Σε δύο εκδηλώσεις, η μια προ δύο ετών με την συμπλήρωση 60 ετών από την ίδρυση του Αθλητικού Ομίλου «Γιούχτα» και η δεύτερη προ μηνών εορτάζοντας την άνοδο του ομίλου στη Γ Εθνική, πλήθος φιλάθλων και μη έδειξαν με την παρουσία τους στις μεγάλες εκδηλώσεις που έγιναν τη χαρά και την απόλυτη ικανοποίηση τους για την πρόοδο και την άνοδο του Ομίλου και την πίστη τους στο ευοίωνο μέλλον του.
Ευρισκόμενος ειδικά στη πρώτη εκδήλωση, ευχαρίστησα τον πρόεδρο κ. Νίκο Στάθογλου και το συμβούλιο για την πρόσκλησή τους και την τιμή που μου έκαναν να με καλέσουν.
Ύστερα από 60 χρόνια ήρθε στην μνήμη μου μια από τις πιο ευχάριστες σελίδες στη ζωή μου. Σελίδα γεμάτη από χαρά, αγωνία, ενδιαφέροντα, αλλά και ζωντάνια τόλμη και αποφασιστικότητα, μιας που τόση ευθύνη έφερα ως εμπνευστής και πρώτος πρόεδρος του ομίλου μας.
Μνήμες μεταπολεμικής περιόδου, που η στέρηση των πάντων δεν έκανε διακρίσεις. Ήταν τιτάνεια η προσπάθεια του κόσμου να επιβιώσει και να δημιουργήσει ό,τι του επέτρεπαν οι τότε τόσο δύσκολες συνθήκες. Αυτές οι αγωνίες όμως ήταν άγνωστες στα μετά την κατοχή γεννημένα παιδιά που δεν είχαν την τύχη, την πολυτέλεια και τις ανέσεις της σημερινής γενιάς.
Μερικά παιδιά όμως, σχεδόν έφηβοι, ήταν περισσότερο απαιτητικά. Ποιoς μπορούσε να μείνει αδιάφορος στη θέα, στις κινήσεις, στη συμπεριφορά αυτών των νέων; Ήταν απαράδεκτη η αδιαφορία για τα παιδιά αυτά, την ελπίδα του μέλλοντος, την ελπίδα του Έθνους.
Ευρισκόμενος στην πλατεία του χωριού με τον αείμνηστο ιατρό Αντώνιο Πλουμίδη, βλέποντας μερικά παιδιά να βαδίζουν νωχελικά, δεν ξέρω τι τράβηξε την προσοχή μου και στιγμιαία ένα ερώτημα, ένας προβληματισμός με κατέλαβε.
«Γιατρέ, τα παιδιά αυτά περνούν την πιο δύσκολη καμπή της ζωής τους τελείως αβοήθητα και εγκαταλελειμμένα. Πού και πώς θα βρουν ενδιαφέρον, απασχόληση, διέξοδο; Αργία μήτηρ πάσης κακίας».
Μετά από πολλή συζήτηση καταλήξαμε στο ότι μόνο ο αθλητισμός και σε πρώτη φάση το ποδόσφαιρο, θα δώσει τη λύση στο πρόβλημα. Η υλοποίησή του δεν ήταν καθόλου εύκολη.
Πολλή η σκέψη και μεγάλος προβληματισμός η ίδρυση σωματείου με τόσο αντίξοες συνθήκες. Έτσι τελικώς, μετέφερα τη σκέψη μας στον αείμνηστο Τζανακάκη, φίλαθλο, γραμματέα του Δήμου και νεαρό παίκτη του Εργοτέλη. Ενθουσιάστηκε και αμέσως για ιδρυτικά μέλη, το καταστατικό του Εργοτέλη ως υπόδειγμα φτιάξαμε το δικό μας με το όνομα «Γιούχτας», με χρώμα το πράσινο (επιλέχτηκε ως το περιβάλλον), το υποβάλαμε στο Πρωτοδικείο και μετά λίγο ο Γιούχτας ήταν ένα από τα σωματεία της ΕΠΣΗ.
