγ το αντιμετώπιζαν σαν τον κύριο αντίπαλό τους.
Τις αγορεύσεις των βουλευτών του τις υποδέχονταν με αποδοκιμασίες, συνεχείς διακοπές και οχλαγωγία. Από τους καλύτερους αγορητές των σοσιαλδημοκρατών ήταν ο Αύγουστος Μπέμπελ.
Ο Αύγουστος Μπέμπελ δεν ήταν μόνο μαχητικός σοσιαλιστής, που τα έλεγε χύμα και τσεκουράτα, αλλά και χαρισματικός ρήτορας, που συχνά συνάρπαζε, ακόμα και τους πολιτικούς αντιπάλους του. Όταν λοιπόν, μετά από μια πολύ εμπνευσμένη αγόρευσή του, σε μια αποστροφή του λόγου του, αντιλήφθηκε, ότι προκάλεσε τα απρόσμενα χειροκροτήματα της αντίπαλης πολιτικής πτέρυγας, σταμάτησε την ομιλία του και διερωτήθηκε μεγαλόφωνα:
«Τι λάθος έκανες, καημένε Μπέμπελ, για να σε χειροκροτούν οι ορκισμένοι αντίπαλοί σου;»
Αυτό, όμως, το εύλογο ερώτημα, δεν αισθάνθηκε, σίγουρα, την ανάγκη να θέσει στον εαυτό του ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, όταν μετά την μονογραφή του στις ΠΡΕΣΠΕΣ της διαβόητης συμφωνίας, με τον πρωθυπουργό των Σκοπίων, με την οποία δέχθηκε να ονομάζεται το γειτονικό πολυεθνικό μόρφωμα ”ΒΟΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ” καθώς και η βουλγαροσλαβική γλώσσα του “ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ”, βιάζοντας βάναυσα την Ιστορική Αλήθεια και ανοίγοντας την πόρτα σε ανιστόρητους αλυτρωτισμούς των γειτόνων, να δέχεται τα συγχαρητήρια των, μέχρι πρότινος, ”αντιπάλων του” Αμερικανών (αυτούς που πριν λίγο καιρό τους χαρακτήριζε φονιάδες των λαών), των Ευρωπαίων Δανειστών μας (των τοκογλύφων, όπως τους αποκαλούσε, που μας επέβαλαν τα επαχθή μνημόνια) μέσα από ελεγχόμενα ΜΜΕ τους, ακόμη και του αμφιλεγόμενου, σκοπιανής καταγωγής, διεθνούς κερδοσκόπου ΣΟΡΟΣ κλπ…
-Η μήπως έπαψαν να είναι αντίπαλοι του;;; Ετσι φαίνεται τουλάχιστον….
Οι επαινούντες, βέβαια, την μονογραφή της κακής αυτής για την Ελλάδα συμφωνίας, έχουν τους λόγους τους και τα συμφέροντά τους.
- Με την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., δημιουργείται ένα νέο ανάχωμα στην επιρροή του Ρώσου Προέδρου ΠΟΥΤΙΝ στα Βαλκάνια.
- Διασφαλίζεται η ασφάλεια του μεγάλου Αγωγού Φυσικού Αερίου (Ιντεραδριάτικ), από Βουλγαρία στην Ιταλία (μέσω Σκοπίων, Κόσσοβου, Αλβανίας).
- Κατοχυρώνεται σε συμμαχικό περιβάλλον η λειτουργία της τεράστιας βάσης BOLD STEEL (ατσάλινη τόλμη), στα σύνορα Κοσσόβου-Σκοπίων, με 9.000 Αμερικάνους στρατιώτες και έκταση 10.000 στρέμματα, που είναι ορατή και από το διάστημα.
-Το παράδοξο βέβαια είναι ότι παρά το ότι τα ΣΚΟΠΙΑ είχαν το πρόβλημα και οι επισπεύδοντες ήταν η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, η Ελλάδα, που δεν έπρεπε να έχει καμία βιασύνη, υπέστη τη μεγάλη πίεση και ήταν αυτή που υποχώρησε, τελικά, στις ανιστόρητες απαιτήσεις του γειτονικού κρατιδίου.