Ήταν μεγάλες οι δυσκολίες λόγω της οικονομικής κρίσης και της απειρίας μας, όμως μας βοήθησε πολύ ο αείμνηστος Γιάννης Πιτσάκης, μέλος της ΕΠΣΗ. Όλα τα παιδιά κάθε μέρα γεμίζουν το πρόχειρο στάδιο (χωράφια) που προς το παρόν μας φιλοξενούσε, γιατί αργότερα ο αείμνηστος iατρός Μαρκομιχελάκης, ως νέος Αβέρωφ, ως νέος Καυτατζόγλου, δώρισε το σημερινό γήπεδο.
Στην παράδοση του Σταδίου από τον γιο του δωρητή, Γιάννη, σε μια πανηγυρική συγκέντρωση, αφού αναφέρθηκα λεπτομερώς για τον αθλητισμό, τον ευχαρίστησα εκ μέρους του Συμβουλίου και του προσέφερα ένα κύπελλο ως δείγμα ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης, του ανέφερα δε την απόφαση του συμβουλίου να ονομασθεί το γήπεδο «Μάρκομιχελάκειο Στάδιο».
Ο ταμίας μας αείμνηστος Νίκος Λυδάκης συνεχώς μας θορυβούσε κυρίως για τα οικονομικά θέματα. Πληρωμές προπονητών (Ευαγγελινός, Φρουδαράκης, Χατζηγιαννάκης…) αθλητικά είδη, μετακινήσεις εκτός έδρας… ένα συνεχές άγχος. Συγκίνηση με καταλαμβάνει φέρνοντας νοερώς όλα εκείνα τα τόσο δύσκολα χρόνια στη μνήμη μου. Νιώθω ικανοποίηση αλλά και μεγάλη συγκίνηση να βλέπω ύστερα από 60 χρόνια ένα όνειρο μετεμφυλιακής περιόδου, όχι μόνο να γίνεται σήμερα πραγματικότητα, αλλά και να περνά κάθε όριο της τότε φαντασίας.
Όλοι οι μετέπειτα πρόεδροι φάνηκαν αντάξιοι ή και καλλίτεροι συνεχιστές, όπως πιστεύω και ο νυν πρόεδρος κ. Μπουνάκης θα είναι. Μεταξύ αυτών (αρχικώς ως πρόεδρος) ο Αρναουτάκης και μετά ως δήμαρχος προσέφερε πολλά στον όμιλο, αλλά και σήμερα ως περιφερειάρχης προσφέρει ό,τι μπορεί στον αθλητισμό, όχι μόνο στη γενέτειρά του αλλά και σε όλη την επικράτεια του.
Από γεννησιμιού του φίλαθλος, προάγει τον αθλητισμό σε όλες του τις μορφές. Εύχομαι, κύριε περιφερειάρχη, το ενδιαφέρον σου στον αθλητισμό να σε συνοδεύει μέχρι τα βαθιά σου γεράματα, διότι ακόμα και τότε, μια σου συμβουλή, μια σόυ λέξη σίγουρα θα είναι ωφέλιμη.
Προ ημερών έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του Νίκου Χριστινίδη «Ψηφίδες Αρχανιώτικης Ιστορίας». Λόγω κακοκαιρίας δεν μπόρεσα να παρευρεθώ και έτσι μόλις προ ολίγων ημερών το πήρα. Επιθυμώ να ανασκευάσω κάποιες ανακρίβειες που αφορούν τη δράση μου στην κωμόπολη των Αρχανών.
Στη σελ. 182 αναφέρει «Δημιουργείται Αθλητικός όμιλος ο Γιούχτας από 23 ιδρυτικά μέλη» τα οποία αναφέρει ονομαστικά, αλλά ο κ. Νικόλαος Κολομβοτσάκης είναι ανύπαρκτος. Επίσης χρίζει τον εαυτό του αρχηγό αθλητικής ομάδας. Ο κ. Χριστινίδης δεν παρατήρησε την επί δεκαετία στο στάδιο συνεχή παρουσία μου και του αείμνηστου Τζανακάκη που έδωσε τον εαυτό του σ’ ολόκληρο τον όμιλο. Όμως δεν μπορεί να μη θυμάται τις εκδηλώσεις όπου ήταν παρών όπως π.χ. την παρουσίαση του βιβλίου «Ο αθλητισμός στις Αρχάνες» του κ. Βορνιωτάκη.
Στον πρόλογο μου λεπτομερώς επί 35 λεπτά αναφέρθηκα σ’όλη τη δύσκολη πορεία (όπως προανέφερα) από τη σύλληψη της ιδέας έως την ίδρυση του ομίλου, τη μεγάλη οικονομική δυσχέρεια και την ανοδική του πορεία. Ανέφερα ότι παρέδωσα την προεδρία στον Λευτέρη Μαρκομιχελάκη, αδελφό του δωρητή, για να είναι πιο εύκολη η πρόσβασή μας στον αδελφό του, τον μετέπειτα δωρητή. Ακούσε τις ομιλίες και μετά το τέλος έφυγε πρώτος χωρίς να συγχαρεί το συγγραφέα στην πρώτη του εκδήλωση.
Ομοίως και στην παρουσίαση του βιβλίου της κας Ταχατάκη «ο Γιούχτας», στον πρόλογό μου αναφέρθηκα μεταξύ των άλλων συνοπτικά σε αυτά που στο βιβλίο της αναφερόμενη για τον όμιλο ανέφερε και το όνομά μου. Ήταν και εκεί παρών. Δεν μπορεί να μην θυμάται την ημέρα της παράδοσης του γηπέδου από τον αείμνηστο Γιάννη Μαρκομιχελάκη (εξαδελφο του κ. Χριστινίδη), γιο του δωρητή. Θα θυμάται πιστεύω όταν ο Δήμος τίμησε τα ιδρυτικά μέλη τίμησε και εμένα ως Ιδρυτικό μέλος και πρώτο πρόεδρο δίνοντας μου και μια αναμνηστική πλακέτα, όπως και στα 60 χρόνια του Ομίλου.
Αν όλα αυτά του διαφεύγουν (τέσσερις νέοι από την πρώτη ομάδα που επί δέκα χρόνια κράτησε και έβαλε τα γερά θεμέλια του Γιούκτα, δυστυχώς μας λείπουν, έχουν περάσει στην αιωνιότητα: Σταράκης, Δουνδουλάκης, Παναγιωτάκης, Κοκοτάκης), μπορούν οι εναπομείναντες, μεγάλοι και σοβαροί άνδρες σήμερα, των οποίων η επιμονή καί η θέληση αποτέλεσαν το έναυσμα της δημιουργίας του Γιούχτα, να του τα θυμίσουν και να βοηθήσουν στη δεύτερη έκδοσή του βιβλίου του.
Στην σελ. 179 Δημοτικές εκλογές. Υποψήφιοι ήταν ο αείμνηστος ιατρός Νίκος Μαρκομιχελάκης και ο οδοντίατρος Νίκος Κολομβοτσάκης. Αναφέρει δε «ο Κολομβοτσάκης καταψηφί- στηκε και δεν εκλέχτηκε ούτε καν Σύμβουλος». ΟΥΤΕ ΚΑΝ. Λοιπόν. Δημιουργείται ένας συνδυασμός από διακεκριμένους και υπεύθυνους πολίτες, για να βγάλει τον Δήμο από την απραξία, τη στασιμότητα, διότι ο κ. Μαρκομιχελάκης ως γιατρός Αρχανών, Κάτω Αρχανών και Σκαλανίου τον είχε εγκαταλείψει μη έχοντας τον απαιτούμενο χρόνο να ασχοληθεί με το Δήμο.