-Αν πάλι η υποχωρητικότητα της χώρας υπαγορεύτηκε από την τραγική οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, της δεκάχρονης κρίσης μεγιστοποιεί το εγκληματικό λάθος να δεχθούμε να διαπραγματευόμαστε από μειονεκτική θέση, γεγονός που προδιέγραφε το ταπεινωτικό αποτέλεσμα…
Το ζήτημα που τίθεται πλέον είναι το γεγονός, με την κυβερνητική τακτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έχουν εγκαταλείψει, αυτό που λέμε “κόμμα αρχών” και το λεγόμενο “ηθικό πλεονέκτημα”, ούτε αγωνίζονται με βάση κανόνες αυστηρούς και αρχές, θέτοντας “κόκκινες γραμμές”, τις οποίες να σέβονται μη παραβιάζοντας τες και έχουν εισέλθει στην εποχή του καιροσκοπισμού και του κόμματος “πολυκατάστημα”, όπου “όλα τάχει ο μπαξές”…
Η άσκηση βέβαια, της πολιτικής αποτελεί τέχνη και επιστήμη που αφορά σε παραγωγή ιδεών και στον τρόπο εφαρμογής τους, τόσο σε ζωτικά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και υπόστασης (ελευθερία, ασφάλεια, δικαιοσύνη,πολιτισμός κτλ), καθώς επίσης και σε όλα τα υπόλοιπα θέματα που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο, στον πολίτη, στον εργαζόμενο κτλ.
-Όταν η πολιτική αποσκοπεί να διατηρηθεί ή ένα κόμμα έχει ως αυτοσκοπό να κατακτήσει την εξουσία, τότε υπεισέρχεται η διαφθορά, η κατάχρηση εξουσίας και οι περισσότεροι πολίτες απογοητεύονται και παύουν να ενδιαφέρονται για αυτά που τους αφορούν, με κίνδυνο τα αποτελέσματα να είναι ολέθρια.
Μέχρι πρότινος τα κόμματα τα οποία δημιουργούντο, προέτασσαν την ιδεολογική τους καθαρότητα, υπερασπιζόμενα τις ιδεολογικές τους αρχές, σύμφωνα με τη θέση τους στη ζώνη του πολιτικού φάσματος.
Ένας πολιτικός σχηματισμός, με “ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ”, όχι μόνο όμορες της θέσης του κεντρικού κομματικού πυρήνα στο ιδεολογικό φάσμα, αλλά και με άλλες σε αντιδιαμετρικές θέσεις, με τόσο αντίθετες απόψεις, που διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν να συνυπάρχουν κάτω από την ίδια πολιτική στέγη. Και όμως, στην πράξη διαπιστώνουμε ότι η αγάπη για την “υπουργική καρέκλα” ξεπερνά κάθε επιφύλαξη και ηθικό η ιδεολογικό φραγμό…
-Όμως ένα τέτοιο σχήμα δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά, γιατί αυτοαναιρείται, καταδικασμένο στο τέλμα ή την υποχωρητικότητα, ανεξαρτήτως τιμήματος για το έθνος.
Απόδειξη και η στασιμότητα στις επενδύσεις, η ανεργία και η αδυναμία ουσιαστικής εξόδου μας από την κρίση.
-Όμως η πολιτική στην χώρα μας, βέβαια, δοκιμάζεται, πέραν των άλλων και από την έλλειψη αξιοπιστίας του λαού προς τις πολιτικές μας δυνάμεις, και αυτό είναι ό,τι χειρότερο, για έναν κουρασμένο από την δεινή οικονομική κρίση και την φτωχοποίηση λαό, που ενώ επιθυμεί διακαώς την επιστροφή στην κανονικότητα, δεν ελπίζει ότι θα το επιτύχει, γεγονός που μεγεθύνεται από τις καιροσκοπικές, λαϊκίστικες ενέργειες παραπλάνησης των μαζών από την κυβέρνηση, οδηγώντας ικανό αριθμό στην απογοήτευση και την ιδιώτευση, γιατί δεν πιστεύει πια στον πολιτικό κόσμο, που υποτίθεται θα ήταν ο μοχλός υλοποίησης αυτής της επιστροφής…
Μοναδική ελπίδα είναι ότι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, βέβαια δεν έχει αδιέξοδα….
Η ψήφος είναι πράγματι ισχυρό όπλο. Αρκεί, όμως, να βρει τον στόχο του.
Αλλιώς ή θα μας αυτοτραυματίσει, πράγμα που το ζούμε, ή θα γίνει “μπαλωθιά” στον γάμο του Καραγκιόζη…