Με τίμησαν και ζήτησαν να ηγηθώ του συνδυασμού τους. Νέος ακόμα και χωρίς τέτοιες φιλοδοξίες, αρνήθηκα, δεν ήθελα να έλθω σε ρήξη με τον αγαπητό μου συνάδελφο.
Τελικά με την μεγάλη τους επιμονή υποχώρησα. Μου χορηγεί πιστοποιητικό γεννήσεως ο γραμματέας του Δήμου με το όνομα Κολομβοτσάκης Γεώργιος (φέρω δύο ονόματα Νίκος, Γιώργος) υπογεγραμμένο από τον τότε δήμαρχο και ξανά υποψήφιο. Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες μου και των υποψηφίων συμβούλων, ο γραμματέας ήταν ανένδοτος, και κατόπιν τούτου αποχωρώ από τον συνδυασμό, αλλά η τρομερή επιμονή και πίεση των υποψηφίων συμβούλων (και προκειμένου να προλάβω τυχόν επεισόδια), υποχώρησα.
Ως Κολομβοτσάκης Γεώργιος λοιπόν (ονοματεπώνυμο του αγαπημένου μου θείου Γιώργου 78 ετών) κατήλθα στις εκλογές. Το αποτέλεσμα ήταν 30%, μεγάλη επιτυχία μετά τα προαναφερθέντα γεγονότα και με όσους πρόλαβαν να ενημερώσουν οι υποψήφιοι σύμβουλοί μου ποιος ήταν ο Γεώργιος Κολομβοτσάκης. Εξελέγην στην αντιπολίτευση, όμως αμέσως υπέβαλα παραίτηση, μη δεχόμενος μετά τα γεγονότα αυτά και σεβόμενος τον εαυτό μου, να παρατείνω την παραμονή μου. Δεν καταψηφίστηκα!
Τη θέση μου πήρε ο Δημήτρης Παπαδάκης και ο Γιώργος Μαρκοδημητράκης. Αυτή είναι η αλήθεια, τη γνωρίζει πολύ καλά γιατί την έζησε! Θα θυμάται επίσης ότι μετά από λίγο έριξαν από δήμαρχο το γιατρό και την θέση του πήρε ο Ευάγγελος Αγογλωσσάκης.
Για την Περιηγητική (σελ. 188) της οποίας υπήρξα ιδρυτικό μέλος, αντιπρόεδρος και πρόεδρος εν συνεχεία θα αναφερθώ αργότερα.
Εχω δώσει παλαιότερα στον κ. Χρηστινίδη ένα σχετικό έντυπο. Τα τελευταία 40 χρόνια η Αρχάνα πήρε μία τρομερή ανάπτυξη σε όλους τους τομείς, τόσο ώστε να χαρακτηριστεί η ωραιότερη κωμόπολη της Ευρώπης. Ο κ. Χριστινίδης αναφέρει όλα τα έργα διαχρονικά. Ποιοι όμως προσπάθησαν, κουράστηκαν και συνετέλεσαν, δεν αναφέρονται. Η Πλουμίδου, ο Καλοχριστιάνακης επί 8 χρόνια και νέος μηχανικός, ο Αρναουτάκης επί 12 χρόνια, είναι οι δήμαρχοι αυτής της τόσο μεγάλης δημιουργικής και ανοδικής περιόδου των Αρχανών. Μία έστω και τυπική αναφορά και αναγνώριση αυτών νομίζω είναι επιβεβλημένη. Μην είμαστε αχάριστοι.
Η αχαριστία είναι μεγάλο έγκλημα που δεν μπορούν να το δικάσουν οι άνθρωποι παρά μόνο οι Θεοί. (Θουκυδίδης).
Κε Ν. Χριστινίδη, ελπίζω οι ανακρίβειες, παραλείψεις, αναλήθειες στο βιβλίο σου σε θέματα που γνωρίζω καλά και με αφορούν να είναι οι μοναδικές που υπάρχουν.